Het strand waar we lopen heet GROENE STRAND.
Waarom denk ik nu ineens aan een GROENE ZWARTE Piet?
En aan mijn zoon verkleed als GROENE mannetje (van Mars)?
Is dit een nieuwe kunstuiting net als 2 jaar geleden toen kunstenaars op een stuk strand verderop ROOD zand uitstrooiden?
Zou de bakpiet dit jaar uit protest GROENE pepernoten bakken? Of ROOD?
Dit allemaal terzijde.
Het GROENE STRAND dankt zijn naam/ kleur aan de ver-wad-ding (ik ruik ook een zilte waddenlucht!), waardoor er op het strand begroeiing komt en hier is dat vooral GROENE zeekraal.
In toprestaurants, die met 4 Michelinsterren, is zeekraal zo’n beetje het meest culinaire (en dure) wat je kunt eten. Hier kun je het gratis plukken.
Eigenlijk mogen we vanaf dit punt niet het strand oplopen, maar we doen het stiekem toch.
We zijn niet de eerste overtreders, want ik jut een ROOD en GEEL schepje en ook nog een GEEL zandvormpje
Nadat we uitgewaaid zijn willen we via de smalle duinreep terug lopen.
We struinen door het metershoge helmgras èn……..zakken weg in de modder.
Dat komt ervan.
God (en Sinterklaas) ziet alles en straft onmiddellijk.
Er zit dus niks anders op dan dezelfde weg terug te lopen over het GROENE STRAND.
Op weg naar huis vraag ik me af of er ook GROENE Michelin-mannetjes bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten