Oudjaarsavond

Er zijn van die OUDJAARSAVONDEN die je nooit meer vergeet.
Zoals die op Terschelling. Een van de kinderen woonde daar een poosje, dan laat je die kans niet voorbij gaan. Het was in de tijd dat er nog geen grote supermarkten op Terschelling waren, er was alleen de Spar en eilanders en toeristen deden daar op OUDJAARSDAG dezelfde inkopen: olie, bloem, gist, rozijnen, sukade en niet te vergeten champagne.
Ook wij.
Het was koud die OUDJAARSAVOND, het vroor, de lucht was kraakhelder met sterren die groter waren (of leken) dan op het vastenland. Om klokslag 12 uur begonnen alle klokken op het hele eiland te luiden, het mooiste geluid om het nieuwe jaar mee te beginnen, mooier dan welk vuurwerk ook.

Nog zo'n OUDJAARSAVOND.
De eeuwwisseling.
We waren uitgenodigd door vrienden die in een huisje in de duinen woonden. Ze hadden ons gevraagd om een wens voor de nieuwe eeuw op te schrijven en mee te nemen. Om half 12 liepen we door de duinen naar het strand. Onze vrienden namen een strooien pop mee die we op het strand in brand staken en klokslag 12 uur gooiden we onze wensen in het vuur. Welke wens ik verbrandde weet ik niet meer. Vast iets in de zin van veel geluk en gezondheid in het nieuwe jaar.
Niet lang na die onvergetelijke OUDJAARSAVOND werd onze vriend ongeneeslijk ziek.

Ganzen

Wintertijd is GANZEN-tijd. Vroeger gingen we in de winter speciaal met een georganiseerd busreisje GANZEN kijken die vanuit het Hoge Noorden in Nederland overwinterden
Dat hoeft niet meer, want gemakzuchtig als wij zijn gaan we op ons bankje zitten aan de rand van het natuurgebiedje waar de GANZEN (ook gemakzuchtig: waarom alleen overwinteren, we overzomeren hier gewoon ook) met honderden tegelijk neergestreken zijn en we hoeven alleen maar te kjken èn luisteren! Want wat een luidruchtig volkje zijn die GANZEN zeg.
Zelfs onder het 'grazen'  hoor je ze met elkaar 'communiceren'.
's Nachts gaan ze pas echt tekeer, dan lijkt het of ze voortdurend aan het kibbelen zijn. Een heel enkele keer heb ik de neiging om vanuit mijn warme bedje "kop dicht" te roepen, maar meestal slaap ik er gewoon doorheen.
GANZEN kunnen ook heel goed het weer voorspellen. Als ze al gakkend in een V door de lucht vliegen, weet (!)  je dat het gaat vriezen. Alhoewel.......ik heb de laatste tijd zoveel V's in de lucht gezien, maar vorst...vergeet het maar.
Nee, dan vertrouw ik liever op mijn wintervoeten en die voorspellen voorlopig geen vorst.

Jaarboek

Elk jaar tijdens deze laatste dagen van het jaar maak ik een JAARBOEK samengesteld uit alles wat ik in de loop van het jaar verzameld heb, zoals (heel ouderwets) ansichtkaarten (van de kinderen), toegangskaarten van exposities en voorstellingen, catalogussen (of is het catalogi?), de menukaart van het kerstdiner (verhip deze is van vorig jaar! Is er eigenlijk wel één van dit jaar?) en ook wat foto's.
Nee, mijn JAARBOEK is geen hip scrapbook, nee, het is gewoon een 'multomap' met gevulde plastic insteekhoezen.
Een JAARBOEK maken is voor mij een mooie terugblik op het jaar.
De minutieuze tekeningen van Rafael in Haarlem, de mobiles van Calder in het Gemeentemuseum.
Calder.
Van de ene herinnering komt de ander.
Op weg naar de zomerexpositie in de Onderzeebootloods fietsten we heel toevallig door het onooglijke parkje in Hoogvliet waar het enige kunstwerk van Calder in Nederland staat.
Tijdens diezelfde fietstocht viel ik van mijn fiets in de modder.
Tja.
Gebeurtenissen die ik bijna alweer vergeten was, zoals het meezingconcert van Opera tot Smartlap in De Doelen gepresenteerd door Mister Rotterdam Gerard Cox.
Het Wellness-weekend in Zeeland, gekregen van de kinderen op onze trouwdag.
Over trouwdagen gesproken: in mijn JAARBOEK zitten twee uitnodigingen voor 40-jarige huwelijksfeesten. En ook één voor de verjaardag van een 70-jarige.
Drie geboortekaartjes en een rouwkaart van een dierbare overledene.
Ansichtkaarten van de kinderen en kleinzoon vanaf hun vakantieadres of zomaar, volgeschreven met kleine berichtjes.
Maar liefst twee medailles, gekregen voor bijzondere wandelprestaties.
Ja, het was me het wandeljaartje wel, meer dan 1100 kilometer!
2012 was ook het jaar van het schrijven, een weblog vol met korte stukjes.
En dit stukje over mijn JAARBOEK is nummer 149.

Kersttraditie

Naast (veel) eten en drinken is ook wandelen een (gezonde!) KERSTTRADITIE. Of is het een kerstritueel?
Traditie of ritueel, wat maakt het uit, het is Tweede Kerstdag en mooi weer, dus gaan we wandelen. Elke keer verbaasd het me weer dat er nog steeds nieuwe plekjes te ontdekken zijn in onze directe omgeving.
Vandaag lopen we om het Oostvoornse Meer dat ontstaan is omdat er zand nodig was voor de aanleg van de Eerste Maasvlakte. Er was erg veel zand nodig en daarom is dit meer op sommige plekken ongekend diep. Leuk voor beginnende duikers. Vandaag zijn er alleen surfers. Brrr....koud!
We komen langs een bord met een pijl richting een vogelkijkhut. Twee onmiskenbaar herkenbare vogelaars (statief en verrekijker) verzekeren ons dat het pad alleen voor 'steltlopers' begaanbaar is. We hebben wel stevige (maar waterdichte?) wandelschoenen aan, maar toch........
We vervolgen het verharde pad en komen uit op de grens van natuur en industrie en kiezen natuur.
De andere oever van het meer is gescheiden door een dam van de zee. Wij lopen langs de zeekant. Nooit eerder liep ik hier. Het schijnt dat hier weleens zeehonden gespot worden. Vandaag niet.
Wat is het hier mooi en zo dichtbij huis! Ik kan van hieruit 'onze' duinen zien.
Ook als we later door 'onze' duinen lopen, kom ik op plekjes die ik nog niet ken.
Na een ontdekkingstocht van ruim drie uur in eigen omgeving zijn we weer thuis, net op tijd voor nog zo'n KERSTTRADITIE: Sissi, de film uit 1955(!)  met Romy Schneider.

Ligconcert

In de concertzaal staan alleen twee piano's.
Verder is het er leeg, zelfs geen stoelen.
Het publiek heeft matjes en slaapzakken meegenomen, want er is vandaag een LIGCONCERT.
Ook wij installeren ons op de houten vloer vlakbij de piano's.
In de zaal hangt een vakantiesfeer, wat zeg ik.... een campingsfeer.Komt door al die kampeerspulletjes of gewoon omdat de kerstvakantie is begonnen.
Als ik ga liggen (ja, dat doe je bij een LIGCONCERT), zie ik het plafond dat met al die kleine lichtjes op een sterrenhemel lijkt. Als het geen LIGCONCERT was geweest had ik vast nooit naar het plafond van de concertzaal gekeken.
De twee pianisten spelen Canto Ostinato van de onlangs overleden componist Simeon ten Holt. Volgens Wikipedia een minimalistisch stuk. Minimalistisch?
Zal best, maar ik zou het eerder maximalistisch willen noemen: ruim anderhalf uur maximaal luistergenot zonder pauze.
Het liggende (en her en der duidelijk hoorbaar slapende) publiek laat zich meeslepen door de hypnotiserende pianoklanken.
En dan ineens is het stil.
De piano's zijn stil en het publiek is stil.
Stilte voor de storm.
Want dan barst een storm van applaus los. Het publiek ligt niet meer, geeft de pianisten een staande ovatie.
Het LIGCONCERT is afgelopen.
Nog onder de indruk rolt iedereen zijn matje en slaapzak op en dan is de concertzaal weer leeg, op de twee piano's na.

De wereld vergaat

De dageraad is mooi vandaag: de nachtdonkere lucht kleurt langzaam oranjerood. Na dagen van mist, laaghangende bewolking en regen laat de zon zich eindelijk weer eens zien.
Uitgerekend op de dag dat de Maya-kalender afloopt en  DE WERELD VERGAAT. Zou dit de laatste zonsopkomst zijn en de aarde weer woest en ledig worden als op de eerste scheppingsdag?
Laat ik er dan maar extra van genieten nu het nog kan.
Daarom kies ik de mooiste weg naar mijn werk door het nabijgelegen natuurgebiedje.
Veel ganzen in de lucht op weg naar hun foerageerplek. Geniet ervan nu het nog kan, ganzen!
Vredig grazende schapen en een paar koeien zijn zich niet bewust van het naderende onheil.
Ook werkend Nederland niet aan de stroom auto's op de weg te zien, anders waren ze op deze laatste dag wel thuis gebleven, want wat heeft het nog voor zin om te gaan werken als
DE WERELD VERGAAT?
Waarom ga ik eigenlijk?
Dat bedenk ik me al fietsende en kom tot de conclusie dat het vast niet zo'n vaart zal lopen, loos alarm, storm in een glas water.
Het is ons al eerder 'beloofd'. Ik herinner me nog de eeuwwisseling. Toen gebeurde er ook niks, zelfs niet één computer gecrasht.
Op mijn werk is het druk: veel mensen gaan morgen op wintersportvakantie (tenminste ALS DE WERELD NIET IS VERGAAN!) en kopen een autobahnvignet.
Als ik aan het einde van de dag naar huis fiets is de zon alweer ondergegaan en zie ik alleen nog een laatste oranjerood streepje.
De kortste dag van het jaar is weer voorbij en DE WERELD IS NIET VERGAAN. Op 13 april 2029 is de herkansing! Beloofd!

x

Project-X-feest is hèt woord van het jaar geworden. Een feest is pas een project-X-feest als het aangekondigd is via sociale media en......belangrijk.....het moet uit de hand lopen omdat er teveel mensen op af komen.
X is een moeilijke letter, vraagt om problemen, altijd al geweest. Bij scrabble bijvoorbeeld levert X wel heel veel letterwaarde op (10 en opmerkelijk genoeg bij wordfeud maar 8), maar welke woorden kun je ermee leggen? In het gunstigste geval heb je ook nog een 'E' en met een 'S' ervoor ben je 'binnen'
Bij het traditionele ABC-spelletje op jubileumfeestjes staat de X meestal voor 'verrassing' .
In dat licht gezien staat de X in project-X-feestje ook voor 'verrassing': loopt het een beetje uit de hand of wordt het een 'slagveld' ?
Tegenwoordig zie je het niet zo vaak meer, maar toen ik jong was en Engelse woorden nog sporadisch gebruikt werden in het taalgebruik was je 'hip' (of stelde je je aan!) als je op de jaarlijkse kerstkaart Merry Xmas schreef.
Ikzelf heb er nooit één geschreven (èn gekregen), maar ik weet dat een echte liefdesbrief eindigde met XXXXX-jes.
Zouden er via de moderne sociale media ook liefdes-SMS-jes verstuurd worden en eindigen die dan ook met XXXXX?
Vreemde letter, die X!

Johannes

Mijn familie heeft een lange traditie ( die overigens bij mijn generatie plotseling stopt) met de naam JOHANNES: betovergrootvader, overgrootvader, grootvader, mijn vader, mijn oudste broer en ook veel neven: allemaal de naam JOHANNES, tenminste... als doopnaam. Roepnaam is weer wat anders: zo zijn er die Jan heten, Johan, Hans, maar simpelweg JOHANNES als roepnaam komt in mijn familie niet voor. Nu is er de laatste jaren een hang naar Oudhollandse namen, maar in het jaarlijkse top 10 lijstje komt JOHANNES (nog) niet voor. Daar komt nu vast snel verandering in nu JOHANNES (uit Fryslân!) bijna de Voice van Holland geworden is. En door de enorme bultrug (12 meter!) die deze week meer dood dan levend aanspoelde op Razende Bol (!?) die ......JOHANNES heet.
Rest de vraag: wie heeft de bultrug JOHANNES genoemd en waarom? Lenie 't Hart?

Dictee

Gisteravond gekeken naar het Groot DICTEE. Nee, niet meegedaan, het luisteren naar de bizarre tekst (Spring-in-'t-veldleeuwerikken in ruilverkavelde weiden in Papua) en het schouwspel waren voldoende voor mij. Terwijl Philip Freriks het DICTEE voorlas zoemde de camera in op de gebogen hoofden van de vlijtig schrijvende al dan niet prominente Nederlanders en Vlamingen.
Ik dacht terug aan de tijd (lang geleden) dat ik als inval-schooljuf op vrijdagmiddag les gaf aan groep 7. Het eerste uur vaste prik: DICTEE. Een wekelijks terugkerend feest voor de kinderen en voor mij. Voor de kinderen een kroon op de geleerde taalkennis die ze de afgelopen week opgedaan hadden. En voor mij (wel de lusten, niet de lasten) het genoegen al die vlijtig schrijvende kinderen te mogen belonen.
Als het DICTEE af was gingen de kinderen een spelletje doen of een puzzeltje maken terwijl ik hun DICTEE nakeek.
één voor één riep ik ze bij me en besprak zachtjes (alleen voor het desbetreffende kind hoorbaar) het resultaat, waarna het kind een sticker mocht uitzoeken en bij zijn/ haar DICTEE mocht plakken. Let wel...ieder kind kreeg een sticker, want allemaal hadden ze hun stinkende best gedaan.
Als elk DICTEE besproken was, was de druk van de ketel en was eigenlijk het weekend al begonnen en het laatste uur mochten de kinderen 'keten' wat neerkwam op zingen (playbacken!), soms een video kijken of voorlezen, soms even naar buiten (extra speelkwartier!) als het mooi weer was of sneeuwde.
Tot de schoolbel ging en ..hoera...het vrije weekend begon.

12-12-12

Vandaag de mooiste datum van het jaar: 12-12-12
Je zult vandaag maar geboren worden!!! Jouw verjaardag wordt je leven lang door de meest willekeurige mensen onthouden. 
Toch een beetje sneu voor alle baby's die gisteravond zo rond half twaalf geboren zijn (11-12-12) of morgen 13-12-12.
12-12-12. Heel veel huwelijken vandaag. Laatste kans want 13-13-13 bestaat niet. Mooie datum om in je ring te zetten en grote kans dat je trouwdatum niet door je echtgenoot vergeten wordt.
Zo zal Willem Alexander vast nooit vergeten dat hij op 2-2-2 met Maxima trouwde.
En ik ook niet!

Sneeuwjacht

Alarmerende woorden: Code Oranje, SNEEUWJACHT.
Zal ik dan maar thuisblijven?
Of toch het 'avontuur' tegemoet?
Als ik even later in een sneeuwbui (zou dit een SNEEUWJACHT zijn?) door de stikdonkere polder loop, stopt er naast me een auto. Ik mag meerijden tot de bushalte en zelfs nog verder. De bestuurder woont in een grote villa in de buurt, maar we hebben elkaar nooit eerder gezien. Al na een paar minuten hebben we een gesprek of we elkaar al jaren kennen en als hij me bij de bushalte 10 kilometer verderop afzet en ik hem bedank, mompelt hij zoiets als 'burenhulp'.
In de overvolle bus heerst een haast gezellig sfeertje. Ik vang flarden van gesprekken op: " ....vliegreis naar Spanje...4 uur...nee joh...2 uur" en "...Eerste Kerstdag bij mijn ouders..."
In de trein is het onwerkelijk stil, iedereen is vast thuisgebleven door de berichten over SNEEUWJACHT.
Als ik uit het raampje naar buiten kijk zie ik een prachtige witte kerstkaart-wereld.
Een eenzame fietser ploetert tegen de SNEEUWJACHT in.
De kale bomen lijken door de sneeuw nog kaler en de witte schapen juist minder wit.
Op de snelweg is een lang lint van kerst..eh...autolichtjes.
Ondanks de alarmerende weersvoorspelling rolt de trein precies volgens planning mijn eindstation binnen. De SNEEUWJACHT heeft in ieder geval het treinverkeer niet ontregeld. Waar de NS wel bang voor was, want uit luidsprekers komt de mededeling dat de treinreizigers voor het ongemak gratis koffie krijgen aangeboden. Lekker. Dank je wel NS.

6 december

Pakjesavond 5 december bestond niet in mijn jeugd. Op 5 december zetten we 's avonds voor we naar bed gingen onze schoen bij de houtkachel, gevuld met een mooie tekening, hooi en een wortel. In slaap komen viel niet mee, we 'hoorden' het paard op het dak en Zwarte Piet die door de schoorsteen gleed. De volgende morgen, 6 DECEMBER was de huiskamer bezaaid met pepernoten en pakjes. We waren met zijn zessen, dus de berg pakjes leek enorm. Naast de onvermijdelijke muts, sjaal en wanten waren er ook 'echte' cadeautjes. Wat? Ik kan het me niet herinneren.
We hoefden op 6 DECEMBER niet naar school, heel de dag spelen dus en als klap op de vuurpijl was ook nog mijn grote broer jarig. Kortom een feestelijke dag!
En elk jaar aten we op 6 DECEMBER peestamp (hutspot op zijn Hollands!)
Halverwege de dag ging ik bij mijn achternichtje ( en vriendinnetje) die een paar huizen verderop woonde kijken naar haar pakjes. Ook daar een tafel vol ondanks dat zij maar één zusje had.
Er is één 6 DECEMBER geweest die de feestvreugde behoorlijk drukte en dat was het jaar dat mijn achternichtjes opa (die mijn oom was) uitgerekend op die dag doodging. Het is meer dan 50 jaar geleden, maar ik ben het nooit vergeten.
Later, toen we 'groot' waren deden we wel aan pakjesavond. Wij, de kinderen en aanhang maakten gedichten en surprises, onze vader deed niks en onze moeder ging een paar dagen voor pakjesavond met de stadsbus naar V&D, kocht voor haar zoons en schoonzoons een stropdas en voor de dochters en schoondochters een luxe doos gevuld met een stuk toiletzeep en eau de toilette.
Een dierbare herinnering.

Duplo

De DUPLO-lego, gekocht als sinterklaascadeautje voor onze kleinzoon wordt door poes Lotje uitgebreid getest op houdbaarheid. De één na de andere veldslag wordt succesvol geleverd op de onschuldig ogende DUPLO-poppetjes.
Tot het onschuldig ogende DUPLO-leger tot verbazing èn vreugde van poes Lotje in de tegenaanval gaat met als resultaat een slagveld van her en der verspreid liggende DUPLO blokjes èn een verslagen poes.
Als ik componist zou zijn componeerde ik naar aanleiding van deze 'slag' een fraaie overwinnings-ouverture met heel veel 'slagwerk': Ouverture 2012.
Morgen, 5 december verhuist het DUPLO-leger in de zak van Sinterklaas via de schoorsteen naar de schoen van onze kleinzoon. Hij heeft ook een poes Dikkie Dik, maar dat is een oranje knuffel en of die ook zo strijdbaar is als poes Lotje?

Ouverture 1812

Op de valreep van 2012 gaan we in De Doelen naar de uitvoering van OUVERTURE 1812 van Tsjaikovski. De naam zegt het al...een Rus.
Dat doet vermoeden dat het een overwinnings-OUVERTURE betreft en in dit geval niet zomaar een overwinning. Niemand minder dan Napoleon werd 200 jaar geleden in 1812 verslagen door de Russen.Tijdens zijn opmars naar Moskou vroeg hij nog in een brief (die 200 jaar later op een veiling goed zou zijn voor 150.000 euro!!!!) aan het thuisfront om versterking, maar dat mocht niet meer baten. Zijn eerste grote nederlaag was een feit, het begin van het einde.
De concertzaal barst bijna uit zijn voegen van zoveel orkestraal geweld: daverend kanongebulder en duidelijk hoorbaar een carillon om de overwinning te vieren. Het vuurwerk op oudjaarsnacht is er niks bij.
Als we na afloop buiten in de kille nacht lopen, voel ik me een Tsarina in mijn lange winterjas met toepasselijk bontkraagje.
Van nepbont, dat dan wel weer, maar het gaat om het gevoel.
Wie weet staat in de parkeergarage wel een Trojka in plaats van een auto!

November

Na een lange regendag klaart het aan het einde van de middag op. Door het vele vocht is het nevelig. De laatste stralen van de ondergaande zon zijn nog net zichtbaar. Samen met het diffuse licht van de wassende maan lijkt de lucht op een schilderij van Monet: polderlandschap bij avond.
NOVEMBER is een maand met vele gezichten: de bomen aan het begin van de maand nog in herfsttooi vòòr de eerste herfststorm het blad er genadeloos afblaast. De eerste nachtvorst die een einde maakt aan de laatste Oostindische Kers. Vogels in een lange V. Soms zomaar ineens een warme zomers aandoende dag en regen.......het regent en het is NOVEMBER, weer keert het najaar.....altijd NOVEMBER, altijd regen , altijd dit lege hart, altijd.
Altijd als het in NOVEMBER regent denkt ik aan deze dichtregels uit het gedicht NOVEMBER van J.C. Bloem

Katjes

Ik zit mij voor mijn vensterglas
onnoemlijk te vervelen
ik wou dat ik twee KATJES was
dan kon ik samen spelen.

Dit versje (vrij naar!) van Godfried Bomans speelt de hele dag al door mijn hoofd.
Waarom?
Vandaag hebben we twee KATJES gekregen.
één van twee, Lotje, is echt van ons en Ronja, het andere KATJE is haar zusje en is voor de gezelligheid voor een paar dagen meegekomen.
De twee KATJES zijn tweelingzusjes en zijn sinds hun geboorte (op 12 augustus) onafscheidelijk.
Ze eten uit hetzelfde bakje, slapen samen en spelen samen (met alle gevolgen van dien, maar dit terzijde).
Zich Onnoemlijk vervelen is er voor de twee KATJES dus niet bij.
En voor ons ook niet.........sinds de KATJES er zijn, al is het maar vanwege de puinhoop die de KATJES al spelende achterlaten.

Boer

Uitgerekend op de dag van de slotaflevering van  BOER zoekt vrouw wordt de verbijsterende ontknoping in de zaak Vaatstra bekendgemaakt.
BOER zoekt vrouw krijgt hiermee onbedoeld een andere betekenis.
Hier geen naïeve, wereldvreemde BOER, zelfs geen nurkse BOER zoals BOER Aad.
Nee, het betreft hier BOER Jasper S. en alleen de toevoeging van de eerste letter van de achternaam zegt al genoeg.
De realiteit omtrent dè BOER is dat BOEREN gewone mensen zijn die net als iedereen tot vreselijke dingen in staat kunnen zijn en niet alleen maar zijn zoals in BOER zoekt vrouw.
Alhoewel........voor je het weet wordt Jasper S. (in navolging van Willem H.) uitgeroepen tot knuffel-BOER en komt hij op t.v. in College tour!

Donkere Kamer

De vader van een vriendinnetje had een DONKERE KAMER (hij speelde ook de bas in een orkest van zijn werk, maar dit terzijde). Daar ontwikkelde hij zelf foto's. Hoe dat precies in zijn werk ging wist ik niet, want het was ten strengste verboden in die kamer te komen. Dat op zich maakte het al spannend.
Later kreeg ik een vriendje met........een DONKERE KAMER!
Alhoewel het eigenlijk ten strengste verboden was in die kamer te komen, mocht ik bij hoge uitzondering ( en waarschijnlijk om indruk op mij te maken!) weleens meekijken als hij foto's ging afdrukken.
Pure tovenarij!!!
Uit het niks zag je een zwart/wit foto ontstaan.
Nog weer later toen we getrouwd waren en kinderen hadden was op de zolder een logeerkamer annex DONKERE KAMER, maakte zwart/wit plaats voor kleur en ging het afdrukken niet meer in 'toverbaden', maar in een koker waar de foto kant en klaar uitkwam. Hij moest alleen nog drogen.....op het logeerbed. En ondanks dat het voor de kinderen ten strengste verboden was zonder toestemming in de DONKERE KAMER te komen, kon het op een dag gebeuren dat twee kleine jongetjes naar binnen renden en met een plof op het logeerbed sprongen waar.........de zojuist afgedrukte foto te drogen lag.
Een 'traumatische!'  gebeurtenis van meer dan dertig jaar geleden, maar nooit vergeten en die bij tijd en wijle weer 'opgehaald' wordt,zoals bijvoorbeeld vandaag bij het zien van de verfilming van het boek De DONKERE KAMER van Damokles. 

Een dagje ouder

Ook James Bond wordt EEN DAGJE OUDER: zijn haren zijn wat dunner en zijn gezicht heeft scherpere trekken gekregen. Ook slaagde hij maar met de hakken over de sloot voor de jaarlijkse 'geheim agent conditietest'. Hij heeft weliswaar Q overleefd (en is nu overgeleverd aan een Harrie Potter-achige technische Nurd) en ook M zal het niet lang meer maken.
Gelukkig is Moneypenny na jaren afwezigheid weer teruggekeerd, niet als ouwe vrijster, maar als een soort van 'Bond-girl'
En James wordt nog steeds omringd door bloedmooie vrouwen, alhoewel het in deze Bond film bij wat flirten blijft.
Tja, geheim agent 007 wordt EEN DAGJE OUDER!
En zoals bij veel mensen die EEN DAGJE OUDER worden, denkt ook James de laatste tijd veel aan zijn jeugdjaren, aan Skyfall waar hij opgroeide.
En uitgerekend daar vindt de ontknoping plaats van de zoveelste James Bond film en dat gaat als vanouds gepaard met spectaculaire vecht-en achtervolgings-scenes. Als James uiteindelijk de slechterik om zeep gebracht heeft eindigt de film niet als vanouds met een bedscene maar, en dat krijg je als je EEN DAGJE OUDER wordt, met tranen. Want ook geheim agent 007 heeft gevoel!

Horeca

Over wat je onder HORECA verstaat kun je van mening verschillen.
Zo zijn er personen die vinden dat een restaurant waar je tussen de middag een broodje ongezond gaat eten niet tot HORECA gerekend kan worden. Andere ( in dit geval gezaghebbende) mensen beroepen zich op de letterlijke betekenis van het woord HORECA, oftewel waar het woord uit opgebouwd is, n.l. HO(tel)RE(staurant)CA(fé).
Tja en dat broodje moet je dan voortaan in de gevangenis eten.
HORECA is een lettergreepwoord.
Nooit zo bij stil gestaan, maar bij nader onderzoek zijn er nog wel een paar te noemen, zoals het alom bekende Benelux, Doka (DOnkere KAmer), Lego (LEg GOdt = Deens voor speelgoed), Brinta (BReakfast INstant TArwe) en het toiletpapier Page (PApierfabriek GEnnip).
Alweer wat opgestoken....met dank aan Badr (en een beetje aan Estelle!)

Dierentuin

Één van de dingen die je als grootouders met je kleinkinderen gedaan ‘moet’ hebben is een dagje naar de DIERENTUIN.

Vanaf de geboorte van onze kleinzoon keken wij al uit naar dit ‘verplichte’ opa en oma-uitje en vandaag is het (eindelijk) zover.

De ouders van onze kleinzoon zijn grootgebruikers van AH producten en daarom heeft onze kleinzoon inmiddels een schoenendoos (maat 23) vol met superdierenplaatjes. Een kleine selectie neemt hij mee naar de DIERENTUIN. Wie weet, gaat hij ze vandaag wel in het echt zien:

de clownsvis, kuifmakaak, macaronipinguïn, de toekan, papegaai en de zebra.

Onderweg er heen controleert hij regelmatig even of hij zijn plaatjes nog heeft en zegt er voor alle zekerheid ook maar steeds ‘DIERENTUIN' bij.

We blijken niet de enige grootouders te zijn die hun ‘taak‘ serieus nemen (en er zichtbaar van genieten).

We zijn nog maar nauwelijks in de DIERENTUIN of we vallen al met ons neus in de boter, want de zeeleeuwen worden gevoerd. Kleinzoon kijkt verwonderd, zegt eerst ‘vis’, ziet dan dat de zeeleeuwen ‘lopen’ en ‘blaffen’, zegt vervolgens aarzelend ‘hond’ om even later als wij hem bijgepraat hebben, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is ‘zeeleeuw’ te zeggen.

Hij ziet vandaag heel veel grote-kleine-èn clownsvissen, sommige zwemmen zelfs ‘in de lucht’. Ook de vogels zijn niet mis zoals de felroze gekleurde ibis, de papegaai en (blij verrast zegt hij het) ‘de Toekan’ ,

Maar hij is ook één en al aandacht voor de (naar binnen geglipte) mus en de duif die zomaar een patatje mee komen eten als we in het restaurant zitten. En ook de ‘gewone’ eendjes en de meerkoet worden later door hem met groot plezier getrakteerd op overgebleven frietjes.

Van de wilde dieren die we zien is hij het meest onder de indruk van de giraffen die als wij aangelopen komen allemaal uit manden op hoge palen staan te eten. Hij is er stil van. Thuis heeft hij een giraf van Duplo en een knuffelgiraf, maar dit is toch wel even het betere werk!

Op weg naar huis zegt hij om de haverklap ‘giraf’ en ‘honger’. Nee, niet hij heeft honger, de giraffen!

De DIERENTUIN ……zullen we maar een grootouders-abonnement nemen?

 

Terschelling (2)

Alleen al voor de aankomst zou je naar (het mooiste waddeneiland) TERSCHELLING willen gaan: de Brandaris die al van verre zichtbaar is en groot en imposant op het eiland staat, de scheepshoorn die de aankomst aankondigt, de bedrijvigheid op de wal van af en aan rijdende bagagekarretjes, wachtende mensen en heel veel fietsen.
TERSCHELLING...... de hoeveelste keer? Ik weet het niet meer. Maar nog nooit was ons vakantie-adres een bunkertje (!) en nog nooit waren we er met de Berenloop, de beruchte (en volgens veel mensen de zwaarste) marathon door de duinen, langs het wad en over het strand.
Het bunkertje ligt diep verborgen in de duinen en je kunt er alleen komen op aanwijzing van de eigenaar (lang leve het zaklampje wat ik op valreep meegenomen heb), 's nachts is het er aardedonker
en 's morgensvroeg staat de 'huisfazant' bij het raam te schooien om voer. Het bunkertje doet me denken aan een omgekeerde Keulse pot en wij zijn het paartje Piggelmee.
Dat de eilanders van TERSCHELLING goed zijn in het organiseren van evenementen wisten we al van Oerol en daar komt nu de Berenloop bij. Niet dat we zelf de marathon lopen, maar aanmoedigen kunnen we als de beste (toeteren met roltongen!). Dankzij onze support worden er supertijden gelopen en als trotse ouders verlaten we een dag later TERSCHELLING weer.

Terschelling

Als je Schiphol, Amsterdam en de Coentunnel hebt gehad wordt het landschap steeds weidser en leger: her en der verspreid wat kop-hals-rompboerderijen, Kinderdijkachtige molens keurig in het gelid en in de verte de onvermijdelijke windmolens.
Over nog meer windmolens ( en witwaspraktijken binnen het provinciebestuur, maar dit terzijde!) is in Noord Holland veel te doen.
Als we de Afsluitdijk oprijden denk ik aan de dichtregels van Vasalis:
er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden
Dit gespleten lange heden is 32 km lang, heet officieel A7 en tegenwoordig mag je er maar liefst met 130 km per uur overheen razen. Doen wij niet, wij hebben de tijd, het duurt nog uren voordat onze toekomst (de veerboot) afvaart.
De golven op het IJsselmeer zijn woest en doen denken aan de tijd dat het hier nog Zuiderzee was en menig visserboot met man en muis verging, zoals die 'ome' uit de Zuiderzeeballade ("Opa kijk ik vond op zolder...")
Onze veerboot zal (hopelijk!) niet vergaan, hooguit zullen we zeeziek worden wat ook niet leuk is, maar beter dan een zeemansgraf.
Het einde van de Afsluitdijk is altijd weer even een verrassing omdat je je dan zomaar ineens in Zwitserland bent, in Zurich(!) om precies te zijn.
Tja en eenmaal in Friesland, ben je zo in Harlingen en dan is het nog bijna twee uur varen en heb je je bestemming bereikt: TERSCHELLING.

Bezuinigingen

Een beetje onwennig loop ik de raadzaal van het gemeentehuis in.

Brrr…koud hier!

“Alvast de eerste BEZUINIGING ” mompelt een kleumende meneer naast mij op de publieke ‘tribune’ (een rij stoelen tegen de achterwand van de zaal!).

Vanavond worden de voorgestelde BEZUINIGINGEN behandeld om de begroting kloppend te maken.

Één van die BEZUINIGINGEN is voor mij en mijn collega’s ingrijpend.

De heren (en een enkele dame) politici zijn look-a-likes van de landelijke kopstukken en gedragen zich ook als zodanig: praten veel (“Voorzitter….”), weinig inhoud, willen graag het laatste woord hebben.

Het één na het andere agendapunt (gemeentelijke herindeling, starterswoningen) wordt behandeld. Er wordt na oeverloos gesteggel een nieuwe wethouder gekozen (8 tegen 7).

En dan na 3 uur als eindelijk ‘ons’ agendapunt aan de beurt is, wordt de vergadering geschorst…tot over 2 dagen.

Uitstel van executie.

Over 2 dagen weer naar het gemeentehuis.

En dan niet vergeten een warme trui aan te trekken.

Een extra uur

Vanuit onze hotelkamer (met rijk versierd plafond en kroonluchter)  kijken we uit op de Grote Markt en de markante toren van de Grote Kerk, de ‘Peperbus’ die, echt waar, met carnaval een boerenkiel ‘draagt’.

Na een dag wandelen langs de Brabantse Wal en een heerlijke vegetarische maaltijd bij de ‘buren’ kruipen we moe en voldaan onder de wol nadat we alvast de horloges een uur terug gezet hebben: EEN UUR EXTRA slapen, mmmm.

Wie zong ook al weer die carnavalskraker: Het leven is goed in het Brabantse land
Het land waar m'n wieg heeft gestaan.

De zaterdagavondstappers genieten op hun (luidruchtige) manier van het EXTRA UUR.

Tja, Brabantse nachten zijn lang.

Als de klok van de Peperbus 2 uur heeft geslagen is het (eindelijk) stil op de Grote Markt.

Tot nu toe is van slapen nog niet veel gekomen, maar gelukkig hebben we EEN EXTRA UUR.

Ik val in slaap en droom van kerkklokken die niet elk uur slaan, maar elke minuut!

….val in slaap? Ik slaap helemaal niet….het is 3 uur, de klok van de Peperbus wordt in wintertijd gezet en, om het mechanisme van zo’n eeuwenoude klok niet te ontregelen moet het uurwerk uur na uur vooruit gezet worden (4 uur…5 uur…enz.) net zo lang tot het 2 uur-wintertijd is.

Gelukkig hebben we EEN EXTRA UUR.

Maar daar hebben de talrijke katholieke kerken weer geen boodschap aan, die luiden voor dag en dauw hun klokken.

Nee, van dat EXTRA UUR slapen is niet veel gekomen in het Brabantse land!

 

Musea

Het ene museum is het andere niet.
Neem bijvoorbeeld het TEYLERS in Haarlem.
Het in grote getale toegestroomde publiek (waaronder ik) loopt in stille bewondering langs de pentekeningen van Rafaël, de beroemde Italiaanse schilder uit de Renaissance.
Zelfs de kinderen (met ouders/ grootouders meegekomen) zijn onder de indruk, waarschijnlijk niet in de laatste plaats door de sfeer die heerst in de tentoonstellingsruimtes. De kinderen zijn er stil van, zich bewust van de bijzondere 'schilderijen'.
Van een geheel andere orde is BEELD EN GELUID in Hilversum, waarvan de naam het al zegt: veel beeld en nog veel meer geluid, of liever...lawaai. Verdeeld over een aantal verdiepingen met een veelheid aan ' thema' paviljoens herleven oude tijden van radio en t.v.
Het in grote getale toegestroomde publiek (waaronder ik) beleeft een sentimental journey in de vorm van televisieseries, top 40-hits en oude journaals.
De kinderen (met hun ouders/ grootouders meegekomen) rennen van hot naar her, van koptelefoon naar koptelefoon, van beeld naar beeld.
Waarom, vraag ik me af, nemen ouders hun kinderen hier mee naartoe? In de hoop dat ze, net als zij toen ze jong waren, zullen genieten van Fabeltjeskrant of onder de indruk zijn van de eerste maanlanding? Het 'vroeger' in BEELD EN GELUID is niet lang genoeg geleden, kinderen zijn er niet van onder de indruk, vinden Top of Flop niet cool, kijken liever naar 'The Voice'.
Eerlijk gezegd ben ook ik niet onder de indruk, ga toch liever naar een museum waar een Monet of een Picaso hangt, zoals in DE KUNSTHAL. Alhoewel, hangt Monet daar nog wel na de spectaculaire kunstroof?

Gezicht op Dordrecht

Onze hotelkamer is op de elfde verdieping en het uitzicht is een moderne variant op GEZICHT OP DORDRECHT, een bekend schilderij van landschapsschilder Jan van Goyen dat we eerder op de dag hebben zien hangen in het Dordrecht Museum.
Op GEZICHT OP DORDRECHT uit 1651 zijn molens, vissersbootjes met en zonder zeil, een paar mensen en de onvoltooide toren van Grote Kerk te zien.
Vanuit onze hotelkamer bestaat het GEZICHT OP DORDRECHT anno 2012 vooral uit een netwerk van wegen met zo aan het einde van de middag heel veel auto's. Heel in de verte is de stad te zien met....de onvoltooide toren van de Grote Kerk.
Wat beide uitzichten ook gemeen hebben is de fraaie avondlucht.
En wat GEZICHT OP DORDRECHT anno 2012 vòòr heeft op het schilderij is dat gedurende de avond de lucht steeds van kleur verandert van geel naar oranje-rood en tenslotte naar het donker van de nacht met lichtjes (waar wordt het nog echt donker in Nederland?) die gezien door de vitrage voor de ramen lijken op sterren.
Wat het verblijf in een Wellness-suite naast de beloofde prive sauna en bubbelbad extra bijzonder maakt is vanuit het mega-bed de zon in de ochtend op zien komen. De lucht die verkleurt van donker naar lichtgeel naar lichtroze naar felrood en vervolgens de zon die in alle gorie tevoorschijn komt boven het GEZICHT OP DORDRECHT.
Zouden de mensen in al die auto's ook genieten van de mooie zonsopkomst?
En zouden ze beseffen dat ze onderdeel zijn van GEZICHT OP DORDRECHT?

Zondag

Na een koude (tegen het vriespunt) en heldere (maan, jupiter, sterren) nacht belooft het een mooie ZONDAG te worden, een dag om er op uit te trekken want "het kan weleens de laatste mooie herfstdag worden".
Zullen we gaan fietsen of wandelen of....allebei?
Brood, fruit en koffie in de thermoskan mee.
We fietsen over de dam naar het volgende eiland.
Aan de overkant zetten we de fietsen aan de ketting en lopen de duinen in. Deze zijn echt anders dan bij ons: minder breed, andere begroeing (weegbree of is het drijvend fonteinkruid?). Eerst hebben we regelmatig doorkijkjes naar het strand en de zee, later zijn er alleen de smalle paadjes. Op een bankje drinken we koffie en genieten van de zon en de herfstgeur.
Voor we weer terug gaan, willen we nog even naar de zee.
We kunnen natuurlijk ook over het strand terug lopen. Gaat sneller.
Denken we!
Links zien we aan de overkant 'onze' Maasvlakte met pijpen en windmolens. Voor ons zien we de contouren van 'onze' duinen, 'onze' badstranden. De dam waar we overheen gefietst zijn ziet er van de andere kant bekeken spectaculair uit en wat lijkt het allemaal dichtbij.
Nog even doorlopen en dan zijn we weer bij de fietsen.
Denken we.
Het strand wordt steeds minder begaanbaar, diepe slenken verhinderen het rechttoe rechtaan lopen, het woord 'drijfzand' komt naar boven.
Veel later dan gedacht en met schoenen en broeken onder de modder komen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld.
Expeditie Borrenson geslaagd!
Op een bankje eten we het laatste boterhammetje en fietsen daarna voldaan naar 'ons' eiland terug.

Herfst

Voor dag en dauw gaan we op weg: opa en oma-dag! Onderweg regent het en het waait flink.

Echt HERFST.

Bij HERFST horen kastanjes, paddenstoelen en gekleurde bomen.

Dit wordt de eerste echte HERFST voor onze kleinzoon. Vorig jaar was hij nog te klein, zat hij als hij buiten kwam dubbeldik ingepakt en kon de HERFST niet voelen.

Nu is hij groot (anderhalf), loopt als de beste en staat verlangend naar buiten te kijken.

“Zullen we dan maar?”

Kaplaarzen en regenjas aan. Capuchon op is niet nodig, hij wil de regen en wind voelen, is een stoere Hollandse jongen.

Op naar de eendjes en ( ja echt, hij zegt het ) de meerkoet. De eendjes doen zich te goed aan de stukjes brood, de 2 meerkoeten grijpen steeds mis.

Als het brood op is gaan we weer terug.

De afgewaaide bladeren zijn door de wind op een hoop gewaaid. We banjeren er doorheen.

Op straat ligt een afgewaaide tak.

Kleinzoon raapt ‘m op.

Af en toe slaat hij met de tak tegen een boom of lantaarnpaal.

In de tuin is op de stoep een grote plas ontstaan.

Kleinzoon stampt er met zijn kaplaarzen doorheen, slaat met zijn tak in de plas en gooit een paar blaadjes in het water.

Hij maakt van zijn handjes een kommetje en schept water uit de plas….mmmmm…lekker.

Als we eindelijk naar binnen gaan gloeien zijn wangen, zijn zijn handjes vies en zijn haren nat.

De HERFST is leuk en dit is nog maar het begin.

Volgende keer gaan we kastanjes rapen en paddenstoelen zoeken…rood met witte stippen.

Beestenboel

Zo’n 2 maanden geleden begon onze zwarte kip voor de zoveelste keer broedse geluiden te maken en bleef steeds maar op het nest zitten.

Nu staat er in de bijbel ’ de mens wikt, maar God beschikt’, maar bij ons is het ‘de kip wikt, maar de mens beschikt’. Wij dus.

Toch wel leuk weer een keer kuikentjes, dus " zullen we dan maar, het kan nog net voor de winter".

Toen we eenmaal beschikt hadden haalden we bij de buren bevruchte eitjes (wij hebben geen haan. vandaar), ruilden die om met de gelegde eitjes en het broeden kon beginnen.

Inmiddels kreeg ook de bruine kip last van haar hormonen en tot onze grote verbazing ging ze bij haar zwarte zus op het nest zitten.

Gezusterlijk zaten ze daar 3 weken op de eitjes en precies op tijd kwamen er 3 kuikentjes tevoorschijn.

Samen hebben ze het co-ouderschap en de kuikentjes zijn met 2 moeders dubbel beschermd tegen gevaar ( Dikkie Dik van de buren) van buitenaf.

Dachten we.

Geen kat, maar een loslopende hond kwam de tuin in, rende achter de moeders en kinderen aan en kreeg één kuikentje te pakken. De schrik zat er bij de kippen  (en bij ons) flink in.

De rest van de dag hebben de 2 overgebleven kuikentjes veilig onder moeders vleugels gezeten.

Inmiddels zijn ze allang de schrik te boven, scharrelen de hele dag met hun moeders door de tuin en zijn zich niet bewust van het naderende onheil: we krijgen n.l. binnenkort een jong katje dat zich op haar beurt ook niet bewust is van naderend onheil (Dikkie Dik van de buren of een loslopende hond)

 

Jansen en Janssen

In het Frans heten ze Dupond en Dupont.
In het Engels Thomson en Thompson, oftewel The Thomson Twins.
En bij ons heten de detectives uit de Kuifje strips JANSEN en JANSSEN. Volgens wikipedia zorgen ze voor veel slapstickhumor en overkomt de één iets, geheid dat even later de ander hetzelfde overkomt.
De avonturen van Kuifje zelf herinner ik me nauwelijks, maar JANSEN en JANSSEN ( en Bobbie, maar dit terzijde) zie ik nog zo voor me.
De laatste weken, eigenlijk sinds de Verkiezingen, hebben we een nieuwe JANSEN en JANSSEN, n.l. MARK en DIEDERIK. Ze praten elkaar na: ( 'Maandag gaan we weer verder. Prettige avond' ) gaan steeds meer op elkaar lijken ( zelfde pakken, zelfde lach), kortom....ze zorgen voor veel slapstickhumor en leiden ons lachend door de crisis met de MARK & DIEDERIK-SHOW.
Dit is reality-tv pur sang, de kijkcijfers schieten omhoog, er wordt al in de wandelgangen gesproken over de Televisierring
De aflevering van vandaag: Het Herfstakkoord (weg met langstudeerboete en forensentaks).
Hopelijk laat de slotaflevering  Het Regeerakkoord (geven en nemen) nog even op zich wachten.
Met de komst van deze eigentijdse JANSEN en JANSSEN lijkt de crisis minder erg (maar dat is ie wel!).

Schrijvers

Als een SCHRIJVER geen woorden meer kan geven aan zijn gedachten, is dat het einde van zijn leven. (Martin Bril)

Joke van Leeuwen, Sjoerd Kuyper, J.K. Rowling, Hugo Claus, Martin Bril.....SCHRIJVERS die deze week in de media èn/of in mijn gedachten waren.
Joke van Leeuwen krijgt de Constantijn Huygensprijs 2012 voor haar hele oeuvre. Een huis met zeven kamers en de Metro van Magnus hebben de kinderen (en ik) in de jaren 80 verslonden en telkens leenden we ze weer op de bieb. De kinderen tekenden eindeloos huizen met zeven kamers en metrolijnen.
Sjoerd Kuyper (Het Zakmes) heeft gister de Theo Thijssenprijs uitgereikt gekregen en schrijft het Groot Kinderdictee 2012.
J.K. Rowling heeft na Harry Potter een roman voor volwassenen geschreven A Casual Vacancy., vertaald als Een goede raad.
Klinkt eerlijk gezegd nogal boeketreeks-achtig.

Deze SCHRIJVERS leven nog, zij hebben nog zoveel woorden, kunnen nog boeken vol schrijven en nog vele prijzen winnen.

Gisteravond stond onze leesgroep in het teken van Hugo Claus (Het Verdriet van Belgie).
Door zijn zelfgekozen dood in 2008 laaide de discussie omtrent euthanasie weer op. Hij leed aan Alzheimer, was bang voor de tijd dat hij aan zijn gedachten geen woorden meer kon geven. Ook hij heeft ooit de Constantijn Huygensprijs gekregen en ook de belangrijkste literaire prijs in Nederland en Vlaanderen: de Prijs der Nederlandse  Letteren.

Martin Bril.....er gaat eigenlijk geen week voorbij dat ik niet (even) aan hem denk. Alleen de laatste zes dagen van zijn leven heeft hij niet meer kunnen schrijven.

Schoenen

De SCHOENEN die door het postorderbedrijf worden bezorgd hebben een hoge hak. Hoe graag ik ook zou willen, ik kan er niet op lopen
Op internet lees ik:
je kleding (en SCHOENEN) is een onderdeel van wie je bent, een gegeven dat je kunt gebruiken om je carrière te bevorderen. Met de juiste kleding leg je nadruk op je kwaliteiten, waarbij je rekening moet houden met de geschreven en ongeschreven kledingwetten van je beroep.

Tja, kleren maken de man/vrouw en met deze SCHOENEN ben ik wel in één klap 8 cm groter, maar ik vrees dat ik er (al waggelend!) niet mee de nadruk op mijn kwaliteiten zal leggen en er ook mijn carrière niet mee zal bevorderen.

In het kader van carrière bevorderen heeft Diederik tijdens zijn mediatraining in de aanloop naar de verkiezingen ook kledingadvies gekregen. Steeds meer lijkt hij, vooral nu hij met de VVD in zee lijkt te gaan, qua kleding (en dat niet alleen) op Mark Rutte.
Vandaag werd tijdens een t.v. reportage over het PVDA congres even ingezoomd op de SCHOENEN van Diederik èn de SCHOENEN van partijvoorzitter Hans Spekman.
Dat de PVDA een brede Volkspartij is, moge duidelijk zijn bij de aanblik van de SCHOENEN van de beide leiders

Prinsjesdag

Vreemde PRINSJESDAG dit jaar.
De troonrede is volgens Wilders surrealistisch: alles wat er in staat kan over een paar maanden alweer in de prullenbak als er een nieuw kabinet is.
Nieuw kabinet...daar gaat voormalig verkenner, nu informateur Kamp samen met Wouter Bos aan werken. Nee, de koningin staat volledig buiten spel. Ze mag alleen nog maar die surrealistische troonrede voorlezen.
Ze hapert opvallend vaak en maakt veel versprekingen.
Een vorm van verzet? (Of is ze nu eindelijk definitief toe aan een leesbril?)
En al mag de koningin zich niet meer met de kabinetsformatie bemoeien, haar zwart/witte jurk spreekt boekdelen: de formatie kan wat haar betreft nog zowel naar rechts als naar links buigen, zwart (VVD?) /wit (PVDA?) als het ware. Of gewoon samen.
De voorkeur van Maxima is duidelijk: (jurk en hoed) Paars.
Maar wordt het Paars1 onder Rutte of onder Samsom?

Stemmen

Alleen al vanwege het feestelijk gevoel als je bij het plaatselijk stemlokaal aan komt zou je gaan STEMMEN. De slordig op karton geplakte verkiezingsposters (sommige al even slordig aan een lantaarnpaal vastgebonden) staan min of meer strategisch opgesteld bij de ingang:

Ideale schoonzoon Diederik: Het komt goed met Nederland.

NU! SP!: Over my dead body!

De ogen in de immer babyface van Pechtold (hoe oud is hij eigenlijk inmiddels) hebben nog het meest weg van een trouwe hond (Apport Alexander! En blijf!)

Binnen heerst een ingehouden verwachtingvolle stemming: de aanloop naar een lang van te voren aangekondigd feestje. Bijna is het zover.

De ceremoniemeesters achter de tafel zijn zich bewust van hun belangrijke taak: het feestje in goeie banen leiden.

Wel eerst identificeren, want alleen als je uitgenodigd bent, ben je welkom.

Hoera, ik sta op de gastenlijst, ik hoor erbij en dat wil toch iedereen…erbij horen.

Even later verlaat ik met net zo’n blij, opgelucht gevoel als vroeger na de (katholieke) biecht weer het stemlokaal.

Vanavond barst het feestje in alle hevigheid los. En ik ben erbij!

 

Verkenner

" Ze hebben ontdekt dat ik vroeger jarenlang bij de katholieke VERKENNERS gezeten heb" zei Henk Kamp toen hem gevraagd werd waarom juist hij benoemd is tot VERKENNER.
Ook ik zat als kind bij de katholieke VERKENNERS, al heette dat in Brabant (Henk Kamp komt aan zijn accent te horen uit het Noorden des Lands. Nooit geweten dat daar ook katholieken woonden, maar dit ter zijde)  gidsen, want dat waren de vrouwelijke VERKENNERS en in het katholieke Zuiden was er een strikte scheiding tussen jongens en meisjes. Zo heb ik nooit op een gemengde school gezeten, ik zat op een meisjesschool en ging naar de meisjesVERKENNERS oftewel Gidsen.
VERKENNERS (mannen) en Gidsen (vrouwen)!
Welke spelletjes we precies bij de Gidsen deden ben ik vergeten en of dat ander soort spelletjes waren als bij de VERKENNERS weet ik al helemaal niet, want in mijn 'Gidsen' tijd ging ik niet om met jongens.
VERKENNERS trokken ( en trekken) er vast op uit in de bossen om met pijl en boog in de aanslag de omgeving te verkennen, altijd bedacht op vijanden.
Bij Gidsen denk ik meer aan pleegzusterbloedwijnachtige meisjes die mensen helpen die in de bosjes de weg zijn kwijtgeraakt.
Als het werk van VERKENNER Kamp er op zit (politieke omgeving verkennen, oftewel politieke vrienden en vooral vijanden opsporen) doet hij er goed aan een Gids te benoemen die mensen rechts of linksom naar de uitgang van het politieke bosje leidt, n.l. de Tweede Kamer.
Mijn voorkeur voor Gids gaat uit naar Gerdi Verbeet of........de koningin!

ZtotZ

Middernacht in de Flevopolder. De halve maan, Jupiter en heel veel sterren stralen boven het pikdonkere landschap.
Af en toe een klein lichtje van de wandelaars ( èn één fietser!) van de ZtotZ monstertocht.
Twee van de lopers zijn wij.
Wat een mooie nacht!
De kilometers gaan vanzelf.
Na uren lopen begint het licht te worden en zitten de eerste 45 kilometers er op.
De magie van de nacht is verdwenen, wat overblijft zijn de lange eindeloos rechte wegen, ruim 50 jaar geleden aangelegd toen de Zuiderzee ingepolderd was.
Nog meer dan 70 kilometer te gaan.
In Nooit meer slapen van Hermans staat: Elke stap is er weer een.
Tja, maar hoeveel stappen moeten we nog?
Gelukkig zijn er posten waar van alles te krijgen is, van brood tot nassi, van soep tot pannenkoeken en tosti's  en telkens duiken op de gekste momenten onze 'eigen peptalkers' op.
De uren verstrijken, maar het landschap blijft hetzelfde en onze voeten gaan steeds meer pijn doen.
En dan eindelijk komen de torentjes van Zeewolde in zicht.
Na 110 kilometer over de rode loper.
We hebben het volbracht, we voelen ons helden.
En dat zijn we ook!

24 uur

"110 kilometer? " (nee, we hebben het niet over de snelheid op de weg!)
"Hoe lang ga je daar over lopen?"
"24 uur!"
"Nee, ik bedoel hoeveel dagen?"
"1 dag.....24 uur dus!"
"Dat meen je niet! Ben je gek geworden?"

Tja, misschien moet je er wel een beetje gek voor zijn om zo'n monstertocht te gaan lopen.
Maar het is wel een uitdaging en of het gelukt is......dat weten we over 24 uur!

Erasmus

Vanavond het traditionele (?) Erasmus debat aan de vooravond van de Tweede Kamer verkiezingen.
Wat is de link tussen Erasmus en lijsttrekkers-gekibbel?

Een kort college (wikipedia) over Erasmus leert dat deze in Rotterdam geboren (1466) priester ook filosoof en humanist was en schrijver van Lof der Zotheid, waarin hij een zot de spot laat drijven met misplaatste ernst waarmee alle mensen ongeacht beroep, stand of positie hun eigen belangen najagen en de grote kortzichtigheid waarmee mensen een oordeel over elkaar hebben.

Anno 2012 blijkt Lof der Zotheid van alle tijden. Het draait ook in deze verkiezingstijd (èn verkiezingsstrijd) om eigenbelang, kortzichtigheid.

Erasmus debat: logische naam dus.

Maar wat blijkt?

Het debat wordt gehouden in de Erasmus Universiteit in Rotterdam.

Eigenbelang dus!  

Naar zee

Het is een mooie nazomerdag als kleinzoon komt logeren, echt zo'n dag voor een fietstochtje naar ZEE.
Nog maar één keer eerder is kleinzoon aan ZEE geweest, lang geleden... het was winter en hij zat warm ingepakt bij zijn vader in de rugdrager.
Nu is hij groot genoeg (hij is anderhalf) om de ZEE te 'voelen' .
Emmertje, schepje en vormpje mee.
Kleinzoon gaat naar ZEE.
Maar eerst komt nog het strand........één grote zandbak.......dat kent hij van thuis......eerst spelen in het zand.
Aan het einde van de 'zandbak' is de ZEE, die kent hij nog niet.
Schoenen en sokken uit, broekspijpen oprollen........kleinzoon gaat pootjebaden in ZEE.
Pootjebaden?
Hij wil meer, verder.....broek uit en dan kan het echte waterfeest beginnen.
Spetteren, springen, vallen, bijna kopje onder.
De ZEE is leuk.
Hij kan er geen genoeg van krijgen ondanks dat het water best nog wel koud is.
Als hij gaat bibberen van de kou vindt zijn 'gevolg' het welletjes en is het gedaan met de pret.
Hij krijgt droge, warme kleren aan.
Dag ZEE...tot de volgende keer!

N57

N57.
De verbinding tussen Zeeland en de Zuid Hollandse Eilanden.
Drie dammen en heel veel water.
Er is niet veel fantasie voor nodig om je te verplaatsen in De Ramp van '53 als je over de N57 richting Middelburg rijdt.
Alhoewel....vandaag is er geen zuchtje wind, het water is spiegelglad, de lucht is blauw en de zon schijnt.
Zomer in Zeeland. Wie zongen dat ook al weer?
Ik ben op weg naar het jaarlijkse Nazomerfestival waar ik traditiegetrouw met een Zeeuwse vriendin naar toe ga. Op bijzondere (vaak buiten)locaties, zijn er al even bijzondere theatervoorstellingen. Wij gaan naar Kracht, Nacht & Macht, 3 korte komedies van Tsjechov. Dit is een hele andere Tsjechov die ik ken van de Meeuw, veel luchtiger...zomers als het ware.
Alhoewel....het is een weliswaar vrolijke kijk op hoe ideeën, cliché's en beeldvorming ons voelen en handelen vertroebelen, maar wel echt Tsjechov dus.
Met nog een glimlach om mijn mond  rijd ik uren later weer terug naar huis. Het is donker inmiddels, de bijna volle maan schijnt zilvergrijs op het nog steeds spiegelgladde water. De vuurtorens langs de kust zenden haast futuristisch lichtflitsen op de zee en het land.
Het is stil op de N57. Geen files, alleen drie dammen en heel veel water.

You can make plans, but Life is what happens

Plannen maken.....het begint klein, vaag....zou ik het kunnen? Je wikt en weegt, het plan krijgt een concretere vorm en dan......laat ik het doen! Wat? Een monstertocht van 110 km binnen 24 uur lopen na de succesvol verlopen 'Nijmeegse'.
Toen we eenmaal besloten hadden de uitdaging aan te gaan, begonnen de voorbereidingen: inschrijven, rondbazuinen(!) en trainen. 35 km, 50 km met als extraatje een stuk 'klunen' op het strand. We waren er klaar voor. De kinderen zouden ons tijdens die 24 uur supporten. Zouden.....want... YOU CAN MAKE PLANS, BUT LIFE IS WHAT HAPPENS. Een tragisch sterfgeval in de familie (zus/schoonzus)....de begrafenis op de dag van De Tocht. Naast verdriet ook teleurstelling.
Tijdens de begrafenis leest één van de dochters van de overledene:
Het enige wat een mens moet doen is doorgaan tot het punt bereikt is waarop zijn krachten het begeven. Precies daar en dan als de uitputting verandert in een ijzeren houdgreep om het laatste restje wilskracht vast te houden wacht het thuis waarvan hij het bestaan niet kent.
                                                        uit: Verteller van de wind van Henning Mankell
Doorgaan.
Plannen maken.......vandaag ingeschreven voor een andere monstertocht.......50 km gelopen ter voorbereiding....nu nog rondbazuinen......en lopen natuurlijk...en hopen.....want.....
........YOU CAN MAKE PLANS, BUT LIFE IS WHAT HAPPENS.

Warm

Hè, wat jammer nou… geen hitterecord.

‘Ze’ hadden het gister nog zo beloofd, het record van 38,6 °C op 23 augustus 1944 zou zo goed als zeker verbroken worden. Maar het werd ‘maar’ 36,7 °C, terwijl de gevoelstemperatuur wel 40 °C was.

Waarom hoor je eigenlijk alleen iets over gevoelstemperatuur bij koudegolven?

Met herinnering aan extreme WARMTE is het net als met extreme kou: je herinnering is vaak gekoppeld aan een gebeurtenis.

Door een sterfgeval in de familie herinner ik me de dagenlange verzegende HITTE rond 19 juli 2006. Nog voel ik de weldadige koelte in de kerk tijdens de uitvaart.

En dan augustus 2003. Voor het eerst in mijn huwelijk was ik een lange periode alleen thuis omdat manlief op pelgrimstocht was en uitgerekend toen was het HETER dan HEET en moest de tuin regelmatig gesproeid worden. Tja, en dan merk je pas wat daar allemaal bij komt kijken: tuinslangen, sproeipunten, tijdklok…. om maar wat te noemen. Bijkomend voordeel was dan weer wel dat het gras niet gemaaid hoefde te worden, want grasmaaiers aan de praat krijgen is een kunst op zich.

Ook weet ik nog die keer dat we met het gezin een weekend naar Parijs gingen, het jaar ben ik vergeten, maar wat was het WARM, te WARM eigenlijk voor bezoek aan een stad en wat waren we blij dat de chauffeur ons trakteerde op een extra lange sightseeing in zijn airco-bus. Ik herinner me ineens dat we langs ‘de denker‘ van Rodin reden.

Maar goed.

Geen record dus vandaag, alhoewel…..een klein recordje, want het was wel het WARMSTE TROPISCHE weekend sinds 2004 en de WARMSTE nacht sinds …jawel 1906!

Zomeravond

Een warme ZOMERAVOND in augustus is heel anders dan een ZOMERAVOND aan het begin van de zomer:
Andere kleuren, geuren, geluiden.
Door de vroege schemering ziet het landschap er uit als een impressionistisch schilderij:
De gemaaide akkers geven een goudgele gloed.
De lichtjes van combains en trekkers die af en aan rijden, volbeladen met balen hooi en strooi.
Een zweem van de geur van geoogste uien.
Het geluid van krekels aan de waterkant.

Een warme ZOMERAVOND in augustus voelt als een extraatje, een toegift.
Op een warme ZOMERAVOND zit NAZOMER in de lucht.

Onderzeeboot

Hoogvliet…..Spijkenisse…..Pernis…..niet direct plaatsen die hoog op het verlanglijstje staan om te bezoeken......

Tja en dan ga je op de fiets naar HEIJPLAAT (of all places!) en volg je een toeristische route en kom je over de Spijkenissebrug (waarvan de pijlers afkomstig zijn van de oude Moerdijkbrug), Hoogvliet (met een verrassend bosachtig parkje en…. het enige kunstwerk in Nederland van Calder) en fiets je pal langs onze nationale trots(?!) Shell Pernis (met ultramoderne torens naast het oude gebouw uit 1936).

Waar je ook om je heen kijkt...overal opslagtanks, containers en pijpen en dan ineens is daar Heijplaat.

Een eeuw geleden gebouwd door de RDM voor de werknemers bij het Droogdok. Handig: op je fiets naar je werk, zo los je het fileprobleem op! Als je door Heijplaat fietst zie je niks meer van industrie, alleen leuke goed onderhouden oude huisjes, 3 (!) kerken, een wijkgebouw annex café biljart ( niet open op zondag)

Aan het einde van het dorp ligt het voomalige werkterrein van de RDM met leegstaande loodsen en één daarvan is de ONDERZEEBOOTloods (gek, maar bij ONDERZEEBOOT denk ik aan de Geheime Dienst) is in de zomer ingericht als expositieruimte voor grote-kunstwerken-kunstenaars.
En of je al niet genoeg gefietst hebt krijg je in de loods een fiets versierd met veertjes om naar de kunstwerken te fietsen.
Kunst is een wonderlijk iets. het spreekt je aan of niet.
Wat de kunstenaar voor heeft met zijn hoge bomenbos met in de top een cariljon, zijn schip, zijn onderzeeboot-huis, dat interesseert me eigenlijk niks. Ik geniet er gewoon van en laat mijn eigen fantasie de vrije loop over campings waar naast Pipo-wagens en Tipi's ook ONDERZEEBOOT-huizen te huur zijn.

Geluk

GELUK
een avond op een bankje aan de waterkant van het natuurgebied
het water bijna spiegelglad, aan de kant de krinkeltjes van 't Schrijverke
verderop het zachte, uitstervende gegak van ganzen
de volle maan roerloos aan de hemel
heel hoog in de lucht het lichtje van een vliegtuig
geluidloos vliegt een uil over
en alleen jij en ik op een bankje aan de waterkant
GELUK

Sentimental Journey

De zomer is kennelijk dè tijd bij uitstek voor een SENTIMENTAL JOURNEY: herinneringen aan lange warme zomers van weleer.
Ons dorp ligt aan zee en is sinds jaar en dag een badplaats, vooral geliefd bij mensen uit de stad die geen behoefte hebben aan luxe bungalowparken met subtropische zwembaden, maar tevreden zijn met een seizoensplek op de camping, maar dan wel met de nodige comfort als tv en wifi. Een zomerlang 'inwonen' bij particulieren is er niet meer bij, in tegenstelling tot zo'n pakweg 60 jaar geleden toen mensen hun eigen huis aan badgasten verhuurden en zelf in het 'kippenhok' woonden.
Maar juist dat primitieve 'inwonen' roept nostalgische gevoelens op.
Zo gebeurt het deze (op vaak regenachtige) zomerdagen regelmatig dat mensen op SENTIMENTAL JOURNEY bij de VVV binnenlopen en informeren of dat ene pension er nog is ("vlakbij zee" ) en waar die ene straat is met dat ene huis ( "wit geloof ik")
Ze vertellen verhalen over eindeloos dwalen door de duinen (" toen je nog overal mocht komen"), kampvuren ("nee, geen BBQ, maar gewoon een stuk brooddeeg aan een stok boven het vuur"), zandkastelen bouwen aan zee, een ijsje kopen bij de 'Paddestoel' .
Het wachten is op mensen die komen informeren of dat leuke huis ("met een balkonnetje") boven op die dijk er nog staat waar het  's zomers zo goed toeven was.
Dat huis...dat staat er nog.....ik kan het weten......en het is er 's zomers èn 's winters goed toeven.

Dag!

Kleinzoon van anderhalf logeert bij ons en binnen een mum van tijd heeft hij zich de 'dingen' in ons huis eigen gemaakt.
Als hij 's morgens uit bed komt worden al deze 'dingen ' begroet:
DAG bomen (vanuit de balkondeur)
DAG poes (aan de muur in het trapgat)
DAG koe (op het schilderij in de gang): Boe!
DAG paardjes (in de steenvorm in de serre)
DAG schaap (op het grasveld ): Mèè!
DAG kippen (in de ren)
DAG molentje (in de plantenbak halverwege het tuinpad)

Ja, kleinzoon groet 's morgens de dingen net als Marc in het bekende gedicht van Paul van Ostayen :

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn

Goud

Het jaarlijkse hoogtepunt in onze Gemeente is de profwiellerronde vlak na de Tour de France en elk jaar weet de organisatie een aantal (vooral mannelijke) publiekstrekkers te strikken. Vorig jaar gaven bijvoorbeeld Andy Schleck ( of was het broer Fränk?) en Johnny Hoogerland ( die van dat prikkeldraad) acte de presence en......Marianne Vos! Wie? Dat vroeg de entreekaartjesknipper aan het onopvallende meisje dat zonder kaartje het parcours wilde betreden. Het meisje noemde nogmaals haar naam en zei dat ze aan de damesronde ging meedoen, maar bij de kaartjesknipper ging nog steeds geen lichtje branden. Gelukkig voor haar (maar ook voor de kaartjesknipper!) schoot iemand van de organisatie haar te hulp. De damesronde werd met overmacht gewonnen door ...wie? Marianne Vos!
Nee, dit jaar komt Marianne Vos niet naar onze profwielerronde......dit jaar zit ze in Londen en gaat ze voor Olympisch GOUD.
Onze profwielerronde moet het dit jaar doen met de afdankertjes....eh...afvallertjes van de Tour!

Natuur

Vandaag staat in het teken van NATUUR, of liever gezegd NIEUWE NATUUR. Vandaag gaan we namelijk naar Tiengemeten, het laatste echte eiland in Zuid Holland dat zo'n 15 jaar geleden voor een appel en een ei verkocht is aan Natuurmonumenten, een expert in NATUUR of liever gezegd NIEUWE NATUUR. De vroegere landbouwgronden en de daarbij behorende boeren zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor NATUUR met, let op, 3 centrale thema's: Weelde, Wildernis en Weemoed!
Als ik Natuurmonumenten was geweest had ik er nog een vierde thema aan toegevoegd: Water!
En voor vandaag nog één, n.l. Warm.
Want weer is het warm, net als die keer jaren geleden toen ik voor het eerst op Tiengemeten kwam. De laatste boer had het eiland nog maar net verlaten, de landbouwgronden lagen er leeg en kaal (en dor) bij en de verlaten huizen maakten een desolate indruk. Ik was diep teleurgesteld, het eiland waar je geen rijbewijs nodig had om auto te rijden, waar muskusrattenvanger naast boer het enige beroep was, waar geen straatverlichting was, het had zo tot mijn verbeelding gesproken.
Er is veel veranderd sinds Natuurmonumenten het heft overnam: de akkers bloeien weelderig, er zijn waterpartijen en zelfs een stuk speelNATUUR voor kinderen. De huizen zijn opgeknapt, één van de Boerehoeves is omgebouwd tot Herberg, er is een (NATUUR)kampeerterrein, kortom op Tiengemeten is NIEUWE NATUUR gemaakt.
En eerlijk is eerlijk, het ziet er goed uit.
Hoe komt het dan dat ik er toch een beetje treurig van word?
Omdat alles te mooi is, te overdacht, te gemaakt?
Omdat je NIEUWE NATUUR niet moet vergelijken met NATUUR?
Och, het zal wel door de warmte komen dat ik al deze verwarrende gedachten heb.

Vierdaagse

De VIERDAAGSE

- om 4 uur uit bed ( en om 9 uur ‘s avonds naar bed!!!)

- uitgezwaaid worden door lallende studenten

- na uren en uren lopen door  mensen aan de kant van de weg nog steeds met “goedemorgen!”      begroet worden

- kinderen die snoepjes, koekjes, zoutjes en komkommer uitdelen

- “High five”, vooral populair onder kinderen

- marcherende en zingende ( hey, hey captain Jack, meet me down by the railroad track) soldaten

- één lang lint van lopers door het Nijmeegse landschap

- één lange rij wachtenden bij de Dixy’s

- rijen bejaarden (in rolstoel) op de eerste rang in elk dorp

- Bailybrug bij Cuijk

- scan-matten over de weg (piep, piep…)

- Maasland(kaas)tent met rust-matrassen

- hoosbuien (lang leve het regenpak)

- zeven heuvelen

- Hollandse hits in elk dorp

- steeds terugkerende vraag: “hoeveel blaren heb jij?” (Ik heb gelukkig Happy Feet)

- SMS-jes (Kopland en De Dood of de Gladiolen)

En natuurlijk ook:

-       4 dagen 40 km lopen

-       Het ‘felbegeerde’ kruisje

-       Via Gladiola

-       rode, maar vooral gele en roze gladiolen krijgen (die het uren wachten overleefd hebben!!)

-       spandoek ‘NOVIO MAGUM…VENI VIDI VICI’ bij thuiskomst

De VIERDAAGSE….eens, maar nooit meer, alhoewel…. wanneer is ie volgend jaar?

Kopland

door het park gewandeld en hier
blijven staan
waarom, nou ja, we weten van elkaar
waarom, allebei denken we: jij
jij bent het
hier blijven staan om die ander
aan te kijken, te kussen

In één van de hoekjes in de tuin hangt dit gedicht van KOPLAND.
Altijd als ik (en soms wij) het lees krijg een speciaal gevoel: soms word ik er blij van, soms geroerd, altijd is het voor even rustgevend.
KOPLAND....zo veel van zijn gedichten raken me: Weggaan (weggaan is een soort van blijven..) , Onder de appelboom (zeldzaam zacht voor de tijd van het jaar...) , de God in mijn hersenen ( wilt u God toets dan..), Geluk is gevaarlijk (Geluk was een dag aan een vijver in gras  met bomen........ik was er het kind van God en mijn grootvader, beide stierven, geluk is gevaarlijk), Vertrek van dochters (nu ze weg zijn, kijk ik uit hun ramen en zie  die zelfde wereld van 20 jaar her toen ik hier kwam wonen)
KOPLAND.....hij woonde in een huisje aan een spoorlijn, elk uur een trein.
KOPLAND.....zijn dood raakt me.

Sluitingsceremonie

Aboutaleb.....Karla Peijs...en is dat niet Tineke Netelenbos......en zij...eh....hoe heet ze ook al weer, ze is ook minister geweest....eh...
Allemaal BN-ers die, net als ik, uitgenodigd zijn op de SLUITINGSCEREMONIE van Maasvlakte2.
De zaal waar voorafgaande aan de SLUITINGSCEREMONIE de lunch is, kleurt (nou ja, kleurt ..) stemmig donkerblauw (mannenpakken) met her en der wat kleuraccenten van in tenue de ville gestoken vrouwen. Daar tussendoor lopen wat camera-mannen in bedrijfskleding (vale spijkerbroek en dito corduroy-jasje).
Na de lunch worden we verzocht naar de theaterzaal te gaan waar de SLUITINGSCEREMONIE gaat plaats vinden. In het theater (met een toepasselijke vloer van Maasvlakte-oerzand) begint het grote wachten op de koningin. De spanning wordt opgevoerd met Soldaat-van-Oranje-achtige muziek.
Op een scherm (kunstig in een bergje oerzand geplaatst) is te zien dat de koningin ( in een BMW?) en haar gevolg in aantocht zijn.
Waar is eigenlijk Maartje van Weegen?
En dan is het zover, daar is ze dan geflankeerd door de directeuren van het Havenbedrijf en Maasvlakte2 en in haar gevolg nog meer VIP's...Melanie (ja, zij van de 130 km), één van de zoons van Margriet (hoe heet hij ook al weer?), de schoonvader van Laurentien (Brinkman, nee dat is die
ex-PVV-er, nee... Brinkhorst?) en belangrijke delegaties uit Japan en Rusland.
Na de toespraak van de directeur van het Havenbedrijf (zichtbaar nerveus en met spiekbriefje) mag Beatrix op een rode knop drukken waarmee ze het laatste stuk van de SLUITING in werking stelt
Het doek van de achterwand zakt en het werkterrein van Maasvlakte2 ontvouwt zich in alle glorie.
Zelden zo'n mooi decor gezien.
De sleephopperzuigers gaan onverstoorbaar door met 'rainbowen', oftewel zand spuiten en 20 minuten later is de SLUITING definitief en is Nederland een stukje groter geworden.
Een historisch moment en ik was erbij!

Hansje Brinker

Robert Gesink was zaterdag even zijn eigen HANSJE BRINKER toen hij na afloop van de eerste bergetappe in de Tour zijn vingers in zijn ogen stopte om het zweet weg te wissen.
Richard de Mos van de PVV kondigde een poosje geleden aan dat hij hoogstpersoonlijk als een ware HANSJE BRINKER voor de dijk zou gaan liggen als 'ze' de Hedwigepolder zouden gaan doorprikken.
Zou hij dit nu nog gaan doen, nu hij door Wilders op een zijspoor gezet is?
Het verhaal van HANSJE BRINKER die met zijn vinger het gat in de dijk dicht houdt stamt uit 1855.
Het wachten is op een eigentijdse Theater-voorstelling op locatie (de Hedwigepolder) van HANSJE BRINKER met in de hoofdrollen Robert Gesink en Richard de Mos.

Nationaal Landschap

Ter afwisseling (na wekenlang elke zondag wandelen) vandaag, zondag, een dagje fietsen. Mijn fietstocht begint in Dordrecht bij de Kiltunnel. Als ik door een tunnel loop of fiets heb ik altijd de neiging om te schreeuwen vanwege het echo-effect. Dat heeft in deze tunnel geen zin, want het autoverkeer maakt teveel lawaai.
Aan de andere kant van de tunnel is de Hoeksche Waard, één van de twintig NATIONALE LANDSCHAPPEN van Nederland. Volgens de Wikipedia is een NATIONAAL LANDSCHAP een LANDSCHAP waarvan is aangegeven dat er zich een unieke combinatie van agrarisch gebied, natuur en cultuurhistorie bevindt.
Voorlopig zie ik vooral een combinatie van natuur en fabrieken. De 'knooppunten' brengen me in Puttershoek. Eindelijk een kinderwens vervuld! Hier woonde mijn grote held Kees Verkerk en ik droomde er van hem in levende lijve tegen te komen in zijn woonplaats. Na zijn schaatssuccessen is hij verhuisd naar Noorwegen.
Even later fiets ik langs de Suikerfabriek, of liever gezegd wat er nog van over is. Dit stukje cultuurhistorie is binnen afzienbare tijd verdwenen, terwijl het zo mooi gecombineerd had kunnen worden met agrarisch gebied en natuur.
Jammer.
Het LANDSCHAP is in ieder geval wel oer-Hollands met molens, kerktorentjes, dijken en water (ook zo af en toe uit de lucht).Telkens duikt aan mijn rechterkant de Oude Maas weer op en als ik een bordje met 1 februari 1953-route tegenkom bedenk ik me dat ook hier De Ramp huisgehouden heeft.
Na 30 kilometer kom ik bij de veerpont en na een overtocht van een paar minuten heb de rest van mijn fietstocht het water, dat hier Spui heet en later Haringvliet, aan mijn linkerkant en fiets ik op Voorne Putten. Dit is geen NATIONAAL LANDSCHAP, dus geen unieke combinatie van agrarisch gebied, natuur en cultuurhistorie. Hier wel een combinatie van natuur en industrie en dat is uniek in Nederland: Vanaf het fietspad (het Daan Monsterpad) op de oude Zeedijk heb ik prachtig zicht op de weilanden met koeien, het water en in de verte de contouren van Goeree Overflakkee. Aan mijn rechterkant eeuwenoud polderlandschap met kerktoren en molens en helemaal in de verte  de contouren van de schoorstenen van Europoort en Botlek.
Eerlijk gezegd vind ik dit LANDSCHAP mooier, maar het is dan ook MIJN LANDSCHAP omdat ik hier al bijna 40 jaar woon. Hier heb ik geen knooppunten nodig om de weg te vinden, ik geniet van het bekende LANDSCHAP en na een fietstocht van 60 kilometer ben ik Thuis.