Philipsdam

De autoweg over de PHILIPSDAM lijkt dwars door het water te gaan, er overheen rijden is een spectaculaire ervaring. Overal om je heen water dat op deze zonnige dag zilver kleurt door de zonnestralen.

Minder spectaculair, maar wel echt Hollands is ons doel voor vandaag, de woonboulevard, en niet zomaar één -en dat is dan weer wel spectaculair- deze staat in the middle of nowhere in een Zeeuwse polder… 50.000 vierkante meter woongenot onder één dak. Dat is meer woongenot dan bij de grootste Ikea, maar je moet er -en daar komen we al snel achter- wel meer voor betalen. Je moet er ook meer moeite voor doen, want je kunt niet zo’n handige pijlenroute volgen. En dan kan het gebeuren dat je een soort doolhof-gevoel krijgt wat versterkt wordt als je elke keer weer langs diezelfde rode bank komt. Maar om met een bekende filosoof te spreken ‘elke nadeel heeft zijn voordeel’, gaandeweg de dag gaan we steeds meer twijfelen of  we wel voor rood moet gaan.

Als we uren later weer naar huis rijden, hebben we het onbehaaglijke gevoel dat we maar een fractie van het ‘woongenot’ gezien hebben.

We kunnen natuurlijk nog een keer teruggaan, al is het maar vanwege de spectaculaire aanrijroute over de PHILIPSDAM, waar de zon inmiddels haar laatste zonnestralen over het water laat schijnen en ik moet denken aan het gedicht van Marsman: Denkend aan Holland zie ik water, water, water èn woonboulevards!

 

Philips

Zo'n 40 jaar geleden kreeg mijn man van een collega een oude Gazelle, waar nog steeds zo af en toe op gefietst wordt en die inmiddels bijna antiekwaarde heeft door de bijzondere details, zoals de fraai gevormde koplamp en de 'gazelle' in de krenk. Wat ik nooit geweten heb en wat mijn man pas gister onthulde is dat op de stuurpen een piepklein PHILIPS-SCHILDJE zit met het logo dat sinds gister weer in ere hersteld is bij PHILIPS.
Hoeveel zou deze fiets of desnoods het piepkleine PHILIPS-SCHILDJE waard zijn op een veiling? Die gedachte (en dollartekens in mijn ogen!) komt toch even in je op in tijden dat een schilderij zomaar 691 miljoen dollar oplevert.

11-11-11

Vandaag precies 2 jaar geleden op 11-11-11 stuurde ik mijn broers en zussen een email waarin ik het volgende aankondigde:

Is er een mooiere datum te bedenken om te beginnen met het verhaal over onze familie?

11-11-11 is niet zomaar een mooie datum: de elfde van de elfde is in Brabant een begrip….het begin van ‘de‘ carnaval. En wat deze datum voor onze familie extra bijzonder maakt is die laatste 11, want 2011 is het 100^ste geboortejaar van ‘ons’ vader.

Kortom… een goeie reden om nu eindelijk eens met ons familieverhaal te beginnen.

Zijn wij dan zo’n bijzondere familie dat je er een verhaal over kunt schrijven?

Ja, net zo bijzonder als elke andere familie is. Elke familie heeft zijn eigen verhalen, die bij tijd en wijle weer opgehaald worden.

Met je familie heb je een heel andere band dan met andere mensen, zoals buren, kennissen en zelfs hele goeie vrienden.

Als familie hoor je je hele leven lang bij elkaar! 

 

2 jaar èn een aantal schrijfcursussen later is het familieboek er nog steeds niet. Veel verder dan de stamboom (die maar teruggaat naar 1830) en een paar losse verhalen ben ik niet gekomen. Ondanks de hoge verwachtingen van de familie lukt het niet.

Is dit het beroemde writers block? Hoe het ook zij, voorlopig stop ik met schrijven, ook met blogs

 

Verderop in de bewuste email schrijf ik:

De band met je echte familie blijft, ondanks dat je elkaar soms tijdenlang niet ziet of spreekt. Is dat nou die beroemde bloedband?

 

Of het boek er ooit komt? Geen idee, maar Ik hoop dat de band met mijn familie sterk genoeg is om deze teleurstelling te kunnen verwerken.

 

Om met J.C. Bloem te spreken: Dit heb ik bij mezelve overdacht op deze 11-11-13

 

 

 

 

 

 

 

Brabant

 'Plat' praten doe ik na 40 jaar 'boven de sloot ' wonen alleen nog als ik bij mijn familie in BRABANT op bezoek ben, nee over het algemeen praat ik HOLLANDS op mijn
BRABANTSE zachte 'G' na.
Die leer je niet af. En eerlijk gezegd ben ik er ook een beetje trots op als mensen zeggen: "Je kunt wel horen dat je uit BRABANT komt"
Stiekem ben ik ook fan van Timmermans, onze minister van Buitenlandse Zaken en dat komt niet zozeer door zijn beleid, maar door zijn BRABANTSE tongval.
Nu ik er over nadenk hebben we in de loop van de jaren nogal eens een BRABANTSE minister van Buitenlandse Zaken gehad: van Agt, van den Broek, en...
Komt vast omdat BRABO'S (zo noemen mijn HOLLANDSE kinderen BRABANDERS) gewend zijn om met buitenlanders om te gaan, ingeklemd als BRABANT ligt tussen HOLLAND en BELGIE.
Officieel is het overigens NOORD-BRABANT, maar geen hond die dat zegt.
Het onofficiële BRABANTSE volkslied van Guus Meeuwis heet ook gewoon BRABANT.
En als het aan de afdeling van D66 in NOORD BRABANT ligt, is over niet al te lange tijd mijn geboorteprovincie gewoon BRABANT!

Perfect Day

Het was een PERFECT DAY voor liefhebbers van wind. Het waaide niet zomaar, nee het stormde, wat zeg ik, het was bijna een orkaan die over het land raasde, op de dag dat Lou Reed doodging.
Belust op sensatie als ik ben, ging ik naar de Maasvlakte, waar je bij windkracht 3 al onder het zand komt. Ik nam een WALK ON THE WILDE SIDE van het Maasvlaktestrand, voelde me een Vliegende Hollander en werd compleet gezandstraald. Ook voor kitesurfers was het een PERFECT DAY.
Twee meeuwen balanceerden met wiekende vleugels tegen de wind in en  een hele zwerm spreeuwtjes vloog luid zingend kriskras door elkaar in de lucht.
Kortom een PERFECT DAY.
Alhoewel... het afdakje bij het natuurgebiedje bleek helaas niet bestendig tegen de kracht van orkaan ......? Wij nuchtere Hollanders geven onze orkanen geen naam. Jammer, want ik zou wel een PERFECTE naam weten: Lou!

Groene Strand

Het strand waar we lopen heet GROENE STRAND.
Waarom denk ik nu ineens aan een GROENE ZWARTE Piet?
En aan mijn zoon verkleed als GROENE mannetje (van Mars)?
Is dit een nieuwe kunstuiting net als 2 jaar geleden toen kunstenaars op een stuk strand verderop ROOD zand uitstrooiden?
Zou de bakpiet dit jaar uit protest GROENE pepernoten bakken? Of ROOD?
Dit allemaal terzijde.
Het GROENE STRAND dankt zijn naam/ kleur aan de ver-wad-ding (ik ruik ook een zilte waddenlucht!), waardoor er op het strand begroeiing komt en hier is dat vooral GROENE zeekraal.
In toprestaurants, die met 4 Michelinsterren, is zeekraal zo’n beetje het meest culinaire (en dure) wat je kunt eten. Hier kun je het gratis plukken.
Eigenlijk mogen we vanaf dit punt niet het strand oplopen, maar we doen het stiekem toch.
We zijn niet de eerste overtreders, want ik jut een ROOD en GEEL schepje en ook nog een GEEL zandvormpje
Nadat we uitgewaaid zijn willen we via de smalle duinreep terug lopen.
We struinen door het metershoge helmgras èn……..zakken weg in de modder.
Dat komt ervan.
God (en Sinterklaas) ziet alles en straft onmiddellijk.
Er zit dus niks anders op dan dezelfde weg terug te lopen over het GROENE STRAND.
Op weg naar huis vraag ik me af of er ook GROENE Michelin-mannetjes bestaan.

 

Oktober

Eind OKTOBER!
Volgens weervrouw Willemijn Hoebert leven we ver boven onze stand, want het kan vandaag wel meer dan 20 graden worden. Het lijkt wel zomer.
Maar 20 graden in OKTOBER voelt toch anders dan in de zomer. Komt dat door de geur van herfstblad? De laagstaande zon?
De natuur trekt zich sowieso niks aan van zomers-warme temperaturen, in de natuur is het gewoon herfst: paddestoelen, bontgekleurde bomen en vogels die naar het zuiden trekken.
En eigenlijk trekken mensen zich er ook niks van aan. Koud of niet, het is oktober en dan draag je een winterjas. Ik zag zelfs al mensen met bontlaarzen.
Ik niet.
Ik ben blij dat ik mijn zomerjas nog een poosje kan dragen, want daar was het deze zomer veel te warm voor.
En vanwege het mooie weer maak ik aan het einde van de middag nog een fietstocht en voel me de fietser in het schilderij OKTOBERZON van Jan Sluijters. Met een zomerjas aan!

Appelmoes

Bij de oprit naar de garage staat een oude appelboom. Het is een ouderwets ras, n.l. zoete armgard. Niet lekker om zo te eten, maar gedroogd op een rooster op de haardkachel een lekker knabbeltje. Dat deden we vooral toen de kinderen nog klein waren.
De boom is inmiddels zo oud (en niet goed gesnoeid!) dat er nog maar weinig appels aan zitten en de meeste vallen er af. De oprit is dan ook in deze tijd van het jaar bezaaid met appeltjes.
En wat krijg je dan als je de auto uit de garage rijdt?
Precies!
Tuut, tuut, tuut...appelmoes!

Griep

Sinds vandaag sta ik bij de dokter geregistreerd als GRIEPPRIKWEIGERAAR.
De doktersassistente verzekerde me dat ik deze status zelf kan opheffen, tenminste als ik dat volgend jaar tijdig (in het voorjaar!) doorgeef. Maar zoals ik er nu over denk blijf ik de komende jaren GRIEPPRIKWEIGERAAR, al is het maar vanwege het mooie woord. Wat mij betreft het woord van het jaar. Verdient een plaats in de Dikke van Dale.
Overigens ben ik ook GRIEPWEIGERAAR, maar jammer genoeg heb ik dat dan weer niet zelf in de hand.
Wat mij betreft kan de winter beginnen, ik heb er zin an: zuurkool, spruitjes, erwtensoep, warme chocomelk, open haardvuur, sneeuw en tja, misschien ook wel GRIEP!

God

Theatermaker Johan Simons vertelde in Zomergasten dat hij als jongetje van 8 in dè stormnacht van '53 bij familie in de Hoeksche Waard logeerde en 's morgens vanuit de slaapkamer alleen maar water zag en dacht 'dit heeft GOD gedaan, die kan land in water veranderen'. Zijn kinderlijk geloof zat diep.
Zo'n zelfde GOD-gevoel heb ik als ik op deze ochtend op weg naar mijn werk langs de Strypse Wetering fiets dat door de onophoudelijke regenval in één grote watermassa veranderd is. Een machtig gezicht, versterkt door het waterige zonnetje dat een zilveren glinstering geeft.
Ja, dit heeft GOD gedaan!
De GOD die Waterschap heet!
Door van dit gebied een waterbergingsgebied te maken voor extreme omstandigheden en zo het achterland te beschermen tegen het water.
Het water dat GOD op dag 3 schiep en hij zag dat het goed was
Terwijl ik verder fiets moet ik denken aan de Ark van Noach en aan Petrus die over het water liep en aan de wonderbaarlijke visvangst.
En zomaar ineens ben ik op mijn werk. Dat heb je als je in GOD gelooft, dan gaat zelfs fietsen sneller en gemakkelijker.

Code Oranje

Terwijl in ons deel van het land CODE ORANJE afgekondigd is, zitten wij 'veilig' op ons vakantieadres. Maar ook hier regent het al de hele dag. Daarom gooien we ons aanvankelijke plan - op de fiets naar de Hoge Veluwe- om en rijden met de auto naar het museum, waar we ons onderdompelen in de kunstwereld van Helène Kröller Müller. Dat het museum wereldberoemd is, getuigen de vele Japanners die hier rondlopen met de onvermijdelijke camera's. Allemaal afgekomen op de Vier uitgebloeide Zonnebloemen van van Gogh om vervolgens door te reizen naar Amsterdam om daar het schilderij met die onwaarschijnlijke hoeveelheid Zonnebloemen in die ene vaas te gaan bewonderen.
Wat dit museum zo bijzonder maakt is dat je dwalend door de zalen steeds naar buiten kunt kijken. De glazen puien lopen tot aan de vloer waardoor een interactie tussen binnen en buiten ontstaat. Door al die bonte herfstkleuren lijkt buiten soms één groot schilderij en valt het met het slechte weer voor je gevoel wel mee.
Maar dat doet het niet als we na afloop onder de plu door de Beeldentuin lopen. Jammer, want de tuin is prachtig en vanwege de herfstkleuren lijkt het of ook hier CODE ORANJE is afgekondigd.

De wandeling

Kleinzoon van 2½ en ik maken een WANDELING.
Op de parkeerplaats achter zijn huis staat onze auto met achterop de fietsen. Ik vertel dat opa en ik op vakantie gaan. Vakantie, dat herinnert hij zich nog: 'Wij zijn al op vakantie geweest' zegt hij, 'naar Schotland'. Voordat we verder WANDELEN ziet hij op de kentekenplaat een letter die hij kent, de D van Dikkie Dik.
Aan het einde van de straat ligt in de weg een putdeksel en verderop nog één en nog één. Nooit geweten dat er in één straat zoveel putdeksels zijn. Kleinzoon ontdekt al snel dat er op de putdeksels letters staan en vooral de B van zijn achternaam.
'Ik heb twee namen' zegt hij.
We WANDELEN langs een kleine graafmachine met een grote berg zand en een kruiwagen ernaast. Waarom het werk stil ligt is voor kleinzoon duidelijk: 'De mensen drinken koffie!'
Verderop verplaatst een grote graafmachine grote scheppen zand. 'Die drinken geen koffie'.
Op de stoep ligt hondenpoep. 'Mensen poepen op de wc, ik ook' vertrouwt hij mij met gepaste trots in zijn stem toe.
Hij is ook kritisch. Voor een auto die half op de stoep geparkeerd staat heeft hij geen goed woord over. Auto's moeten op de straat en mensen op de stoep.
Als onze WANDELING er alweer bijna op zit komt op de valreep het onderwerp 'haar' ter sprake. Hijzelf heeft geel haar, zijn vader zwart met een beetje wit, zijn moeder rood en zijn kleine babyzusje heeft nog maar een heel klein beetje haar. Naar mijn haar kijkt hij heel lang en komt dan tot de conclusie dat zijn oma wit haar heeft.
En dat is nou precies de kleur haar die oma's hebben. Nou ja, sommige oma's!

Moordenaartje

Het fietspad heet Trambaanpad en loopt in een rechte lijn dwars over het eiland. Vroeger reed hier een trammetje vanuit Rotterdam naar de tramhaven in Hellevoetsluis waarvandaan de veerboot naar Middelharnis ging. Het trammetje was berucht, werd niet voor niets 'MOORDENAARTJE' genoemd en het schijnt dat op deze trambaan meer slachtoffers gevallen zijn dan op heel Voorne (misschien zelfs wel heel Zuid Holland!) tijdens de Watersnoodramp.
Tussen buurtschap Vlotbrug en Hellevoetsluis is nog lang een stukje trambaan bewaard gebleven en als toeristische attractie gebruikt. Menig kinderfeestje werd in het 'MOORDENAARTJE' gevierd.
Later verkocht de gemeente (uit geldnood?) het hele handeltje aan Ouddorp, waar het trammetje nog steeds een succes is. Zelfs de nieuwe Koning en Koningin hebben tijdens de kennismakingstoer in het 'MOORDENAARTJE' gezeten, dat daarna prompt omgedoopt is in Koninklijke Tram. Klinkt toch minder spannend.
Ik fiets op deze vroege, volgens Gerrit Hiemstra laatste mooie nazomerdag naar Zuidland, vanaf Vlotbrug zo'n 8 kilometer over het Trambaanpad. Een makkie, want ik heb wind mee. Waarschijnlijk was dit ook zo'n beetje de snelheid van het 'MOORDENAARTJE'. Onbegrijpelijk dat er dan toch zoveel slachtoffers vielen. 
De oorzaak? Geen idee.
Ik kom in ieder geval heelhuids aan op de plek van bestemming. Nu de terugweg nog.

Secretaresse

De ene SECRETARESSE is de ander niet. Neem nou een SECRETARESSE alà juffrouw Jannie, de zwaarlijvige SECRETARESSE van kantoorklerken Edgar, Jos en Storm.

Van een heel ander kaliber was misschien wel de beroemdste (sigaarrokende?!) SECRETARESSE Monika Lewinsky. Zij bracht Bill Clinton bijna aan de afgrond.

En sinds dit weekend is daar het type SECRETARESSE bij gekomen dat belangrijke (pensioen)papieren wegmoffelt in bureaulaatjes onder het mom van Wat niet weet, wat niet deert.

Tja, en de baas zit met zo’n SECRETARESSE maar mooi opgescheept en moet zich in allerlei bochten wringen om zijn onschuld te bewijzen: "I did not have sexual relations with that woman “zei een 'aangeslagen' Clinton.

En een minstens zo aangeslagen, maar wel strijdbare Henk Krol wist echt niet wat zijn SECRETARESSE allemaal ( "met de beste bedoelingen") achter in haar bureaulaatje stopte.

Alleen de heren van Jiskefet hebben niks te klagen over hun SECRETARESSE. Die doet waar SECRETARESSES goed in zijn. Komt op het juiste moment binnen, zegt “Goeiesmorgens” en geeft de heren een kopje koffie.

Margriet

Dansen kan ze nog steeds.
Vroeger, in een vorig leven, is ze dansjuf geweest. Vroeger, dat was voordat haar geheugen haar meer en meer in de steek liet.
Nu danst ze alleen nog mee in onze groep.
'MARGRIET' schrijven op de lief-en-leed-kaart die in de pauze rondgaat kan ze niet meer. Praten doet ze nog nauwelijks, zegt soms "ja" als je haar wat vraagt.
Of ze dansen leuk vindt?
Kent ze ons nog?
Meestal kijkt ze uitdrukkingloos voor zich uit, soms breekt er zomaar ineens een lach door op haar gezicht.
Na afloop van het dansen gaan we vanwege het mooie herfstweer wandelen in de duinen en aan het strand. Lopen kan ze nog goed.
"Wat zul jij als een roosje slapen vannacht, MARGRIET!" zegt haar vaste begeleidster als we weer thuis zijn.
Ik denk aan de regels uit het liedje van Louis Neefs: "Ach, MARGRIETJE, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer"
Mij 'zie' je allang niet mee, alleen je vaste dierbaren 'ken' je nog.
Maar dansen kun je nog steeds, MARGRIET.
Hoe lang nog?

Ondertussen

Een elfje is een ZKG (Zeer Kort Gedicht), opgebouwd uit 5 regels met in totaal elf woorden (1,2,3,4,1).

ONDERTUSSEN
in Brielle
met Paulien Cornelisse
taal is zeg maar...
ONDERTUSSEN

Donkerbruin

De inrichting van ons eerste huis was overwegend DONKERBRUIN, de kleur van de jaren 70.: DONKERBRUINE eethoek, DONKERBRUINE  kurk tegen één van de muren en een DONKERBRUINE parketvloer, vakkundig gelegd door een Bruynzeel-mannetje die ons verzekerde dat de vloer een leven lang mee zou gaan.. Dat die DONKERBRUINE vloer niet praktisch was, ontdekten we al snel, vooral toen we kinderen kregen die met bekers morsten, in hun broek plasten en een spoor van kruimels achterlieten als ze een Mariakaakje kregen. Later kwamen daar de talloze vriendjes en vriendinnetjes bij die over de vloer (!) kwamen.
Door de oerdegelijke kwaliteit kon de vloer wel tegen een stootje, maar zag er tot mijn verdriet nooit meer uit als in de Bruynzeel-vloerencatalogus.
Toen we na 10 jaar verhuisden waren we het in ieder geval over één ding eens: wel weer een houten vloer, maar niet DONKERBRUIN. Sowieso was anno jaren 80 DONKERBRUIN 'uit'.
In het nieuwe huis kwam een parketvloer van de bouwmarkt in een onbestemde houtkleur: praktisch en ook best mooi. Hij ligt er 30 jaar later nog steeds.
Of het DONKERBRUINE parket nog steeds in ons eerste huis ligt weet ik niet. Als het er nog ligt zijn de bewoners trendsetters, want anno 2013 is DONKERBRUIN weer helemaal 'in'.
Dat Bruynzeel-vloeren failliet is gegaan verbaast me niks. Als je vloeren maakt die een leven lang meegaan, graaf je je eigen graf. Zelfs al zijn ze onpraktisch DONKERBRUIN!

60Plusser

" Beste boze 60PLUSSER", Zo begon het 4(!) pagina's tellende artikel in de zaterdagkrant van vorige week. Op slag hoorden wij (ja, ook ik) niet meer tot de 50PLUSSERS, maar kregen eindelijk de plek in de samenleving die we verdienden, want 60PLUSSER zijn is heel wat anders dan 50PLUSSER. Al is het maar vanwege het naderende pensioen. En daar ging het bewuste artikel dan ook over met als strekking dat wij, 60PLUSSERS helemaal niet zielig zijn en niet moeten zeuren over het pensioen waar we na een lang arbeidsleven recht op hebben en niet krijgen. Tenminste...dat denken we!
Nu, een week later staat de krant nog vol met ingezonden brieven van boze 60PLUSSERS. Syrië, klimaatverandering (ligt aan de mens, las ik op pagina 20. Tja, dat had ik ook kunnen bedenken), zelfs de algemene beschouwingen haalden niet de voorpagina, alles draaide om de pensioenen en de (boze) 60PLUSSER.
Ik voelde me deze week steeds meer groeien in die rol van 60PLUSSER.
Ik word serieus genomen!
Ik tel mee! Niet vanwege mijn pensioen(opbouw), want daar kan ik hooguit als ik 65PLUSSER ben (of tegen die tijd wellicht 66PLUSSER) een busreisje met OAD naar Turkije van maken. Maar dan moet OAD natuurlijk wel een doorstart gemaakt hebben!
Maar dit terzijde!

50Plus

De beurs heet 50PLUS, maar de mensen die langs mijn stand (lees stent!) lopen zijn de 50 zo te zien al heel lang geleden gepasseerd, zijn eerder 65PLUS. Zou je de beursnaam veranderen in 65PLUS dan zouden deze PLUSSERS zich waarschijnlijk geen doelgroep voelen (nog veel te 'jong' ) en 'm niet bezoeken.
50PLUS... ook de naam van de in 2011 opgerichte politieke partij die volgens recente peilingen meer zetels in de Kamer zou krijgen dan de PvdA als er nu verkiezingen zouden zijn.
Ik heb het partijprogramma van 50PLUS niet gelezen (voel me geen doelgroep, maar ben het wel), maar vraag me wel af wat deze partij doet voor de echte 50PLUSSER die nog zeker 16 jaar moet werken voor hij AOW gaat krijgen en zeker geen tijd (èn zin!) heeft om te slenteren op de 50PLUS BEURS langs stands met gehoorapparaten, Kras-reizen en hoge-instap-fauteuils.
Wat is dat toch met 50PLUS? Het (computer)leercentrum bij ons in de buurt heet ook zo, maar wie er al gebruik van maken, in ieder geval geen 50PLUSSERS. Die hebben sowieso geen tijd, want de cursussen worden overdag gegeven.
Jaren geleden lanceerde radio Veronica de kreet 'Je bent jong en je wilt wat'.
De 50PLUSSER anno 2013 is nog jong en wat hij in ieder geval niet wil is bij 'de oudjes' horen en naar de 50PLUS BEURS gaan.

Inmaak

Toen we zo'n 30 jaar geleden ons huis kochten 'kregen' we er een druivenserre en een boomgaard met peren- en pruimenbomen bij.
Jarenlang stond de periode aan het einde van de zomer in het teken van de INMAAK: jam, sap en wijn. Resultaat: een volle kelder en een voldaan gevoel om al die potjes INMAAK te zien staan.
De druivenserre begaf het na een aantal jaren en geleidelijk aan gingen ook de peren- en pruimenbomen achteruit. Toch was de oogst meestal nog genoeg voor de INMAAK. Tot de één na de andere perenboom van ouderdom omviel en tot kachelhout verwerkt werd.
Pruimen hebben we nog steeds, maar INMAKEN had ik in geen jaren gedaan.
Tot vandaag.
Tijden van vroeger herleven.
Eerst oude jampotten schoonmaken in soda.
Pruimen ontpitten en samen met rozijnen en gemberbolletjes in een grote pan. Als ze zacht zijn (en gaan geuren) geleersuiker (en een scheutje rum!) erbij. Nog een minuutje doorkoken en dan de schone potten vullen met de hete jam. Deksel erop en klaar is Kees.
We hebben de smaak te pakken en halen de jarenlang niet gebruikte sap-pan tevoorschijn en maken sap van de overgebleven pruimen.
Tot slot krijgen alle potten nog een etiket met datum (16-9-2013) en alleen al voor dat voldane gevoel bij het zien van de INMAAK zou ik morgen zo weer beginnen. Nog een weekje wachten en dan komt de INMAAK van de kwetsen. Hoera!

Wereldburger

14 september: een doodgewone zaterdagochtend. Voordat ik naar de sportschool ga, lees ik nog even de krantenkoppen:
5 jaar na Lehman: is er eigenlijk wel iets veranderd bij de banken?
Obama: VS blijft bereid tot actie in Syrië.
Na een uurtje sporten ga ik naar mijn werk, een dag vol einde-van-de-week-routineklusjes en toeristeninformatie in het verschiet.
Voor ik goed en wel begonnen ben gaat de telefoon: Er is een nieuwe WERELDBURGER geboren!
In één klap is de sleur doorbroken.
Het liefst zou ik nu een briefje op de deur hangen 'wegens omstandigheden gesloten', maar ja, dat kan niet, dus moet ik de komende uren door zien te komen en de klanten zo goed mogelijk van dienst zijn terwijl mijn gedachten alleen maar bij de nieuwe WERELDBURGER zijn.
De dag lijkt eindeloos langer te duren dan normaal, maar eindelijk is het dan toch sluitingstijd en kunnen we op kraamvisite gaan.
Alles is mini aan dit kleine meisje, maar volmaakt compleet: 10 piepkleine vingertjes (en vast ook teentjes, maar die zitten ingepakt), oortjes, neusje, oogjes die af en toe even opengaan.
Welkom nieuwe WERELDBURGER, welkom kleindochter!

'T is weer voorbij...........

De hele week speelt het al door mijn hoofd:
'T IS WEER VOORBIJ DIE MOOIE ZOMER van Gerard Cox uit 1973!
1973: ik was 20 en logeerde die ZOMER bij mijn vriendje die een eigen flat had. Hij ging overdag naar zijn werk en ik luisterde naar radio Veronica en naar 'T IS WEER VOORBIJ DIE MOOIE ZOMER, dè  ZOMERHIT die wekenlang op 1 stond in de Top 40 (bestaat die eigenlijk nog?). Voor mij was de ZOMER nog lang niet voorbij, ik had de ZOMER van mijn leven op dat flatje driehoog.
ZOMER 1973...een half jaar later, begin 1974 trouwden we. Bijna 40 jaar geleden.
Elk jaar rond deze tijd komt 'T IS WEER VOORBIJ...... wel weer een paar keer op Sky Radio en ook tussen Kerst en Oud en Nieuw hoor je 'm bij de Top 2000.
Het is inmiddels een klassieker.
Na DIE MOOIE ZOMER van 2013 sloeg begin deze week het weer radicaal om. Tijd voor die andere megahit van Gerard Cox: Buiten huilt de wind om het huis, maar binnen staat de kolenkit paraat.......TOEN WAS GELUK HEEL GEWOON!

Modder

Het was rond de tijd dat de school uitging, toen de verlossende regen losbarstte na die ongewoon tropisch warme dag. Uitgelaten kinderen renden over het schoolplein, fietsten door de plassen en peinsden er niet over om te schuilen.
Ook ik liet me door en door nat regenen en dat gaf een kinderlijk geluksgevoel.
Zo moet het varkentje Valentijn uit het gelijknamige prentenboek van Arnold Lobel zich vast hebben gevoeld toen hij zich weg liet wegzakken in de verse MODDER.
Dit 'oergevoel' klinkt ook door in het Droomboek voor de Koning: meer wilde natuur, 's nachts weer donker, kinderen die pas binnenkomen als ze eruitzien als aardmannetjes. Allemaal dromen van de in luxe levende, gekooide westerse mens.
Freud, dromenkenner bij uitstek, wist daar wel raad mee, hij noemde dit een vorm van  nostalgie de la boue , oftewel Heimwee naar de MODDER.
Zouden de prinsesjes ook door de regen gerend hebben?

Water

We zijn ruim een uur onderweg als de ondergaande zon met haar (zijn?) laatste stralen een oogverblindende lichtshow geeft boven het WATER. Mooier kan het begin van onze monstertocht niet zijn. Als het uiteindelijk donker is lopen we op het strand en worden bijgelicht door de 'stralen' van de Vuurtoren. Het WATER zien we niet, maar we horen het zachte ruisen van de golven en later het klotsen tegen de eindeloze grasdijk.
Of we deze monstertocht gaan volbrengen weten we nog niet, maar één ding is zeker...er zal al die 24 uur die onze tocht gaat duren WATER zijn.
Nooit eerder ben ik me er zo letterlijk van bewust geweest dat Goeree Overflakkee een eiland is en dat je er helemaal omheen kunt lopen, 110 kilometer lang.
Nu snap ik ook dat dit één van de zwaarst getroffen gebieden was tijdens dè Ramp van '53.
Tijdens die eindeloze nachtelijke wandeluren vraag ik me af hoe het leven hier nog maar 60 jaar geleden moet zijn geweest, toen er nog geen dammen naar de overkant waren. Logisch dat hier nog zoveel 'eilands' gesproken wordt.
En net als in die stormnacht van eind januari '53, wordt pas als het licht wordt de omvang van het WATER zichtbaar.
Nee, wij krijgen op deze laatste dag van augustus geen natte (maar wel moeie) voeten.
Nee, geen 'Ramp' of je moet onze monstertocht als een ramp zien, wat het gedurende deze 24 uur verschillende keren lijkt te zijn.
WATER is de rode draad gedurende de tocht, niet alleen het WATER waar we langs lopen, maar ook de toenemende behoefte aan DRINKWATER naarmate de dag vordert en de eindstreep nadert.
En dan eindelijk na nog geen 21 uur(!)  is de finish bereikt en gaan we moe, maar voldaan met oorkonde, medaille en eeuwige roem over de Haringvlietdam (hoe symbolisch kan iets zijn)  terug naar ons eigen eiland, waar we als helden onthaald worden. En dat zijn we ook!

Friesland

Een rouwkaart uit FRIESLAND. De tekst in het Fries. Met een beetje fantasie kom je er wel achter dat us Heit, Pake en Oerpake altijd vol belangstelling was voor us en de wrâld om hem heen.
Maar wat zijn Ljippen? Een Friese-taalkenner vertelt dat dat kieviten zijn. Inderdaad, bij nader inzien zijn de Ljippen op de rouwkaart kieviten op weg naar het zuiden.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat FRIES een echte taal is en sinds de lijstjes-vraag Welke landen grenzen aan Duitsland bij De slimste mens wist ik ook al dat FRIESLAND een echt land is.
Nu snap ik ook dat de nieuwe schaatstempel in Almere komt, want Heereveen ligt niet in Nederland maar in FRIESLAND.
Maar.......is Sven dan nog wel 'onze' schaatsheld en nationale trots?

Eiland

Het ene EILAND is het andere niet.
Zo heb je 'ons' EILAND Voorne, waar we al bijna 40 jaar wonen. Ik zou er nooit meer weg willen.
Je hebt ook mijn favoriete WADDENEILAND Terschelling. Ik zou er elke jaar wel op vakantie willen gaan.
En er is Goeree Overflakkee, het EILAND aan de 'overkant'. Daar gaan we 24 uur achterelkaar lopen, het hele EILAND rond, 110 kilometer. Voor altijd zal dit EILAND voor mij verbonden zijn met lopen, lopen, lopen.
En dan heb je ook nog het EILAND dat IK heet. Dat EILAND ga ik vast tijdens die eindeloze 'Omloop' tegen komen.

EILAND
Water en wegen leiden naar wat
al is benoemd. Op kaarten van de zee
staan drukke routes uitgestippeld.

Er is geen land over dat ik nog
ontdekken kan. Er is alleen
dit ene EILAND dat ik heet.

Dit gedicht van Ted van Lieshout zal voor altijd verbonden zijn met die andere monstertocht van vorige jaar op dat andere EILAND Flevoland.

Vlieger

De Engelse ‘Natuurmonumenten’ heeft als reactie op de angst van de tegenwoordige ouders dat hun kinderen zich tijdens het buitenspelen zullen bezeren, een lijst opgesteld met ‘fifty Things to do before you’re 11¾ ‘.

In deze lijst staat o.a.:

In een boom klimmen, van een heuvel rollen, wilde bramen eten, een vogel uit je hand voeren, rennen in de regen, moddertaartjes bakken, de zon zien opgaan  en natuurlijk…..VLIEGEREN.

Onze kleinzoon kan nog niet veel Things afvinken, maar hij heeft nog ruim 9 jaar de tijd om de lijst af te werken. Moddertaartjes heeft hij in ieder geval al gebakken en binnenkort komt daar ook VLIEGEREN bij, want van zijn opa gaat hij een VLIEGER krijgen.

Nee, geen eigengebouwde VLIEGER met een ‘kruis’ van latjes van de timmerman, vliegerpapier en touw, aan elkaar geplakt met koude gekookte aardappel.

Nee, het is er één van de Blokker.

Een eigengemaakte, die gaat hij over een paar jaar samen met opa in elkaar knutselen en uitproberen op de dijk achter opa’s huis.

Misschien wordt die VLIEGER dan wel net zo mooi als de Solar Bell (ja, genoemd naar die uitvinder van de telefoon!), een KUNSTVLIEGER gemaakt van een soort piramidevormige zonnepanelen in een constructie van carbon die afgelopen zondag op de nieuwe Maasvlakte werd gedemonstreerd.

Het is wel te hopen dat de OPA-KLEINZOON-VLIEGER langer en hoger in de lucht blijft hangen dan die Solar Bell, want die liet het jammerlijk afweten. Volgens de kunstenaar lag dat aan de wind. Maar ik denk dat het probleem ‘m zat in het niet gebruiken van koude gekookte aardappel.

 

Volle maan

Rondom VOLLE MAAN bestaan allerlei mythes. Zo zijn er mensen die zeggen dat ze met VOLLE MAAN slechter slapen ook al liggen ze in een geheel verduisterde kamer. Je denkt dan al gauw dat dat tussen de oren zit. Maar wat blijkt nu uit een wetenschappelijk onderzoek met een aantal proefpersonen? Het is geen mythe, er is wel degelijk een verband tussen de maancyclus en het slaapgedrag van mensen. En dat heeft iets met melatonine te maken. Dit hormoon regelt het ritme van waken en slapen. We slapen zo'n 20 minuten korter met VOLLE MAAN!
En hoe zit het met die andere mythe, dat er met VOLLE MAAN meer baby's geboren worden? Onzin? Ja of eigenlijk Nee, maar dat heeft te maken met ons oog! Oog?
Ja, want voor ons menselijk oog lijkt de dag vòòr en de dag ná VOLLE MAAN de maan al helemaal rond.
Een optische illusie dus, maar wel één waardoor ruim 10% procent van alle baby's een
'VOLLE-MAAN-BABY' is.
Wij slapen traditiegetrouw vannacht in de serre om optimaal van de VOLLE MAAN te genieten. Wel 20 minuten korter maar dat hebben we er voor over.
En nu maar hopen dat we niet uit bed gebeld worden dat het kleinkind-in-de-maak vannacht met VOLLE MAAN geboren is. Slapen we nog korter!

Laatste eer

De foto heeft de uitstraling van een schilderij van Rembrandt gemaakt in opdracht van een welgestelde familie met als titel LAATSTE EER. Op de voorgrond twee vrouwen in het zwart met tussen hen in twee meisjes in witte jurkjes. Het ontbreken van mannen op de voorste rij doet vermoeden dat het de LAATSTE EER betreft aan respectievelijk een echtgenoot, een vader, een zoon. Schuin achter de oudste vrouw zijn twee mannen zichtbaar. Zijn dit haar zoons en bewijzen zij een LAATSTE EER aan hun broer? Duidelijk is te zien dat het gezelschap in beweging is, op weg naar de kerk of begraafplaats. De foto echter oogt verstild, er gaat een serene, ‘Koninklijke’ rust van uit, maar het verdriet op de gezichten maakt de foto tegelijkertijd koud terwijl het zo te zien aan de open sandaaltjes van de meisjes een warme zomerdag moet zijn.

Wie schaon os Limburg is.

Ook al is de Cauberg geografisch gezien een heuvel, elke ochtend als we vanuit ons hotel naar
Berg(!), de startplaats van de Heuvelland4Daagse fietsen, voelt het alsof ik de Ventoux beklim.
Wel een goeie warming-up.
De heuvels die we deze 4 dagen 'beklimmen' zijn van een andere orde dan toen we vorig jaar op dag 3 van de 'Nijmeegse' de Zevenheuvelen liepen. Daar was het tempo niet laag vanwege de zwaarte, maar vanwege de onophoudelijke stroom mensen.
Nee, file lopen is er op deze Heuvelland4daagse niet bij, in de 'loop' van de dag zijn er zelfs hele stukken dat we het Limburgse rijk alleen voor ons hebben en als we na de zoveelste klim over de 'bergkam' lopen voelen we ons de familie von Trapp.
Ja, SCHAON is het Limburgse land met de meanderende Geul en de Gulp, de draai en klaphekjes, smalle paadjes, graanvelden, weilanden met de mooiste koeien en om de haverklap een kapelleke of kruisbeeld.
Elke klim wordt beloond met een prachtig vergezicht op dorpen die ik me nog herinner van de aardrijkskundeles, zoals Slenaken, Schin op Geul (frater Venantius), Eckelrade, Margraten,
Reijmerstok, Mechelen en natuurlijk Valkenburg.
En elke dag na aankomst kun je met een Brand-biertje uit je dak gaan (helpt beter dan rek en strekoefeningen!) in het feestpaviljoen, want feesten dat kunnen ze die Limbo's en wij Hollanders mogen meezingen met WIE SCHAON OS LIMBURG IS en natuurlijk Rowwen Heze.

Een dagje aan zee

Het nieuwe Noordzeestrand bij de Tweede Maasvlakte is een no nonsense strand. Alhoewel... de parkeerplaats met hunebedachtige rotsblokken en kunsttrap over het kunstmatig aangelegd duin beloven een trendy strand.
Gelukkig niks van dit alles, geen strandstoelen (of nog erger loungebanken) en geen paviljoens, alleen een snoepkraam.
Wel eeuwenoud wit zand met sleephopperzuigers ver weg uit zee gehaald en hier opgespoten, oftewel in vakterm gerainbowd.
Zouden die rotsblokken ook uit zee gevist zijn?
Maar dit terzijde.
Op deze prachtige zomer-zondag gaan we er met het hele gezin naar toe.
De fietstassen worden volgeladen met zwemkleding, strandlakens van heel oud (er is een foto van één van de kinderen met dit strandlaken toen ze net zo oud was als kleinzoon nu) tot hip modern (soort Hamamdoeken), brood, fruit, sap en voor kleinzoon zandvormpjes, emmertjes en schepjes.
Schoondochter en baby-in-de-maak volgen later per auto.
Voor we het strand opgaan trakteert één van de kinderen op een raket. Ik las nog onlangs in de krant dat deze klassieker van Ola uit 1962(!) een ode is aan de opkomende ruimtevaart en het rode puntje is een knipoog naar het water op Mars. Ja, ja!
En dan begint het water en zand plezier.
Kleinzoon krijgt aan iedere arm een zwembandje (links Ernie rechts Bert).
Je moet er even doorheen, maar dan is het water heerlijk. We zwemmen, drijven en 'drinken'  natuurlijk hele slokken zout water.
Kleinzoon bouwt het ene zandkasteel na het andere. We spelen beachvoetbal, liggen in de zon en eten boterhammen met zand.
Als we moe gespeeld en gezwommen zijn gaan we weer naar huis.
Kleinzoon valt op de fiets in slaap.
's Avonds herinnert het zand dat uit onze haren, oren en kleren komt aan het DAGJE AAN ZEE

Sound of Music

De hitte slaat na een paar relatief koele dagen keihard toe: 35 tot 37 graden. En juist op deze dag draaien de commerciëlen de SOUND OF MUSIC.
Wat een kapitale fout! Slaat als een vlag op een modderschuit!
De SOUND OF MUSIC hoort bij Kerst of desnoods bij Oud en Nieuw.
Met zijn allen kijken, jaar in jaar uit, van generatie op generatie.
In ons gezin is het een soort Quiz: wie het eerst roept heeft een punt:
Wie weet wat Maria nu gaat zeggen?.....Wanneer zingt vader von Trapp Edelweiss?...enz.
Over Quiz gesproken:
Deze week was de Open Deur-vraag bij De Slimste Mens: wat weet jij van de SOUND OF MUSIC? (de lievelingsfilm van Andre Rieu).
Een van de kandidaten zei: gordijnen! En inderdaad, alle von Trappertjes droegen kleren die Zuster Maria gemaakt had van gordijnen.
Helaas was dit antwoord niet goed, maar wel origineel. Je zou zo, hartje zomer, gaan verlangen naar die gordijn-scene uit de SOUND OF MUSIC.
Nog 5 maanden wachten.

Rita Reijs

Op weg naar het Rijksmuseum lopen we langs poptempel Paradiso. Op de voorgevel hangt een aankondiging van een concert op 1 september van RITA REIJS.
Ik dacht dat zij al lang dood was.
In een flits komt een herinnering uit de jaren 60 naar boven. Met de hele klas (of school?) gingen we in het kader van culturele opvoeding (ook toen al) in de plaatselijke schouwburg naar een optreden van RITA REIJS en Pim Jacobs (leeft die eigenlijk ook nog?). Wij waren flower-power-meisjes (ik zat op een meisjesschool), we hielden van popmuziek, van The Beatles en The Stones.
Jazz-muziek was voor ons pubers een muziekstap te ver en RITA REIJS had niks van een popidool.
We waren onder begeleiding, dus zaten we stil en klapten beschaafd. Het enige lichtpuntje was toen RITA REIJS Can't buy me love zong, weliswaar anders dan we gewend waren van The Beatles, maar toch.

Na een lange, vermoeiende dag ( 8 uur door dè natuur lopen is minder uitputtend dan een halve dag door een museum) kijk ik, gevloerd op de bank gewoontegetrouw nog even naar Teletekst en mijn oog valt direct op RITA REIJS (88) OVERLEDEN.
Da's ook toevallig.
Verderop lees ik dat het haar eerste optreden zou worden in Paradiso.
"Misschien fluiten ze me er wel af" zei ze vorige week nog in een interview.
Nee, wij floten haar er 45 jaar geleden niet af. Dat durfden we niet en bovendien beseften we diep in ons binnenste dat RITA REIJS niet de eerste de beste was, maar ook toen al LADY JAZZ.
Wie zal er nu op 1 september in Paradiso optreden?
Zal wel een Tribute worden met vast een of andere BN'er die Can't buy me love zingt.

Hittegolf

Na 7 jaar hebben we weer eens te kampen met een officiële HITTEGOLF.
Die van 2006 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Mijn broer was doodziek, overleed op de warmste dag van die HITTEGOLF
34 graden!
De dagen tot aan de crematie waren ondanks de HITTE koud en duister.
Van de buitenwereld afgesloten zat ik in mijn verduisterde kamer worstelend achter de pc een afscheidsrede te schrijven.
Nooit heb ik zo'n moeite gehad om de juiste woorden te vinden.
Nooit ben ik zo nerveus geweest om in het openbaar te spreken.
Maar nog steeds ben ik blij dat ik ondanks het verdriet en de onmacht bij zijn kist heb gesproken.
We waren vroeger thuis met 6 kinderen. Na de HITTEGOLF van 2006 zijn we nog maar met 5.
Op de gekste momenten voel ik weer het gemis en verdriet.
Nu bijvoorbeeld tijdens deze HITTEGOLF.

Oranjegekte

Wat is dat toch met ons Nederlanders als het om sportieve prestaties gaat? Als we maar iets ruiken van OVERWINNING dan breekt de ORANJEGEKTE uit.
En elke zomer en elke winter is het wel raak: EK of WK voetbal, Schaatsen, Olympische Spelen, zelfs ondanks de tegenwoordige kwakkelwinters de Elfstedenkoorts.
Jammer alleen dat 'onze' prestaties vaak danig overschat worden. Nou ja, op Epke, Marianne en Sven na dan.
Neem bijvoorbeeld Bouke Mollema. Goed, zijn naam alleen al spreekt tot de verbeelding, zo hoort een sportman te heten. Maar 3 weken geleden kende de gewone Nederlander hem nog niet.
Na de ' waaieretappe ' in de Tour brak de ORANJEGEKTE uit, of liever gezegd MOLLEMANIA en de Alpe d'huez kleurde ORANJE.
En nu, 2 dagen voor de finish, zijn we voor de zoveelste keer diep teleurgesteld. Geen podiumplaats op de Champs elysees.
Gelukkig is er elk jaar weer dè VIERDAAGSE, het grootste wandelevenement ter wereld, waar 40.000 Nederlanders (en buitenlanders) OVERWINNAARS zijn.

Oh Oh Den Haag

Als je via het Prins Clausplein DEN HAAG binnen rijdt is het eerste wat je ziet de opvallende hoge toren van het voormalige hoofdkantoor van ESSO. In mijn jeugd hadden mijn ouders een benzinepomp (Fillingstation stond er op gevel van het 'benzinekot'). Als ze na de jaarlijkse meeting (ook al zo'n mooi woord) van pomphouders terug kwamen uit DEN HAAG brachten ze een goodie-bag mee (dit woord werd toen nog niet gebruikt) en ik herinner me een tijgerhandpop en een lepeltje met het Esso-gebouw-met-toren. Dat lepeltje heb ik later geërfd.
Ons dagje DEN HAAG staat in het teken van een fietsroute langs Russische XXXL kunst.
We beginnen bij museum Beelden Aan Zee, één van mijn lievelingsmusea en niet alleen vanwege de fraaie beelden, maar ook door de ligging en zicht (de Pier) vanaf het buitenterras pal aan zee.
Daarna gaan we fietsen. We volgen zo goed en zo kwaad als het gaat de routebeschrijving en dan wordt de tocht een feest der herkenning.
We zien de klokken op de Waalsdorpervlakte van de jaarlijkse 4 mei herdenking.
We komen langs Huis Ten Bosch, waar de koningin, eh, prinses nog tot het einde van het jaar woont en waar Friso de zomer doorbrengt. Mooi optrekje!
We zijn inmiddels in Wassenaar, deelgemeente van DEN HAAG. Aan de rand ligt Clingendael, het prachtige park met rododendrons en de Japanse tuin. Hier gingen we met de kinderen heen toen één van de dochters in een Japanfase zat.
Ons rondje gaat weer richting DEN HAAG en we fietsen langs het Malieveld. Het is er vandaag heel wat stiller dan 30 jaar geleden tijdens de Vredesdemonstratie. Ook de Javastraat herinner ik me van die kruisraketten-nee-dag.
En dan fietsen we ineens op de Lange Poten van dat liedje van Harrie Jekkers OH OH DEN HAAG.
Even later staan we op het Lange Voorhout waar tussen de 314 Linden (!),11 Hollandse Iepen (!) en 7 Paardenkastanjes (!) nog meer XXXL kunst staat.
Later als we weer naar huis rijden komen we langs het oude SHELL-gebouw in Pernis. Ook mooi, ook een mooie toren, maar het haalt het niet bij ESSO!

Zomermannenmode

Kleren maken de MAN.

En dat geeft in de zomer een confronterend beeld van de wat OUDERE MAN.

De OUDERE JONGERE zouden Koot en Bie zeggen.

Zo heb je de BABYBOOMERS die zomer in zomer uit dezelfde in de jaren 60 gekochte korte broek dragen met daar onder (bij voorkeur witte) sokken in onverslijtbare leren sandalen. Door deze mannen komen we de economische crisis nog in geen jaren te boven.
Maar dit terzijde.

Dan zijn er de MANNEN die onder druk van vrouw en kinderen (vooral dochters) in een driekwart broek lopen waar nog een klein stukje melkwit behaard been onder zichtbaar is. Zij dragen enkelsokjes (!) in gympen (of zoals ze zelf zeggen gymschoenen), gekocht bij de Schoenenreus in een foute kleur.

Je hebt ook de MANNEN van vòòr en tijdens de oorlog die weten wat kou lijden is en daarom zomer of geen zomer een terlenka lange broek dragen met geruit overhemd waarvan ze de mouwen in extreme gevallen oprollen. De sokken in de stevige veterschoenen zijn niet zichtbaar. Ook van dit type man wordt Samsom niet vrolijk.
Tja.

Van de VUT genietende PENSIONADO'S lopen meestal in felgekleurde wijde-pijpen-bermuda’s met elastiek in de taille en Hawaii-shirts die uitgaan bij extreme hitte, waardoor de dikke bierbuiken zichtbaar worden. Als schoenen dragen ze slippers.

Hoe zou de oudere jongere er over pakweg 40 jaar uitzien?  
Vast volgens de ZOMERMANNENMODE anno 2013, maar welke mode dat is? Geen idee.

Als JONGERE OUDERE let ik alleen op leeftijdgenoten.

De kunst van het flierefluiten

In de krant lees ik een essay over de KUNST VAN HET FLIEREFLUITEN en dat NIKSDOEN zo moeilijk is.
Onze POES LOTJE heeft daar geen moeite mee.
Bij haar is het net als in dat treffende gedicht van MARTIN BRIL:

DE POES DIE ALLES ZIET
Een slap zonnetje, en de wind steekt op.
Wat te doen? De poes zit roerloos op de
Schutting van de buren niks te denken

Of misschien iets heel dieps, wij zullen
Het nooit weten. Intussen is het wel zo
Dat de poes kan praten, dat wil zeggen
Als ze binnen is, steekt ze hele verhalen
Af in een prachtige taal die niemand
Verstaat maar die we allemaal begrijpen,

Wij hier in huis bedoel ik, anderen niet.

De ene keer vertelt ze over haar avonturen
In de tuin, de andere keer informeert
Ze naar wat wij zoal hebben meegemaakt.

Als alles dan in balans is, zoekt ze ergens
In huis een hoek om te dutten, of een
Plek die uitzicht biedt over alles, want
Graag houdt ze het gezin in de gaten.

En dat doet ze met haar ogen toe
Of soms op een luie kier.

Arme VOGELS, want met zo'n POES in de tuin valt er voor hun niet veel te LUMMELEN, alleen maar (FLIERE)FLUITEN!

Haan

Ongelooflijk maar waar: gister kwamen onze vrij-door-de-tuin-loop-KIPPEN ineens aanzetten met een HAAN. We hadden al de nacht ervoor een HAAN verdacht dichtbij horen kraaien en waarschijnlijk vanwege dit lawaai op zo'n onmenselijk tijdstip is de HAAN gedumpt.
Tja, dat gebeurt niet alleen met honden!
Onze KIPPEN, dol als ze zijn op het mannelijk geslacht, hebben hem de tuin in gelokt. En nou moet ik toegeven dat onze KIPPEN een goeie smaak hebben, want het is een pronte HAAN. Hij loopt door de tuin alsof hij hier al jaren woont.
Maar ja, dat harde kraaien midden in de nacht. Dat vraagt om problemen met de buren.
En dan moeten wij hem ook weer ergens dumpen.
Of op de BBQ!

Molen bij Wijk bij Duurstede

Onze fietstocht gaat door WIJK BIJ DUURSTEDE en natuurlijk gaan we even kijken bij de MOLEN van het gelijknamige schilderij uit 1668 van de bekende landschapsschilder Jacob van Ruisdael.
Toen ik 17 werd kreeg ik van mijn toenmalige vriendje een REPRODUCTIE van dit SCHILDERIJ.
Wat zijn beweegreden was om juist dit cadeau te geven en niet bijvoorbeeld een bos rozen? Geen idee, ook weet ik niet meer of ik er blij mee was. De verkering hield niet lang stand.
Enfin.
Op deze mooie zomerdag met prachtige Hollandse wolkenluchten staat de MOLEN er nog net zo majestueus bij als op het SCHILDERIJ. Terecht dat WIJK BIJ DUURSTEDE er trots op is, want van Ruisdael was niet de eerste de beste en zijn MOLEN hangt niet voor niets in het Rijksmuseum.
Maar wat blijkt nu? Deze MOLEN is helemaal niet dè MOLEN.
Wat sneu voor WIJK BIJ DUURSTEDE zou je denken, maar, en nu komt de aap uit de mouw, het is een 'bewuste' misvatting geweest en door de gemeente in 1928 gebruikt om geld in te zamelen voor renovatie van de MOLEN die daar toen stond. Wat er met de MOLEN van van Ruisdael gebeurd is weet niemand. Vast van ellende in elkaar gstort.
En och, wat maakt het ook uit welke MOLEN van Ruisdael schilderde, hij stond in ieder geval in WIJK BIJ DUURSTEDE.

Wolf

Laat nou uitgerekend in het minst beboste deel van Nederland een WOLF gesignaleerd zijn.
Weliswaar dood, maar toch.
Bovendien is het nog maar voor 98% zeker dat het dode dier aan de kant van de weg in Luttelgeest (of all places) een WOLF is.
Het kan ook nog een WOLFSHOND zijn. Daar zijn de deskundigen nog niet uit en wachten op de
DNA-uitslag.
Nu heb ik niet veel verstand van WOLVEN, maar ben wel sprookjes-deskundige en heb geen DNA-test nodig, want ik weet precies hoe een WOLF er uit ziet, hij heeft n.l. grote oren (daar kan ik je goed mee horen), grote ogen (daar kan ik je goed mee zien) en een grote mond (daar kan ik je goed mee opeten!) en houdt bij voorkeur van grootmoeders, meisjes met rode kapjes en geitjes.
Niet dat hiervan in de maaginhoud van de FLEVO-WOLF iets terug te vinden was, maar ook een WOLF wil weleens iets nieuws uit proberen, bever in dit geval.

Gemiddeld

Wat doet de GEMIDDELDE Nederlander op zijn vrije zaterdag?
Hij/zij wast de auto!
Vandaag ben ik dus een GEMIDDELDE Nederlander.
De andere 51 zaterdagen niet, want onze auto wordt maar één keer in het jaar gewassen en dat is niet GEMIDDELD.
Eigenlijk vind ik mezelf sowieso niet GEMIDDELD, want......
... ik vind Avond van Boudewijn de Groot niet het beste Nederlandstalig nummer en Bohemian Rhapsody niet het beste poplied ooit...
... ik ben niet 1.68 meter lang...
... mijn achternaam is niet de Jong...
... ik vind niet dat het de verkeerde kant opgaat met Nederland...
... ik kijk per dag niet 3 uur en een kwartier naar de TV (maar zit wel minstens zoveel tijd achter de PC of tablet, maar dit terzijde!)...

Maar al vind ik mezelf niet GEMIDDELD, ik ben eigenlijk best wel GEWOON en ik vind net als de GEMIDDELDE Nederlander dat je maar GEWOON (of NORMAAL zoals Wilders en Rutte) moet doen, want dan doe je al gek genoeg!

Biblebelt

Het is zondag en we lopen door de BIBLEBELT op Goeree: Havenhoofd, Goedereede en later Stellendam.
Het is warm.
De straten zijn uitgestorven op een paar spelende kinderen na.
Zij hebben (nog) niet de mazelen.
Bij veel huizen zijn de overgordijnen of luiken gesloten.
Komt dit door de zondagsrust en het buitensluiten van wereldse zaken?
Of gewoon omdat het warm is en men het binnenshuis koel wil houden?
Als we later Stellendam naderen krijgt aan de rand van het dorp een zwarte vrouw (dikke kleren, zwaar gesluierd) fietsles van haar man (oudmodisch wollen colbertjasje) en zus/vriendin. Dit gaat gepaard met kleine opgewonden gilletjes.
Weten zij wel dat in de BIBLEBELT  fietsen op zondag des duivels is en fietsen ze daarom om nog niet meer aanstoot te geven dan ze al doen met hun huidskleur zo ver buiten het dorp?
Of gewoon omdat het wandel/fietspad hier een goed oefenpad is?
Allemaal vragen die in je opkomen als je uren achterheen door de BIBLEBELT loopt.

Parkeerautomaat

Bij de PARKEERAUTOMAAT zijn een vader en zijn zoontje bezig een PARKEERKAARTJE  te kopen. Achter hun staat een man te wachten en wij sluiten aan. Als vader en zoon klaar zijn is het de beurt aan de man voor ons. We wachten geduldig, maar het duurt wel erg lang. Deze meneer heeft vast geen ervaring met PARKEERAUTOMATEN. Als hij eindelijk klaar kijkt hij nog enigszins verontschuldigend naar ons en mompelt iets van "weer gelukt"
Als ervaren PARKEERAUTOMAAT-GEBRUIKERS weten wij wat ons te doen staat:
- Druk op start. Doen we.
Maar dan......
- Toets uw kentekennummer.
Wat?
Dat is nieuw.
En bovendien weten we dat niet zomaar uit ons hoofd.
Gelukkig staat de auto op oog-afstand. Maar stel dat dat niet zo is, dan moet je er eerst heen lopen en is je beurt bij de PARKEERAUTOMAAT voorbij. Kun je weer achteraan sluiten.
Niet dat er nog mensen achter ons staan te wachten en bij nader inzien staan er ook maar een handje vol auto's op dit PARKEERTERREIN.
Het intoetsen van het kentekennummer duurt eindeloos, want de ene keer pakt de touchscreen het cijfer niet en hou je je vinger er iets te lang op dan staat er ineens twee keer hetzelfde cijfer.
Wij beginnen nu te begrijpen waarom onze voorgangers zo lang bezig waren.
En wij snappen nu ook waarom dit PARKEERTERREIN zo leeg is terwijl die om de hoek vol staat.
Als we 10 minuten later eindelijk onze PARKEERKAART achter de voorruit van de auto leggen, hebben we in ieder geval wel de eerste 10 minuten gratis geparkeerd.
In de winkel waar we moeten zijn (en waar we na 10 minuten alweer buiten staan) brengen we het PARKEERAUTOMATEN-PROBLEEM ter sprake.
Onder personeel en klanten ontstaat een saamhorigheidsgevoel en we delen onze ervaring.
Is die vermaledijde PARKEERAUTOMAAT toch nog ergens goed voor geweest.

Kruisraketten Nee

Het Malieveld, de Indische buurt èn Imagine van John Lennon......allemaal herinneringen aan de grote vredesdemonstratie van 1983. Ik ging er samen met man en kinderen en nog zo'n 300.000 anderen protesteren tegen de aanschaf van KERNWAPENS. De kinderen ( 9 en 7 jaar) waren eigenlijk liever thuis gebleven om op hun vrije zaterdag met vriendjes te spelen, maar waren toen we meeliepen in die indrukwekkende stoet behoorlijk onder de indruk en beseften (en zijn er nog steeds een beetje trots op) dat ze aan een historische mars deelnamen.
De KERNWAPENS kwamen er toch (nooit gebruikt, dat dan gelukkig weer niet) en nog maar een paar weken geleden onthulden klokkenluiders Lubbers en van Agt dat er nog steeds een aantal exemplaren in Volkel liggen.
Toch...als je me zou vragen of die grootste demonstratie ooit in de Nederlandse geschiedenis wel zinvol is geweest dan heb ik maar één antwoord: Ja.
Net zo zinvol als de protesten op het Tahrirplein in Cairo een paar jaar geleden en nu weer op het Taksimplein in Istanbul.
Want dat gevoel van saamhorigheid neemt niemand je af.
Dit alles bedacht ik me toen ik in de krant las dat deze week Sienie Strikwerda op 91-jarige leeftijd overleden was. Zij verenigde met haar tact de botsende groeperingen tegen KRUISRAKETTEN en wist ze achter één spandoek te krijgen: KRUISRAKETTEN NEE!

Handzettel

De Duitse taal kent mooie woorden. SEHNSUCHT (een immense hunkering naar een persoon of zaak waar men van houdt of begeert) is zo'n woord, is zelfs volgens Wikipedia onvertaalbaar en wordt daarom vaak onvertaald in vele talen gebruikt en is in de Duitse literatuur van de 19de en 20ste eeuw een regelmatig terugkerend thema.
Een woord om jaloers op te zijn.
Ook mooi zijn JENSEITS, WELTSCHMERZ, HEIMAT. Zelfs der (of die?)  MANNSCHAFT klinkt mooier dan Nederlands Elftal en alleen al vanwege de naam zou je ze de overwinning gunnen.
Alhoewel!
Maar zoals overal in de wereld zijn Engelse woorden zo gemeengoed geworden dat ze bijna onvertaalbaar zijn. Neem bijvoorbeeld FLYER. Een goed Nederlands èn Duits woord is er niet voor.
Alhoewel.......ik las deze week in de krant dat de Deutsche Bahn voornemens is in haar communicatie zoveel mogelijk Engelstalige woorden te vermijden en voortaan is het dus HANDZETTEL i.p.v. FLYER.
Nu wil ik niet meteen FLYER een supermooi woord noemen, maar wel (bijna) onvertaalbaar en altijd beter dan HANDZETTEL.
In hetzelfde krantenstukje las ik dat diezelfde Deutsche Bahn in 2007 de spotprijs gekregen heeft voor Verknoeier van de Duitse Taal.
Zij (de DB) heeft zich deze spotprijs wel erg letterlijk aangetrokken.

Hard rijden

Een laag krukje is de AUTO. Er tegenaan staat een hoge kruk en dat is de giraf (!) en weer daar achter sluit een stoer bijzettafeltje, dat voor de gelegenheid een MOTOR is de ‘karavaan’.

Ik mag achterin op de motor zitten, tenminste als ik mijn schoenen uittrek. En uiteraard (hij is de man en al bijna twee-en-half!) gaat kleinzoon in de ‘AUTO’ achter het stuur zitten.

En dan gaan we op reis….. naar Schotland.

“HARD RIJDEN” zegt kleinzoon en hij maakt woeste stuurbewegingen.

Dan zit de reis er weer op.

Uitstappen maar.

Na de koffie gaan we boodschappen doen, ik lopend en kleinzoon op zijn LOOPFIETS, eh…

“BROMMER” zegt hij verontwaardigd.

Natuurlijk, dat ik dat nou niet gezien heb.

Buiten lijkt de LOOPFIETS inderdaad wel op een BROMMER, want kleinzoon gaat er als een speer vandoor om, netjes opgevoed als hij is, keurig op de hoek van elke straat te stoppen.

“Uitkijken voor de AUTO’S” zegt hij.

Onderweg zien we langs de kant van de weg een kapotte AUTO staan met een deuk en een gebroken voorruit.

“TE HARD GEREDEN” concludeert kleinzoon.

We blijven lang kijken en elke keer zeggen we: “TE HARD GEREDEN”.

Als we uiteindelijk doorlopen gaat de LOOPFIETS, eh.. BROMMER niet meer zo hard. Het is net alsof kleinzoon zich ineens bewust is van de risico’s van te hard rijden.

Maar........het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij gewoon moe is.

 

Gelukskoekje

We eten bij de Chinees en krijgen aan het eind van de maaltijd een GELUKSKOEKJE waarin een spreuk is verstopt.
De spreuk (in 4 talen) op mijn GELUKSKOEKJE luidt: Je gedachten zullen vandaag van filosofische aard zijn.
Tja!
Op die van mijn man staat: Wees goed voor de duiven. Ooit krijg je een eigen monument.
De rest van de dag denk ik aan duiven en monumenten, filosofische gedachten dus!

Wind is een zucht uit de lucht

Mooi weer, de zon schijnt, aangename temperatuur, echt een dag voor een strandwandeling.
Denken we.
Maar dat valt tegen, want het waait en niet zo'n beetje ook, minstens windkracht 8.
We worden zowat gezandstraald.
Gerrit Hiemstra had het nog wel aangekondigd, want er is wind als de weerman het zegt.
Hij las zelfs een WINDGEDICHT voor die kinderen van een basisschool naar hem opgestuurd hadden.

WIND IS EEN ZUCHT UIT DE LUCHT
hij blaast op het strand
en laat mijn haren wapperen
er is WIND
als de weerman het zegt
De WIND komt van ver
het is de adem uit het oosten
hij maakt de golven als het waait
 WIND kun je alleen maar voelen
de stille WIND is windstil
hij komt uit het niets
Hier is de WIND
als het waait
maar soms waait de WIND weg
hij vliegt naar Spanje
en blaast de bladeren
 WIND is de adem
hij is er als hij wil
Wind verplaatst de lucht
is zo licht als de lucht
dicht bij zee
overal is WIND soms windstil
onzichtbare lucht uit het oosten
hij blaast de bomen en de molens
als het waait is het water woest
WIND is koude lucht die waait
als de weerman het zegt

Vanachter het glas van een strandpaviljoen hebben we de WIND over het strand zien razen. Ook leuk!

Lijster

Ik zit rustig te werken, deur open vanwege het mooie weer, als ineens een VOGELTJE naar binnen vliegt, of beter fladdert.
Wie van de twee het meest schrikt weet ik niet, maar het VOGELTJE kruipt van angst in een ver hoekje.
Ik loop er langzaam heen en als ik dichtbij gekomen ben gaat, ondanks de angst, zijn bekje wijd open.
Och, hij heeft honger!
Voorzichtig dirigeer ik het beestje richting deur en als me dat eindelijk gelukt is, kruipt hij buiten onder een struikje.
Op dat moment komen er klanten en ik vertel ze het verhaal.
"Misschien wilde hij ook informatie" zegt de man en concludeert vervolgens dat het een jonge LIJSTER is.
Waarop zijn vrouw zegt dat ze zojuist een moeder LIJSTER met een volle bek met wormpjes zag wegvliegen.
Voorzichtig pakt de man het beestje op en loopt ermee richting de tuin, richting moeder VOGEL.
Als hij het LIJSTERTJE los laat vliegt, of beter fladdert het beestje luid schreeuwend op waarop gelijk het alarmerende antwoord van de moeder komt.
Wij, mijn klanten en ik zijn opgelucht. Het wijde-wereld-avontuur van baby LIJSTER is goed afgelopen!
We lopen naar binnen: mijn klanten willen dichtbij-informatie.

Het laantje van Middelharnis

We lopen MIDDELHARNIS uit over de Steneweg met kleurloze jaren 30 huizen.

Hoe anders zag het er hier uit rond 1689 toen de bekende landschapschilder Hobbema het ‘LAANTJE’ schilderde toen het net als vandaag zo’n heldere dag was met grote witte wolken.

Over het beroemde schilderij, dat tegenwoordig in de National Gallery in Londen hangt gaat het verhaal dat het begin 1700 voor 25 gulden door de gemeente MIDDELHARNIS gekocht is en later ingeruild voor een schilderij in een ’kostbaar vergulde lijst’ van een plaatselijke zondagsschilder. Het schilderij is inmiddels onbetaalbaar geworden. Jammer, want waar zou het beter tot zijn recht komen dan in het gemeentehuis van ‘MENHEERSE’.

Waar op ‘ons’ eiland het dialect grotendeels verdwenen is, wordt het hier nog volop door oud èn jong gesproken. En aan het grote aantal kerken van gewoon hervormd tot hersteld hervormd, gereformeerd vrijgemaakt en artikel 31 kun je zien dat Gods wil hier wet is. En dat betekent in de dagelijkse praktijk: geen mazelenprik. (en God ziet de dames graag in lange rokken en het haar in een knot)

Niet dat je daar op deze zonovergoten doordeweekse dag iets van merkt.

Iedereen doet gewoon zijn ‘ding’: de stratenmakers, de boeren, de huisvrouwen en wij wandelen 30 kilometer op de dijken, door de polders en langs de Grevelingen.

Na ruim 25 kilometer worden we ingehaald door een vrouw die een rolstoel met man duwt. We maken even een kort praatje en zij vervolgt haar weg. Ze heeft er stevig de pas in, maar dan houdt ze in en als we weer naast haar lopen vraagt ze of we zin in koffie hebben. En zo kan het gebeuren dat we even later in de tuin bij wildvreemden zitten.

Onze toch al geslaagde wandeldag heeft door deze gastvrijheid een ‘verguld ‘ randje gekregen.

 

Vakantie: Kamperen

Vorig jaar wist ik het zeker: ik zou het nooit meer doen!

Maar nu krijg ik zomaar ineens last van KAMPEERKRIEBELS.

Het is (eindelijk) mooi weer, we hebben vakantie en willen in het oosten van het land een kunstroute gaan fietsen, dus wat let ons.

Op internet is snel een geschikte camping (boer, mini, natuur) gevonden, KAMPEERUITRUSTING in de auto en weg zijn we.

Ik heb er zin in.

De camping is een NATUURKAMPEERTERREIN en dat blijkt iets heel anders te zijn dan een minicamping of camping bij de boer. Om hier te mogen KAMPEREN moet je lid zijn van de Stichting Natuurkampeerterreinen. Dat zijn we niet, maar geen nood, we kunnen ter plekke lid worden (€ 14,95) en krijgen dan Het Groene Boekje en een KAMPEERCARNET! ”Vroeger, vertelt de campingbaas, moest je het KAMPEERCARNET ‘verdienen’ en eerst nog een soort examen afleggen in kampeervaardigheden”.

Of wij anno 2013 voor dat ‘examen’ zouden slagen? Vast wel, maar of dat ook voor de andere campinggasten opgaat, betwijfelen we, want wij hebben het enige kleine tentje te midden van campers en caravans met voortent en dit soort LUXE-KAMPEERDERS heeft  t.v., een senseo en een kacheltje ‘aan boord’.

Nee, dan wij.

Wij zetten koffie op een klein brandertje, eten ’s morgens havermoutpap die gaar geworden is in de ‘hooikist’ oftewel een slaapzak.

En ’s avonds lezen we buiten voor de tent dik ingepakt een goed boek!

Over onze volgegeten buikjes in het nabij gelegen restaurant praten we niet natuurlijk.

Nee, onze manier van KAMPEREN is KAMPEREN met een grote K. Net zoals de kunst die we onderweg tijdens het kunstrondje zien. Nou ja, sommige Kunst.

Voldaan komen we na een paar dagen weer thuis, net op tijd, want het weer slaat om en KAMPEREN in de regen……..

Vakantie: Mookerhei

De tweedaagse NS-wandeltocht heet MOOKERHEI. Alleen de naam al spreekt tot de verbeelding.

MOOKERHEI.

Je weet wel van…… Jan Klaassen was trompetter in het leger van de prins…….Het leger is nooit teruggekeerd van de MOOKERHEI.

Onze tocht begint in Cuyk, oftewel Kuuk op zijn Brabants, met een imposante kerk met maar liefst 2 torens. Het rijke Roomse leven! Nadat het pontje (€0,20!) ons over de Maas gezet heeft zijn we in Gelderland.

Op naar de MOOKERHEI!

Maar voordat we daar zijn lopen we eerst over dijken, over bospaadjes en langs bosranden met prachtige doorkijkjes en vergezichten en door het dorp Mook. En dan komen we bij een klaphek, de toegang naar de MOOKERHEI.

Dit is niet zomaar een hei, nee, je moet hier klimmen en dalen op ‘bergen’ met namen als Sint Jansberg, Kiekberg en Sint Maartensberg en we komen uit in het dorp met de toepasselijke naam Berg en Dal. Ondertussen komen we dankzij de uitgebreide routebeschrijving veel aan de weet over stuwwallen, gletsjertongen, Morenen en Neospora(?!)

Omdat de wandeling zo afwisselend is zijn we voor ons gevoel binnen een mum van tijd bij ons overnachtingadres in Groesbeek.

We slapen bij Vrienden-Op-De-Fiets(?!) in de klaproos-kamer waar zelfs de tissues in een klaproos-doos zitten.

Na een stevig ontbijt (van klaproos-bordjes) gaat onze tocht verder over de Oude Zevenheuvelenweg, een smal pad langs het weiland. Aan de andere kant van het weiland zien we de Zevenheuvelenweg die we kennen van de 4Daagse en waar zo’n 40.000 mensen op dag 3 overheen lopen.

Later zien we in de verte het Duitse Reichswald en lopen we over de Duivelsberg en door het filosofendal.

Zoveel variatie in landschap, zoveel te zien, het wandelen gaat als vanzelf en voor we het weten zien we de Waalbrug en lopen we Nijmegen binnen waar de terrasjes op de Waalkade vol zitten.

Het laatste stuk gaat door het Kroonenburgpark waar Frank Boeijen op zoek ging naar geluk. Daar hoeven wij niet naar te zoeken want van zo’n mooie wandeltocht word je vanzelf gelukkig.

Als we later met de OV fiets (te huur bij een NS station) terug naar Cuyk fietsen bedenk ik dat het niet alleen maar kommer en kwel is bij de NS.

Want één ding kunnen de Nederlandse Spoorwegen wèl goed en dat is wandeltochten van station naar station organiseren.

Maar ja, als je wandelt (en fietst) ben je niet afhankelijk van HET grote NS probleem: de trein!  

Gedichten schrijven, hoe doe je dat?

GEDICHTEN SCHRIJVEN, HOE DOE JE DAT?
"Luisteren" zegt zij, "Lezen, lezen
Groots denken en klein opschrijven
Inzoomen, 5 minuten, 7 regels. Slam!
De wereld rijst op uit een stukje sinaasappel.
Neem telkens 2 regels in
met een slokje ochtendrood.

Dansend om elkaar
verstrengelen onze woorden zich
tot een bonte vlecht.

"Mmm" zegt ze met haar zachte stem
"Dit is nog geen GEDICHT
Kill your Darling en
gebruik de parel uit je prullenmand.

Ja, dat is mooi
Ik wil het nog een keer horen"

GEDICHTEN SCHRIJVEN, ZO DOE JE DAT!

Vakantie: Soleil

Onze zelf gekozen route-du-SOLEIL naar ons vakantieadres gaat door een glooiende landschap dat opvallend groen is en lijkt op een lappendeken: geploegde akkers afgewisseld met velden koolzaad en stukken groen, heel veel groen. Af en toe een chateau, een dorp met een kerk, een café, een patisserie, een charcuterie  en een monument voor de gevallenen.
Frankrijk op zijn mooist, vooral als Le SOLEIL schijnt. Maar die laat het voorlopig afweten. Terwijl berichten via de (vervloekte) tablet binnen druppelen over mooi weer in Nederland moeten wij het doen met laaghangende bewolking.
Als we de oprit van onze vakantiebestemming oprijden zien we direct aan de modderplassen op het pad dat het hier de laatste tijd ook veel geregend heeft.
Zou nu eindelijk een periode aanbreken van droog weer met SOLEIL?
Frankrijk is toch niet voor niets zo'n populaire vakantiebestemming?
Aan het weer heeft het niet gelegen dat de vakantie een succes was, want dat was pet en pas op de dag van vertrek hield het op met regenen en scheen voor het eerst die week Le SOLEIL.

Vakantie:Reims

Op weg naar ons vakantieadres overnachten we in REIMS. En natuurlijk gaan we de beroemde kathedraal bekijken. Daar vallen we met ons neus in de boter, er is n.l. een Eerste Communie-mis aan de gang.
Vòòr in de kerk allemaal in het wit gestoken 'bruidjes van God' (meisjes èn jongens)
Tijden van vroeger herleven.
Mijn Eerste Communie. Ik was 6. Na een lange voorbereiding waarvan me alleen het oefenen op de communiebank in de kerk bijgebleven is, eindelijk de grote dag.
Net als de bruidjes in de kathedraal in REIMS droeg ook ik een bruidsjurkje, geleend van een nichtje die het jaar daarvoor communie gedaan had.
Op een onlangs opgedoken foto ben ik te zien achter de 'Soeur' tijdens de processie na afloop van de mis.
En daarna het feest met alle ooms, tantes, neven, nichtjes, buren en vrienden. Allemaal kregen ze een communieprentje waar één van mijn grote broers op de typemachine datum en mijn naam gezet had.
Thuis heb ik een koffer vol met jeugdherinneringen waar ook nog veel traditionele communie-cadeautjes zitten. De koffer heb ik in geen jaren open gemaakt.
Toch maar eens doen na de vakantie!

Vakantie: Belgie

Vroeger in mijn jeugd woonden we vlakbij de BELGISCHE grens en elke week gingen we wel een keer naar BELGIE: op zondagmorgen verse broodjes kopen of op zondagmiddag naar Antwerpen met de 'luxe' wagen en op de terugweg bij een frietkot een zak friet kopen. BELGISCHE frieten, mmmm.... veel lekkerder dan Hollandse patat. En natuurlijk een BELGISCH pintje (biertje).
Maar verder....ik moet er niet aan denken om in BELGIE te wonen.
De kleurloze dorpen met hermetisch van de buitenwereld afgesloten huizen: lange vitrages of nog erger...luiken.
Nee, in BELGIE geen doorzonkamers waar 'je kunt zien hoe of het bankstel staat bij Mien'
Doorzonkamer.
Mooi woord dat precies de lading dekt. Het zou zo maar een Vlaams woord kunnen zijn. Want eerlijk is eerlijk...het Vlaamse taalgebruik is zoveel mooier dan het Hollandse. Zeg nou zelf, plankzeilen klinkt toch veel beter dan surfen?
Dit alles bedacht ik me op een miezerige vrijdagochtend op de snelweg Antwerpen- Brussel.
Eén voordeel heeft BELGIE: je bent er in een vloek en zucht doorheen op weg naar la douce France.

Birds

Elk jaar gebeurt het wel een paar keer!
En elke keer schrikken we er van!
En bijna elke keer loopt het goed af!
Zo ook gisteravond.
We zaten net naar een nieuwsitem te kijken over de aanhoudende bombardementen in Syrië, toen er 'iets' met een enorme klap tegen het raam vloog.
Poes Lotje, die eerst nog ogenschijnlijk in diepe rust was, vloog net als wij op en rende naar de deur. Gelukkig konden we haar nog op tijd binnen houden (ook kleine poesjes ruiken een prooi!) voordat wij buiten poolshoogte gingen nemen. We zagen nog net een jonge merel hinkend de bosjes inschieten onder het luidkeelse alarmgekwetter van moeder merel.
Tja, Anouk waarschuwde er al voor op het songfestival:
BIRDS falling down the rooftops
Out of the sky like raindrops
No air
No pride
That’s why
BIRDS don’t fly