Ligconcert

In de concertzaal staan alleen twee piano's.
Verder is het er leeg, zelfs geen stoelen.
Het publiek heeft matjes en slaapzakken meegenomen, want er is vandaag een LIGCONCERT.
Ook wij installeren ons op de houten vloer vlakbij de piano's.
In de zaal hangt een vakantiesfeer, wat zeg ik.... een campingsfeer.Komt door al die kampeerspulletjes of gewoon omdat de kerstvakantie is begonnen.
Als ik ga liggen (ja, dat doe je bij een LIGCONCERT), zie ik het plafond dat met al die kleine lichtjes op een sterrenhemel lijkt. Als het geen LIGCONCERT was geweest had ik vast nooit naar het plafond van de concertzaal gekeken.
De twee pianisten spelen Canto Ostinato van de onlangs overleden componist Simeon ten Holt. Volgens Wikipedia een minimalistisch stuk. Minimalistisch?
Zal best, maar ik zou het eerder maximalistisch willen noemen: ruim anderhalf uur maximaal luistergenot zonder pauze.
Het liggende (en her en der duidelijk hoorbaar slapende) publiek laat zich meeslepen door de hypnotiserende pianoklanken.
En dan ineens is het stil.
De piano's zijn stil en het publiek is stil.
Stilte voor de storm.
Want dan barst een storm van applaus los. Het publiek ligt niet meer, geeft de pianisten een staande ovatie.
Het LIGCONCERT is afgelopen.
Nog onder de indruk rolt iedereen zijn matje en slaapzak op en dan is de concertzaal weer leeg, op de twee piano's na.