Margriet

Dansen kan ze nog steeds.
Vroeger, in een vorig leven, is ze dansjuf geweest. Vroeger, dat was voordat haar geheugen haar meer en meer in de steek liet.
Nu danst ze alleen nog mee in onze groep.
'MARGRIET' schrijven op de lief-en-leed-kaart die in de pauze rondgaat kan ze niet meer. Praten doet ze nog nauwelijks, zegt soms "ja" als je haar wat vraagt.
Of ze dansen leuk vindt?
Kent ze ons nog?
Meestal kijkt ze uitdrukkingloos voor zich uit, soms breekt er zomaar ineens een lach door op haar gezicht.
Na afloop van het dansen gaan we vanwege het mooie herfstweer wandelen in de duinen en aan het strand. Lopen kan ze nog goed.
"Wat zul jij als een roosje slapen vannacht, MARGRIET!" zegt haar vaste begeleidster als we weer thuis zijn.
Ik denk aan de regels uit het liedje van Louis Neefs: "Ach, MARGRIETJE, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer"
Mij 'zie' je allang niet mee, alleen je vaste dierbaren 'ken' je nog.
Maar dansen kun je nog steeds, MARGRIET.
Hoe lang nog?