Kopland

door het park gewandeld en hier
blijven staan
waarom, nou ja, we weten van elkaar
waarom, allebei denken we: jij
jij bent het
hier blijven staan om die ander
aan te kijken, te kussen

In één van de hoekjes in de tuin hangt dit gedicht van KOPLAND.
Altijd als ik (en soms wij) het lees krijg een speciaal gevoel: soms word ik er blij van, soms geroerd, altijd is het voor even rustgevend.
KOPLAND....zo veel van zijn gedichten raken me: Weggaan (weggaan is een soort van blijven..) , Onder de appelboom (zeldzaam zacht voor de tijd van het jaar...) , de God in mijn hersenen ( wilt u God toets dan..), Geluk is gevaarlijk (Geluk was een dag aan een vijver in gras  met bomen........ik was er het kind van God en mijn grootvader, beide stierven, geluk is gevaarlijk), Vertrek van dochters (nu ze weg zijn, kijk ik uit hun ramen en zie  die zelfde wereld van 20 jaar her toen ik hier kwam wonen)
KOPLAND.....hij woonde in een huisje aan een spoorlijn, elk uur een trein.
KOPLAND.....zijn dood raakt me.