Gisteravond gekeken naar het Groot DICTEE. Nee, niet meegedaan, het luisteren naar de bizarre tekst (Spring-in-'t-veldleeuwerikken in ruilverkavelde weiden in Papua) en het schouwspel waren voldoende voor mij. Terwijl Philip Freriks het DICTEE voorlas zoemde de camera in op de gebogen hoofden van de vlijtig schrijvende al dan niet prominente Nederlanders en Vlamingen.
Ik dacht terug aan de tijd (lang geleden) dat ik als inval-schooljuf op vrijdagmiddag les gaf aan groep 7. Het eerste uur vaste prik: DICTEE. Een wekelijks terugkerend feest voor de kinderen en voor mij. Voor de kinderen een kroon op de geleerde taalkennis die ze de afgelopen week opgedaan hadden. En voor mij (wel de lusten, niet de lasten) het genoegen al die vlijtig schrijvende kinderen te mogen belonen.
Als het DICTEE af was gingen de kinderen een spelletje doen of een puzzeltje maken terwijl ik hun DICTEE nakeek.
één voor één riep ik ze bij me en besprak zachtjes (alleen voor het desbetreffende kind hoorbaar) het resultaat, waarna het kind een sticker mocht uitzoeken en bij zijn/ haar DICTEE mocht plakken. Let wel...ieder kind kreeg een sticker, want allemaal hadden ze hun stinkende best gedaan.
Als elk DICTEE besproken was, was de druk van de ketel en was eigenlijk het weekend al begonnen en het laatste uur mochten de kinderen 'keten' wat neerkwam op zingen (playbacken!), soms een video kijken of voorlezen, soms even naar buiten (extra speelkwartier!) als het mooi weer was of sneeuwde.
Tot de schoolbel ging en ..hoera...het vrije weekend begon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten