Long Walk to Freedom

De film draait op een namiddag voor Kerst en heet LONG WALK TO FREEDOM. Het begint met een oude grijze zwarte man die terug kijkt op zijn gelukkige kinderjaren in een klein boerendorp.
Aan die gelukkige kinderjaren komt een eind als hij het dorp verlaat en gaat studeren.
De oude grijze en vooral zwarte man is Nelson Mandela.
LONG WALK TO FREEDOM is een indrukwekkende film over de man die in de voetsporen van Gandhi geweldloos had willen strijden voor FREEDOM, maar toch naar de wapens greep om zijn doel te bereiken: afschaffen van de apartheid.
Ik zie (historische) filmbeelden van Johannesburg, Pretoria, de Tafelberg, allemaal plekken die nog vers in mijn geheugen liggen.
Ik ben blij met het donker in de filmzaal want de Zuid Afrika-emoties zitten nog hoog.
Dwars door de film komen steeds herinneringen boven aan onze onvergetelijke vakantie, zoals
het levensgrote beeld van een boksende  - in zijn eenzame cel op Robbeneiland hield hij zijn conditie op peil met boksen- Mandela.
De 'blankes' en nie-blankes' bankjes in de straat van ons appartement in Kaapstad.
De Twaalf Apostelen, onderdeel van de Tafelberg waar we op uitkeken vanuit het appartement.
Nog helemaal onder de indruk van LONG WALK TO FREEDOM fiets ik in het donker - de film heeft twee en half uur geduurd - door de polder terug naar huis, iets wat in Joburg ondenkbaar zou zijn.
Want ondanks de (officiële) afschaffing van de Apartheid is het verschil tussen Blank en Zwart nog steeds enorm en is fietsen in het donker op zijn zachtst gezegd niet aan te raden.

Kladderadatsch

Elk jaar rond deze tijd wordt door Van Dale het woord van het jaar bekend gemaakt. De 40.000 online stemmers kozen dit jaar voor Sjoemelsoftware, gevolgd door poortjesspringer en Je suis.
Bij alle drie de woorden kan ik me nu nog wel iets voorstellen - VW, OVchip, Charlie - maar bij het woord van vorig jaar dagobertducktaks  zie ik alleen maar oom Dagobert voor me verlekkerd kijkend naar een zak met goudstukken.
Een woord is snel vergeten.
Jammer want sommige woorden zijn te mooi om te vergeten.
Zoals schavuit en lommerrijk en lankmoedig. Woorden die ook in deze tijd niet zouden misstaan en waar je nog wel een associatie bij hebt.
Maar wat te denken van KLADDERADATSCH.
Het lijkt zo uit een gedicht van Jan - ote, ote, ote- Hanlo te komen, maar het stond deze week, vergeten of niet, in de sportbijlage van de krant: 'De kwalificatiereeks die in een KLADDERADATSCH ontaardde'
Ik pleit voor een heropwaardering van KLADDERADATSCH, want 'economische of morele ineenstorting' is anno 2015/16 zo actueel als het maar zijn kan en niet alleen wat voetbal betreft.

Mazelen

Eigenlijk wist ik het vorige maand al toen we in de aanloop naar Zuid Afrika erop getest zijn, maar sinds vandaag weet ik 100% zeker dat ik als kind MAZELEN heb gehad. Ik kan het me namelijk sinds vandaag herinneren.
Voor zover je je iets kunt herinneren van toen je 4 of 5 was.
De MAZELEN-herinnering heeft alles te maken met dè koffer die al 40 jaar - later blijkt dat niet te kloppen, maar goed - ongeopend is en dierbare jeugdherinneringen bevat.
Waarom ik nu juist vandaag de koffer open maak, heeft alles te maken met het antieke porseleinen poppenserviesje - van de andere oma -  waar ik onze kleindochter ineens mee zag spelen.
Ik was iets ouder dan zij nu is toen ik, en nu komt het, MAZELEN kreeg. Elk kind kreeg dat, niks bijzonder, maar ik kreeg als complicatie hersenvliesontsteking.
Er is zo'n vage herinnering dat ik ziek was en strontverwend werd.
Toen ik beter was ging ik met mijn moeder met de stadsbus naar de stad en mocht in de speelgoedwinkel een ...juist ja, poppenserviesje uitzoeken. Ik (zij) koos geen serviesje van steen, maar één van plastic, een nog niet veel gebruikt materiaal in die tijd en zeker niet voor speelgoed..
Eigenlijk had ik liever een porseleinen met bloemetjes gehad, maar mijn moeder (of de winkelbediende) zal me wel overtuigd hebben van het bijzondere van plastic.
Of ik er veel mee gespeeld heb herinner ik me niet, wel dat ik een echte poppenmoeder was net als kleindochter nu.
Hebben mijn eigen dochters eigenlijk met mijn serviesje gespeeld? Geen idee, ik zal het ze eens vragen. Zelf heb ik altijd een zwak gehouden voor poppenserviesjes en daarom opende ik vandaag na zoveel jaar dè koffer.
Maar wat er al inzat - oude agenda's, dagboeken, barbies - geen serviesje. Nou ja, wel een eerste communie-serviesje, van porselein weliswaar, maar dat was niet wat ik hoopte te zien.
Teleurgesteld heb ik de koffer weer dicht gedaan en, echt waar, in de kliko gegooid.
Weg jeugdherinneringen op één na dat ik als kind de MAZELEN heb gehad.
De kliko wordt pas over een week geleegd, zal ik..........

Zwart popje

Waar kun je beter een ZWART BABYPOPJE voor je kleindochter kopen dan in een land waar het merendeel van de mensen ZWART is?
Niet in Zuid Afrika dus.
POPPEN genoeg te koop, maar allemaal BLANK.
De apartheid is toch afgeschaft?
Of zouden ZWARTE Afrikaanse kindjes liever met BLANKE POPPEN spelen?
Of misschien spelen ze helemaal niet met POPPEN, maar met BIG FIVE - knuffels.
Hoe dan ook...... een ZWART BABYPOPJE heb ik uiteindelijk bij Bol.com gekocht.
Kleindochter was er erg blij mee. Haar maakt het niet uit of het POPJE BLANK of ZWART is en dat het een JONGENSPOPJE is ontdekte haar grote broer die er natuurlijk een beetje om moest gniffelen!

Giraf

'De crematieplechtigheid heeft overeenkomstig haar wens in besloten kring plaats gevonden' staat er in de rouwadvertentie in de plaatselijke krant.
Wij horen bij 'de besloten kring' en vinden het een eer om afscheid van haar te nemen te midden van haar geliefden.
86 is ze geworden.
Zo'n 25 jaar geleden leerden we haar en haar man kennen. Ze was toen ongeveer zo oud als ik nu ben.
In alle opzichten een kleurrijke vrouw: altijd felgekleurde kleren, ze schilderde en speelde piano. Ze was een beetje excentriek.
Een rondje door de tuin was met haar een ontdekkingstocht: een bloeiend plantje, een merelnestje, ze was natuurmens in hart en nieren.
Vol enthousiasme kon ze vertellen over de tijd dat ze in Artis woonden. Ik herinner me haar verhaal dat ze 's morgens de gordijnen opendeed en er een GIRAF naar binnen keek.
Warrig was ze altijd, dat hoorde bij haar.
Dat er meer aan de hand was wist de omgeving eerder dan haar man. Hij hield van haar zoals ze was.
Toen ze weg ging lopen en de weg naar huis niet meer terug kon vinden drong het ook tot hem door dat ze niet langer thuis kon blijven.
Ze zonk steeds verder weg in haar eigen wereld, niet meer bereikbaar voor de buitenwereld.
Ze had vaak onrustige dromen en alleen hij kon haar kalmeren door haar in zijn armen te nemen en haar te sussen.
Zo af en toe had ze ineens een helder moment.
"We hebben het goed gehad samen" zei ze vlak voor haar dood.
Na een huwelijk van bijna 65 jaar heeft hij afscheid moeten nemen van 'mijn zeer dierbare vrouw'.

ONLINE

Nog 1 nachtje slapen.
Ervaren vliegtuigreizigers hebben ons geadviseerd om ONLINE in te checken.
Dat scheelt wachttijd in de rij op Schiphol, je kunt je eigen zitplaats in het vliegtuig kiezen en je hebt minder stress.
Vooral dat laatste spreekt ons wel aan, want we vinden de hele onderneming al spannend genoeg.
De ervaren vliegtuigreizigers verzekerden ons dat ONLINE inchecken een fluitje van een cent is.
Onder het genot van een kopje (hollandse) koffie loggen we in op ONLINEinchecken.nl
We kiezen KLM, vullen het vluchtnummer en boekingsnummer in.
Klikken op doorgaan en onze namen verschijnen al in beeld.
Dat gaat lekker snel.Dat vindt KLM ook:
Geachte passagier,

U bent bijna klaar! Nog een paar stappen en u bent klaar voor vertrek.

We klikken op inchecken.

En dan stagneert de boel.

De KLM excuseert zich maar er is een fout opgetreden.

Eerst denken we nog dat de fout bij ons ligt, proberen het nog eens en nog eens (de koffie is inmiddels koud) en zijn inmiddels zo gestresst dat we besluiten het op een later tijdstip nog eens te proberen.

's Middags bij een kopje Zuid Afrikaanse rooibosthee is het ONLINE inchecken ineens een fluitje van een cent.

De fout lag dus niet bij ons, maar bij KLM of....... was het de invloed van de Afrikaanse rooibosthee?

 

Afrikaans

Nog 2 nachtjes slapen, maar mijn vakantie al begonnen.
3 weken vrij.
3 weken geen toeristen helpen, de komende tijd ben ik zelf toerist in een land waar de taal op die van ons lijkt, maar toch ook heel anders is.
Het AFRIKAANS is een dochtertaal van het NEDERLANDS. Voor ons Nederlanders is de taal herkenbaar, maar terwijl wij klakkeloos ENGELSE woorden overnemen, is het AFRIKAANS veel puristischer en dat vinden wij stiekem wel vermakelijk.
Lugwaaier (ventilator)
Holrol (wc rol)
Vuurhoutjie (lucifer)
Niegebruiker ( geheelonthouder)
Moltrein (metro)
Muurprop (stopcontact)
Lugwaardin (stewardess)
Inmandjie (email)

Inligtingaftrekplek (VVV)!!!!!!!!
Tja, toeristen helpen........het is maar hoe je het bekijkt.

Wintertijd

Nog 3 nachtjes slapen plus 1 uur! Want vannacht gaat de wintertijd in, dus een uur langer slapen.
WINTERTIJD.
Gek idee, want over 3 nachtjes slapen vliegen we naar de ZOMERTIJD.
Zomer betekent blote armen en benen en die zijn inmiddels spierwit geworden.
De zomerkleren die ik gewoontegetrouw al opgeruimd heb, haal ik morgen als ik de koffer ga inpakken weer tevoorschijn: dunne bloesjes, korte broeken, zwempak.
En natuurlijk zonnebrandcrème.
Over 3 nachtjes begint de ZOMER! Voor ons.

Studentenprotesten

Hopelijk is als wij over 4 nachtjes slapen in Zuid Afrika aankomen de rust er weergekeerd. De felle STUDENTENPROTESTEN  tegen de collegeldverhoging halen zelfs het Nederlandse nieuws en tot onze schrik zagen we op een filmpje in het NOS journaal onze dochter op het podium staan van de universiteit waar zijn werkt.
Het is niet de eerste keer in haar leven dat ze DEMONSTREERT.
In 1983 liepen we in gezinsverband in Den Haag mee in de VREDESDEMONSTRATIE tegen plaatsing van kernraketten. Niet dat wij er haar (9 jaar oud) en haar broertje en zusje van 7 toen een plezier meededen.
Nu bazuinen ze met gepaste trots te pas en onpas rond dat zij er bij waren tijdens die grootste DEMONSTRATIE ooit in Nederland
De DEMONSTRATIES in Zuid Afrika hebben effect gehad, want de collegegeldverhoging komt er niet.
De kruisraketten kwamen er wel ondanks de 549.995 + 5 DEMONSTRANTEN.

De paden op...

"DE PADEN OP, maar niet erbuiten" is de kop van een artikel in de krant van vandaag. Bijgevoegd een foto van  twee Hartebeesten of Wildebeesten in het betreffende natuurgebied.
"Hé" denk ik, "dat is ook toevallig, een stuk over het Krugerpark"
Maar als ik begin te lezen blijkt het te gaan over De Hoge Veluwe en op de foto staan edelherten!
Tja, waar het hoofd van vol is.....
Niks mis met De Hoge Veluwe hoor, ik ben er een aantal keren doorheen gereden met de auto en zelfs op de fiets. Echt gestruind heb ik er niet, ondanks dat dat mocht, zelfs gestimuleerd werd. Maar dat is per 1 januari verboden, want de edelherten raken gestresst van al die struiners en dan is 'de balans zoek tussen mens en dier'
In  het Kruger mag je ook niet struinen. Niet omdat de leeuwen, olifanten en al die andere wilde beesten gestresst raken van mensen, nee, ze zijn juist dol op mensen(vlees)!!
Maar het staat zo slordig al die menselijke kadavers.
Wij gaan halverwege onze vakantie veilig met de auto in het Krugerpark DE PADEN OP, maar niet erbuiten.
En nog 5 nachtjes slapen en dan begint ons avontuur.

Jas

Ik had me voorgenomen om deze winter een nieuwe JAS te kopen, maar besloot daar nog maar even mee te wachten tot na het Zuid Afrika-avontuur dat over 6 nachtjes slapen begint.
Kleindochter heeft wel een nieuwe WINTERJAS en is er erg mee in haar nopjes.
Ze grijpt elke gelegenheid aan om haar nieuwe JAS aan te kunnen doen.
"JAS aan" zegt ze als ik vraag of ze mee naar buiten gaat om de kippen te voeren.
"JAS aan" zegt ze als ik vraag of ze meegaat naar de winkel.
"JAS aan" zegt ze als ik vraag of ze meegaat naar het strand.
"JAS aan", betekent dat ze 'm ook zelf aantrekt.
Dat gaat als volgt:
- JAS uitgespreid op de grond, voering naar boven.
- Kleindochter gaat achter de capuchon staan, steekt haar handen door de armsgaten, zwaait de JAS over haar hoofd en..... de klus is geklaard. Op de houtjes-touwtjes-knopen na.
De JAS staat echt super, maar is volgens mij niet geschikt om mee op het strand te spelen of in het speeltuintje in de duinen. Daar denkt zij duidelijk anders over.
En wonder boven wonder blijkt de JAS strand-proof te zijn. En kleindochter ook!

Safari

"Wil je de SAFARI van zolder halen?" was vanmorgen het eerste wat onze kleinzoon vroeg. De SAFARI is van Fisher Price en bestaat uit jeep met aanhanger, tent, kooien, poppetjes en natuurlijk wilde dieren. Onze zoon heeft er als klein jongetje eindeloos mee gespeeld en ruim 30 jaar later is de SAFARI het favoriete speelgoed van onze kleinzoon als hij bij ons logeert. De wilde dieren beleven hachelijke avonturen en wonen natuurlijk in het Krugerpark, want daar was kleinzoon afgelopen zomer op vakantie.
Kleindochter vermaakt zich als echte poppenmoeder uitstekend met het rieten poppenwagentje dat nog van onze dochters was. Nog onlangs heb ik het poppenwagentje voor de zoveelste keer opnieuw bekleed, dit keer met een zuurstokroze en appeltjesgroene stofje. Ook haar poppen en andere knuffels beleven heel wat, huilen vaak en worden dan liefdevol ondergestopt.
Zo zijn de rollen goed verdeeld, niks emancipatie, de vrouw zorgt voor de kinderen en de man gaat op jacht!
Nog 7 nachtjes slapen en dan gaan we naar het land van de Big Five en die gaan we vast zien als we op SAFARI gaan.

Zuid Afrika-spel

Nog 8 nachtjes slapen en de komende 2 nachtjes slapen - het is herfstvakantie - ook de kleinkinderen bij ons.
Het is al donker als we van hun huis naar het onze rijden. Kleindochter is al snel in dromenland in haar autozitje.
Kleinzoon heeft nog heel wat praatjes. Over - hoe kan het ook anders, want hij is er al geweest- ZUID AFRIKA
Hij heeft een spel waarmee je spelenderwijs allerlei feiten over de wilde dieren van ZUID AFRIKA leert, zoals snelheid, gewicht en leeftijd.
Vooral de snelheid van de dieren fascineert hem, en nu we in de auto zitten ook de snelheid in het verkeer.
Als hij een verkeersbord met 100 erop ziet zegt hij "De luipaard kan harder, die kan 110"
"Dan krijgt hij een bekeuring" zeg ik.
Daar moet hij even over nadenken. Maar niet lang, want ..."Weet je hoe hard de Baviaan kan? 50! en in onze straat mag je ook 50, dan krijgt hij geen bekeuring hè?"
En zo is een nieuw autospelletje 'geboren'
Ongelooflijk hoeveel snelheidsborden er langs de autoweg staan en we zouden het spel tot aan ons huis hebben kunnen spelen, ware het niet dat hij in slaap valt.
Als hij en zijn zusje later samen in het grote logeerbed liggen vraagt hij "zullen we morgen het ZUID AFRIKA-SPEL doen?"
Tot nu toe waren we nog niet echt in ZUID AFRIKA-stemming, maar daar komt geheid de komende dagen verandering in.

Wag'n bietjie-moment

Nog 9 nachtjes slapen en dan......
Alles wat we kunnen afvinken op de paklijst gaat alvast in de koffers. Veel spullen hebben we zelf: verrekijkers, zaklampen en rugzakken, maar sommige dingen moeten we lenen, zoals de ultralichtgewicht slaapzakken van onze andere, ook reislustige dochter.
Het is een mooie zondag, dus ik stap op de fiets om bij haar de slaapzakken op te gaan halen.
Niet alleen het weer is mooi, maar ook het herfstgekleurde landschap.
Hoe zou de herfst er uit zien in Zuid Afrika? Ook zo bontgekleurd?
Ik kom geen wilde dieren tegen, maar zie wel  2 ezels en een vlucht gakkende ganzen, die misschien wel op weg zijn naar Zuid Afrika.
Een wei vol koeien. Hollandser kan het niet.
Ook echt Hollands zijn de windmolens in de verte, alhoewel.... misschien staan er daar ook wel windmolens.
En een haantje op de kerktoren? Is dat typisch Hollands?
Af en toe neem ik een WAG'N BIETJIE-MOMENT, stap ik even af en kijk om me heen.
Bij veel uitritten van huizen liggen pompoenen.
De herfst is dè oogsttijd.
Een rooimachine staat stil aan de rand van spruitenveld.
Zouden er in Zuid Afrika ook spruiten verbouwd worden?
Als ik bij mijn dochter aankom zegt ze: "Ik had je eerder verwacht"
Tja, dat heb je met al die WAG'N BIETJIE-MOMENTEN!

Zen

Nog 10 nachtjes slapen en nog 1 keer naar ZEN.
Tijdens de wekelijkse ZEN-lessen worden tussen de meditaties en de andere rituelen door de meest uiteenlopende onderwerpen behandeld, zoals ZEN en zingeving, jezelf een doel stellen. Deze week hadden we het over ZEN en de dood.
'Alleen de dood is zeker en je dat realiseren helpt je dichter bij het punt dat je keuzes moet maken tijdens het leven'.
Mooie woorden, maar wat als de dood  plotseling binnenvalt, zoals deze week in ons dorp?
De ene dag verdronk een man in de singel en de dag erna verongelukte de vader van een kleuter.
De meeste dorpelingen hadden geen persoonlijke band met de overledenen, maar iedereen reageerde geschokt.
Dan komt de dood en de onomkeerbaarheid ervan wel even heel dicht bij.
Tijdens de ZEN-les had ik nog vol overtuiging gezegd: "er is leven na de dood", maar daar ben ik na de gebeurtenissen in ons dorp niet meer zo zeker van.
Wel voel ik me gesterkt in het nastreven van mijn ZEN-doel: Wag'n bietjie, af en toe even stil staan bij het hier en nu.

Wag 'n bietjie

Ons reisavontuur komt steeds dichter bij. Het aftellen is begonnen.
Nog 11 nachtjes slapen en dan vliegen we naar het zuiden, naar het land van Nelson Mandela en van ons kind èn het land van de WAG-'N-BIETJIE-dorenbomen.

WAG-'N-BIETJIE betekent letterlijk WACHT EVEN.

Als je met de dorens in aanraking komt moet je namelijk even wachten. De boom heeft rechte en gekromde dorens. Als je met je kleding langs een tak komt, wordt je beslist even stilgezet!.

 

De WAG-'N-BIETJIE boom is zoals het leven zelf. De takken maken een zig zag beweging – zo is het leven geen rechte lijn en kent vele kronkels. De twee doorns zijn ook vol betekenis: de ene doorn wijst als het ware naar achteren  – waar we vandaan komen – en de andere doren wijst naar voren – waar we naar toe gaan. De boom heeft dorens, maar geeft ook voeding, bescherming, warmte en gezondheid. De boom heeft schoonheid en brengt volgens de volkswijsheid geluk.

 

  1.. Wacht even – sta eens even stil.

  2.. Kijk naar je verleden en naar de toekomst.

 

WAG-'N-BIETJIE: nog EVEN WACHTEN, nog 11 nachtjes slapen!

 

 

Herfst

 

Na dagen strakblauwe luchten met overdag kriskrasse vliegtuigstrepen en 's nachts ontelbare sterren en een supermaan (die bovendien nog verduisterd werd) is het vandaag bij zonsopkomst nevelig. De zon wordt gefilterd en dat geeft een schilderachtig beeld.
Zo'n echte Hollandse HERFSTLUCHT.
En HERFST is het ondanks de 'Indian Summer'.
Het appelboompje bij de keukendeur met roodgekleurde sierappeltjes, bonte bladeren, spinnenwebben, paddenstoelen, appelmoes van eigen appels en ik heb de eerste kastanje alweer uit de bolster gehaald en glanzend gewreven. Nog even en de haardkachel kan weer aan.
Voor ons zal de HERFST dit jaar maar kort duren.
Aan het einde van de maand vliegen we in 11 uur naar de LENTE in Zuid Afrika.
De luchten schijnen er altijd strakblauw te zijn en regen valt er nauwelijks. Ik denk dat ik mijn regenpak maar thuis laat.
Hopelijk bloeien de Jacaranda's nog die nu al heel Pretoria paars kleuren.
De LENTE duurt maar kort daar. Als wij weer terug naar Nederland gaan is het er al bijna ZOMER.
Nog een kleine 3 weken en dan gaan we naar het land van Nelson Mandela en van ons kind.

Pop

Bijna 2 jaar is een wereld van verschil met echt 2.
De laatste weken in de aanloop naar haar verjaardag maakte ze een enorme groeispurt. Op het kinderdagverblijf mocht ze al een paar keer meelopen met de groep 2+ en daar voelde ze zich als een vis in het water: allemaal kindjes van haar 'niveau'.
2 dagen voor haar verjaardag stapte ze ineens op het loopfietsje dat 'vroeger'  van haar broer van 4 was.
Op de grote dag zelf, die ze viert in het bos bij een landgoed, komt ze ons al van verre tegemoet gefietst met een trotse vader naast haar. Ze praat honderduit en met een beetje fantasie kan ik haar volgen. Ze weet dat ze het feestvarken is: dat daar taart bij hoort, slingers in de boom,  'lang zal ze leven' en cadeautjes.
Tergend langzaam pakt ze het ene na het andere pakje uit: een kleurenspelletje, een boek van kikker dat eerst gelezen moet worden, een 'high tea-setje' met een serviesje en quasi taartjes. Een iets ouder leeftijdgenootje en verjaardagsdeskundige kijkt belangstellend toe en gaat gelijk 'thee' inschenken.
Uit het pakje van oma en opa komt een eigengemaakte feestjurk voor de jarige èn ook één voor POP.
POP?
Waar is POP?
Gelukkig was mama op de hoogte van de naaiklusjes van oma, dus POP is meegenomen en ligt in de fietskar.
De rest van het feestje speelt de jarige jet afwisselend met de feestelijk aangeklede POP en het loopfietsje.
Als het feestje afgelopen is wordt alles ingepakt.
Alles?
Weer thuis blijkt POP zoek.
Waar is POP?
De jarige is ontroostbaar.
Papa en broer fietsen terug naar de plek in het bos. En wie zit daar in een mooie feestjurk tegen de boom?
POP!
Later op de dag, na het verlate middagdutje speelt de jarige ook nog met de andere cadeautjes.

Five

Het is een prachtige nazomerdag, echt zo'n dag om er op uit te gaan. We gaan met zijn allen fietsen: kleinzoon achterop bij zijn vader, kleindochter bij haar mama. Wij, opa en oma afwisselend naast de mannen en vrouwen.
Kleinzoon praat honderduit, vooral over Zuid Afrika waar hij met vakantie geweest is. Hij noemt alle wilde dieren die hij gezien heeft in 'het Kruger' en dat zijn er heel wat en niet alleen DE BIG FIVE.
"Weet je wat FIVE is, oma, dat is 5 in het Engels" en moeiteloos telt hij van 1 tot 10 in het Engels.
Kon ik dat ook toen ik 4 was? Tijd om daar over na te denken heb ik niet, want......."en in het Nederlands kan ik tot 67 tellen"
Terwijl hij aan het tellen is, ga ik naast de vrouwen fietsen. Kleindochter van bijna 2 heeft ook veel te vertellen, vooral in haar eigen taal met soms een grote mensenwoord. Ook zij is in Zuid Afrika geweest en ook zij heeft al die wilde beesten gezien, maar daar kan zij zich niks van herinneren en al zeker niet al die namen. Zij noemde elk wild beest in 'het Kruger' steevast poes.
 "Poesje mauw" zegt ze tegenwoordig en sinds vorige week toen ik in mijn eentje een dagje ging oppassen en vertelde dat opa thuis was zegt ze elke keer als ze opa ziet "opa thuis".
Logisch!
We hebben een hele leuke middag, eten natuurlijk onderweg een ijsje en aan het einde van de fietstocht kan kleinzoon al tot 99 tellen.
Als we de tuin weer in fietsen zegt kleindochter "opa thuis" en inderdaad...opa is thuis en wij ook!

Oosterschelde

Na 55 km, 2 dammen en 3 eilanden fiets ik in de voetsporen van de Tour de OOSTERSCHELDEKERING op. 
Bring in the Dutch staat metershoog op een gebouw bij de Neeltje Jans.
Wie won er ook weer op die Nederlandse Col van de zoveelste categorie? Geen Nederlander in ieder geval.
In de verte zie ik de Zeelandbrug. Daar zal ik morgen fietsen.
Aan het einde van de OOSTERSCHELDEDAM word ik welkom geheten op Noord Beveland.
Vorig jaar rond deze tijd fietste ik hier ook op weg naar Walcheren, naar het Veere van Nescio. Nu is Noord Beveland mijn doel, geïnspireerd door een verhaal van Maarten Biesheuvel. "Noord Beveland! Vette klei, zeemeeuwen, psalmen" Biesheuvel was hier 45 jaar geleden gelukkig.
Ook ik hou wel van dit lege polderlandschap met aardappelvelden en hooilanden. Geen andere fietser dan ik te bekennen. In de verte hardwerkende Zeeuwse boeren en het geluid van landbouwwerktuigen. Ik denk aan de psalm Zaaien, maaien, oogsten, dank de Allerhoogste.
Later fiets ik langs de OOSTERSCHELDE. Veel witte zeiltjes, weinig wind. Geen OOSTERSCHELDE WINDKRACHT 10. Misschien een idee voor volgend jaar, een fietstocht in het spoor van het boek van Jan Terlouw?
Ik verlaat Noord Beveland met het pontje over de OOSTERSCHELDE van Kortgene naar Wolphaarsdijk (of all places...), mijn einddoel van deze eerste mini-vakantie-dag.
De volgende dag ga ik over de Zeelandbrug. 8 km met de wind in de rug. Een machtig en tegelijkertijd een nietig gevoel. Zou er dan toch een Allerhoogste zijn?
Na Zierikzee fiets ik nog een tijdje langs de OOSTERSCHELDE, nu met wind tegen.
En dan hou ik het voor gezien en ga verder door de polder van Schouwen Duiveland. Met de wind in de rug lijkt het of ik op een elektrische fiets rijd. Ik ga als een speer over de resterende 2 dammen en halverwege de middag ben ik weer thuis.
Mijn kilometerteller staat op 180.
Hoeveel van die 180 km heb ik langs en over de OOSTERSCHELDE gefietst?

Toktok

Gisteravond hebben we ze opgehaald. Onze nieuwe kipjes. 2 pikzwarte hennetjes (die ik stiekem al Serena en Venus noem) en een veelkleurig haantje. Ze zijn eind april geboren. De 2 heren waar we ze haalden wisten niet de exacte datum, maar ik denk dat het op die gedenkwaardige 30ste april was.
Toen we vanmorgen in het hok gingen kijken zaten ze, zoals het hoort, op stok en maakten een rustgevend TOKTOK.
Dat is misschien wel het allerleukste aan kippen, dat TOKTOK.
Daar word je Zen van, zonder te mediteren.
Ik verheug me nu al op de dag dat we wakker worden van het KUKELEKU van het haantje.
O ja, en natuurlijk op de verse eitjes.

Col van de eerste categorie

Vorig jaar fietste ik over de dammen naar Zeeland en de volgende dag weer terug. Leuk om te doen, maar geen bijzondere prestatie.
Dacht ik toen!
Maar sinds de Grand Dépard in Utrecht (en finish in zee!) is de Neeltje Jans een COL VAN DE EERSTE CATEGORIE en vergelijkbaar met de Alpe d'huez en de Ventoux.
Onbedoeld heb ik dus eigenlijk vorig jaar een enorme prestatie neergezet.
Als de Zeeuwen slim zijn slaan ze hier een commercieel slaatje uit:
Fietsen tegen kanker: niet op de Alpe d'huez, niet op de Ventoux, maar op de Neeltje Jans!
Maar daar zullen de Zeeuwen wel te nuchter voor zijn en bovendien ..... wel of geen kanker ligt in Gods hand!

Labbekakken

"Lig niet zo te DIMDAMMEN en RIBBEZAKKEN" waren legendarische woorden van mijn schoonmoeder zaliger waarmee ze haar 7(!) zoons bestraffend kon toespreken. Toen ik deze woorden voor het eerst hoorde - natuurlijk op een familiefeestje waar herinneringen aan vroeger opgehaald werden - wist ik gelijk wat zij daarmee bedoelde.
Ook het 'mooie' woord LABBEKAKKEN was ondanks dat ik er nooit van gehoord had meteen duidelijk.
En nu ik het toch over mooie woorden heb... het Zuid Afrikaans zit er vol van. Wat te denken van LOSLAPPIE en HANSWORST en KREUNSANGER en KNOEIBOUER.
Als een LUGWAARDIN haar baan verliest bij KLM en te belabberd is om werk te zoeken is ze een LABBEKAK.
Mooie taal dat Zuid Afrikaans, lijkt op het Nederlands. Lijkt! Want wat wordt er eigenlijk bedoeld met de tekst op de foto?

Biljoen

Het is woensdag, vanmiddag geen school, dus alle tijd van de wereld. We zitten aan tafel: kleinzoon, kleindochter, de vader, opa, ik en een vriendje.
"Ik moet om half 2 weg" zegt  het vriendje, "dan ga ik naar mijn oma"
"Mijn oma is hier" zegt kleinzoon.
Kleindochter van anderhalf mengt zich in het gesprek en zegt: "Oma" en kijkt naar opa.
"Hoe oud ben jij?  vraag ik aan het vriendje.
"Vijf, en als ik jarig ben word ik 6 en ga ik naar groep 3"
Kleinzoon zit nog maar in groep 1.
"Maar ik zie je dan nog wel op de BSO" zegt kleinzoon met lichte aarzeling in zijn stem.
" Misschien mag je wel op zijn feestje" zeg ik tegen kleinzoon.
"Alle kinderen uit mijn klas mogen op mijn feestje" zegt het vriendje
"Allemaal?, dat zijn er 32!" Het ongeloof staat op kleinzoons gezicht te lezen.
"Passen al die kinderen wel in jullie tuin?" vraag ik.
Dat weet het vriendje niet.
"Mijn oma's tuin is heel groot" zegt kleinzoon tegen het vriendje, maar dat maakt geen indruk. Die is al in gedachte bij zijn feestje.
"Ik hoop dat we een hele moeilijke speurtocht gaan doen"
Kleinzoon weet niet wat een speurtocht is.
Het vriendje is een doorgewinterde kinderfeestjes-bezoeker en legt het uit: "Dan moet je bijvoorbeeld alle rode dingen in de tuin zoeken"
Wanneer hij jarig is vraag ik, maar dat is pas ergens in september. Tot de grote vakantie zitten ze dus nog bij elkaar in de klas.
We blijven bij het onderwerp leeftijd.
"Mijn opa is 80" zegt het vriendje.
"Dan ga je bijna dood" constateert kleinzoon laconiek
Ik zeg dat het vriendje zijn opa misschien wel 100 wordt.
"Of duizend"
"Of miljoen"
"Of BILJOEN"
De twee jongetjes gniffelen om de BIL in BILJOEN.
"Hoe schrijf je dat? "vraagt kleinzoon.
Ik pak een blaadje en schrijf en zeg "1".
"1"zegt kleindochter. Ja, ze is een slimme meid die weet hoe oud ze is!
Onder de 1 zet ik 10
Daar weer onder 100 enz.
Kleinzoon en vriendje bieden tegen elkaar op: duizend, honderdduizend, miljoen, BILJOEN.
Onderaan het blaadje staat uiteindelijk een 1 met oneindig veel nullen en de jongetjes doen verwoede pogingen om dat getal uit te spreken: BILBILBILBILJOEN
"Mag ik het blaadje" vraagt kleinzoon begerig alsof het een (AH) dierenplaatje van Freek (Vonk)betreft dat hij nog niet heeft.
Over die dierenplaatjes gesproken: de drie pakjes die ik meegenomen heb (en moeizaam verzameld bij de AH in een naburig dorp) blijven ongeopend op tafel liggen. Die halen het niet bij BILBILBILBILJOEN nullen!

Drs. P / Drs.W

Drs. P is dood en ik denk aan ruim 8 jaar geleden, 19 januari 2007 om precies te zijn, de dag dat onze zoon (Drs. W) cum laude promoveerde en Dr.W werd. Zijn promotieonderzoek had hij gedeeltelijk in Rusland gedaan en op het feest trad dan ook een Russische band op en zongen zijn collega's een Russisch lied, nou ja een Nederlandse variatie op  - en nu komt de link met Drs. P - de Dodenrit over een gezin dat reist  met een Trojka (Trojka hier, Trojka daar) op weg naar Omsk en achtervolgd wordt door hongerige wolven..
"Moet Igor het maar wezen?", "Nee, want Igor speelt viool"
"Wat vind je van Natasja?", "Maar die leert zo goed op school!"
"En Sonja dan?", "Nee, Sonja niet, zij heeft een mooie alt"
Zodat de keus tenslotte op de kleine Pjotr valt.

Het gezin overleeft het niet, want... Ja Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg"
Drs, P is overleden aan ouderdom.
Zijn liedjes zijn nog lang niet dood, ze waren zo origineel, die kunnen nog jaren mee.

(Trojka hier, trojka daar)
Ja, je ziet er veel dit jaar
(Trojka hier, trojka daar)
Overal zit paardehaar
(Trojka hier, trojka daar)
Steeds uit voorraad leverbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Zachtjes snort de samovaar
(Trojka hier, trojka daar)
Met een Slavisch handgebaar
(Trojka hier, trojka daar)
Doe het zelf met naald en schaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is dat nu niet wonderbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Twee halfom en een tartaar
(Trojka hier, trojka daar)
Een liefdadigheidsbazaar
(Trojka hier, trojka daar)
Hulde aan het gouden paar
(Trojka hier, trojka daar)
Foei hoe suffend staat gij daar
(Trojka hier, trojka daar)
Moeder is de koffie klaar
(Trojka hier, trojka daar)
Kijk daar loopt een adelaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is hier ook een abattoir
(Trojka hier, trojka daar)
Basgitaar en klapsigaar
(Trojka hier, trojka daar)
Flinkgebouwde weduwnaar
(Trojka hier, trojka daar)
Leve onze goede Tsaar!Trojka hier, Trojka daar

Vakantiegevoel

Het is prachtig weer, ik heb een dagje vrij (hij heeft altijd vrij), dus wat let ons om op de fiets naar de Beeldenexpositie te gaan in het naburige dorp. Ik ga nog snel even naar de supermarkt wat 'goodies' voor onderweg kopen en heb een VAKANTIEGEVOEL.
Als ik thuis kom zit hij aan de telefoon en zegt met zijn hand op de hoorn dat hij nog even een gesprek met een verzekeringsmaatschappij moet voeren. Terwijl er nog '4 wachtende voor u zijn' sta ik allengs ongeduldiger te wachten.
Waarom moet hij nu dat gesprek voeren, dat had hij toch ook gister kunnen doen?
Als we een half uur later eindelijk op de fiets stappen is er van mijn VAKANTIEGEVOEL niet veel over.
En nu komt ZEN om de hoek kijken.
Kies ik om in die negatieve spiraal te blijven zitten, de dag voor mezelf (en voor hem) te verzieken?
En is het dat waard?
Of pak ik het VAKANTIEGEVOEL weer op?
Dat laatste klinkt toch veel aantrekkelijker?
Het duurt tot het einde van de straat tot ik de keuze gemaakt heb om er een leuke dag van te maken.
En leuk is het met dank aan het mooie weer, de prachtige beelden èn.... mezelf!

Papegaai

De PAPEGAAI is dood!
De PAPEGAAI die woonde in de pottenbakkerij aan de Zeeweg.
De Zeeweg (eigenlijk een dijk, maar dit terzijde) is een karakteristieke straat, één van de oudste in het dorp.
De Zeeweg, de naam zegt het al, was vroeger de enige weg die uitkwam bij de zee.
Dat was ver voordat ik in het dorp kwam wonen.
Aan de Zeeweg zitten een brillenwinkel, glashandel, kapper, elektricien, poelier en ... de pottenbakkerij.
De PAPEGAAI hoorde bij het interieur, potten dus, van de pottenbakkerij.
Je zag 'm niet over het hoofd, daar zorgde hij wel voor.
Eigenlijk was de PAPEGAAI van de vrouw van de glashandelaar, maar toen ze op een keer op vakantie gingen, werd de PAPEGAAI uitgeleend aan de pottenbakker om er vervolgens maar te blijven.
Tja, zo gaat dat aan de Zeeweg!
De PAPEGAAI die zo'n 50 jaar geleden aangeschaft werd door de vader van de vrouw van de poelier (Carla Kip in de volksmond), die 'm toen hij, de vader van de vrouw van de poelier dus, ernstig ziek werd aan de vrouw van de glashandelaar gaf die de buurvrouw was van de pottenbakker, die 'm........enz.
Ja, zo gaat dat aan de Zeeweg.
En toen ging de PAPEGAAI dood.
En toen bleek ineens de halve Zeeweg enorm gehecht aan de PAPEGAAI en wat doe je dan?
Laat je 'm bij de dierenarts die 'm het verlossende spuitje gaf? Begraaf je 'm in je tuin? Welke tuin, die van de poelier, of van de glashandel, of van de pottenbakker?
Of toch maar cremeren?
En zo gebeurde hat dat de PAPEGAAI in een mooie handgedraaide pot gelegd werd en vervolgens in de oven in pottenbakkerij werd gecremeerd.
En nu staat er op de plek waar vroeger de kooi stond een mooie handgedraaide urn.

Ver weg

2 weken zit ze nu al in dat verre land. Ze heeft ons al skypend haar werkterrein laten zien: grote koloniale gebouwen te midden van een park en groepjes (blanke) studenten onder de bomen. Het leek net of we met haar meeliepen. VER WEG was ineens dichtbij.
Maar VER WEG is een heel ander land, een land van wit en zwart. Van metro's met daarin maar 2 witte mensen, zij en hij. Van ommuurde en streng beveiligde huizen.
Ik kan me er niet veel bij voorstellen, ben blij dat ze samen naar dat verre land gegaan zijn.
Ondertussen gaat het leven door. Op mijn verjaardag krijg ik een foto van zo'n exotische bloem die hier schreeuwend duur is en daar overal aan de kant van de weg bloeit.
Mis ik haar? Ja, ik mis het idee dat we elkaar niet zomaar kunnen zien, want 'vroeger' zag ik haar ook niet elke week.
En het leven gaat door.
We gaan zoals elk jaar naar KunstKijk op het volgende eiland.
Kunst op mooie locaties: een boerenhofstede (Lust en Last), een voormalige sluiswachterswoning, een Scheepswerf en tot slot gaan we nog naar een jongerencentrum..
Binnen speelt een groep (witte) mensen Djembé en bij het horen van die Afrikaanse beat voel ik ineens een vreemde ontroering en heimwee naar mijn kind zo VER WEG. 

Dauwtrappen

DAUWTRAPPEN, wie doet dat nog?  In de 19^de eeuw deden ze het al. De gedachte was dat dauw gezond was, meisjes wasten zich ermee, je zou er heel mooi van worden.

Anno 2015 haal je bij het Kruidvat een potje crème om mooi te worden cq blijven.

Dauwtrappen, wie doet het nog, wie komt  er om 5 uur ’s morgens zijn bed nog voor uit ?

Wij dus, en met ons nog heel wat andere vroege vogels, want DAUWTRAPPEN is al sinds jaar en dag één van de jaarlijks terugkerende tradities in mijn dorp en onverminderd populair.

DAUWTRAPPEN staat niet voor niks op de lijst (plaats 27) van 100 belangrijkste tradities in Nederland

Als wij rond half 6 bij de start aankomen hebben we nog voordat we gaan lopen al de eerste ree gespot. Dat beloofd wat. We volgen de rood/witte linten, zien in de verte de windmolens en pijpen van de Maasvlakte en dichterbij aan de rand van het 'Vliegveldje' zien we orchideeën en pikzwarte Galloway koeien. In de lucht is het een kakofonie van vogelgeluiden: de nachtegaal, de TjifTjaf die zijn eigen naam roept net als de Koekoek. Uit de bosjes vliegt een Vlaamse Gaai op en voor ons steekt een ree het pad over.

Als het torentje van het paviljoen Aan Zee opdoemt hebben we zo’n half uur gelopen. Na de weidsheid van het voormalige autostrand gaan we de duinen in. Het is nu opletten geblazen, want de paadjes worden steeds smaller en kronkeliger. Nadat ik een foto gemaakt heb van het Boevenpad (geen boef te zien op dit vroege tijdstip!) missen we een afslag. Gelukkig hebben we het snel in de gaten, want we zien geen rood/wit lint meer. We lopen terug en pikken de route weer op.

Wij, die denken dat we de duinen zo goed kennen, komen steeds weer op verrassende paadjes die telkens weer uitkomen op de bekende paden.

Het laatste stuk gaat door het 'Kaapduin' en door de  onder hardlopers bekende ‘Kuil’.

En dan zomaar ineens zijn we na 2 uur lopen weer bij de start (of finish), waar we een herinneringsbutton krijgen en natuurlijk een lekker ontbijtje, want daar doe je het toch voor?

DAUWTRAPPEN, wie doet dat nog?

Wij dus!

 

 

Oorlog en Vrede

Nooit eerder liep ik mee met een stille tocht tijdens dodenherdenking.
De OORLOG... ik heb er niet zoveel mee.
Ik ben van na de OORLOG en mijn jeugd stond in het teken van de wederopbouw. Mijn ouders spraken nauwelijks over de OORLOG en hadden al helemaal geen spannende verhalen, zoals in Oorlogswinter en Reis door de nacht. Dat onze buurman bij de NSB had gezeten wisten we, maar we gingen gewoon met hem om.
Wie goed was geweest en wie fout... ik stond er niet zo bij stil. Daar ging ik pas jaren later over nadenken en ook of ik een held zou zijn geweest.
Dit weekend gingen we naar een theaterstuk over de OORLOG.
Een schoonzus had het scenario geschreven en door haar enthousiaste verhalen was ik nieuwsgierig geworden.
De voorstelling ging over keuzes die mensen maakten in de OORLOG: het verzet, NSB of juist niets.
Welke keuze zou ik gemaakt hebben?
De voorstelling maakte veel indruk op mij, zoveel dat ik voor het eerst van mijn leven vanavond meeliep met de stille tocht naar de oorlogsmonumenten in mijn dorp.
Echt stil was de stille tocht niet, stil zijn is voor de meeste mensen een erg moeilijke opgave.
Gelukkig waren er de 2 minuten stilte bij de oorlogsgraven ("wie goed luistert hoort in die twee minuten stilte ontelbaar veel verhalen" zei Mark Rutte op de Dam), er was een indrukwekkend ooggetuigenverslag van de fusillade in december 1944 en er was de toespraak van de burgemeester, waarin hij uit het gedicht VREDE van Leo Vroman de prachtige regels sprak:
Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen
alle malen zal ik wenen

Toch denk ik niet dat ik volgend jaar weer meeloop met de stille tocht, want OORLOG... ik heb er niet zoveel mee.
Doe mij maar VREDE!

Vluchtvolgen.nl

Ze vlogen vanuit Londen naar Johannesburg en 11 uur lang kon ik hun vliegreis volgen op VLUCHTVOLGEN.NL
Ik zag het vliegtuig dwars door Afrika van A naar B gaan, oftewel van L naar J.
Toen ik naar bed ging was het vlieglijntje zo'n beetje halverwege en toen ik wakker werd moesten ze nog 1 uur en 2 minuten.
VLUCHTVOLGEN.NL. is fascinerend om naar te kijken. Het lijkt wel een op maat gemaakt computerspelletje met mijn kind in dat piepkleine bewegende vliegtuigje!
Niet dat ik ooit computerspelletjes speel, maar er is altijd actie bij zo'n spelletje, bijvoorbeeld een vliegtuig dat tegen een berg vliegt, of uit de lucht geschoten wordt  of plotseling uit beeld verdwijnt!!!!!
Tja.
Gelukkig zag ik op VLUCHTVOLGEN.NL dat het vliegtuig precies op de geplande tijd geland was en even later kwam er al een sms'je binnen: We zijn veilig geland in Afrika. Nu eerst een bakkie!
Dat bakkie heb ik ook genomen, want het gaat je niet in de koude kleren zitten als je kind zo ver en zo lang weg is.

30 april

39 jaar geleden werden ze op 30 APRIL geboren. 37 jaar lang waren ze jarig op Koninginnedag! Altijd een vrije dag, altijd hingen de vlaggen uit, altijd een verjaardag met een extra (oranje) tintje die ze altijd samen vierden. Zo gaat dat met tweelingen.
Vandaag zijn ze dus jarig, maar sinds vorig jaar is 30 APRIL een doodordinaire dag. Gewoon een werkdag. Geen feest. Ze slaan zelfs voor de verandering hun verjaardag een keer over.
Nee, vandaag 30 APRIL is geen bijzondere dag, alhoewel...
Ons andere kind verlaat vandaag huis en haard en gaat een jaar (of 2) naar Zuid Afrika.
Als dat niet bijzonder is!
Aan het einde van de middag zijn zij en haar man naar Londen gevlogen en op de valreep van 30 APRIL vliegen ze naar Johannesburg. 11 vlieguren.
Volgend jaar op 30 APRIL komen ze weer naar huis, dan is 30 APRIL weer een bijzondere dag en hangen we de vlag uit!

Moordenaartje

Een jaar geleden begonnen we aan ons project  ‘Lopen in het spoor van het MOORDENAARTJE'.
Dat er vroeger een trammetje reed vanuit de stad naar en over de eilanden, dat wist ik uit de verhalen van de eilanders.
Het trammetje werd niet voor niks MOORDENAARTJE genoemd, want wie je er ook over hoort, altijd zit er wel een sensatieverhaal bij over mensen die na een ‘aanvaring’ met het trammetje blijvend letsel opliepen of erger…het niet meer na konden vertellen!
In het begin van mijn huwelijk (èn eilandtijd) fietste ik regelmatig met mijn dochter voorop over het fietspad dat op het trambaantraject aangelegd was dwars door de polder. De dochter die toen 1 was en nu bijna 41, de dochter waarmee ik nu in het spoor van het MOORDENAARTJE loop.
Die fietstochtjes kan zij zich niet herinneren, maar wel de kinderfeestjes in het trammetje dat als toeristische attractie reed over het laatste stukje trambaan. Ook dat stuk trambaan is allang uit het landschap verdwenen.
Dankzij internet en de verhalen van mensen die het trammetje kenden (en wie niet op het eiland) uit hun jeugd maakten we onze eigen LAW en begonnen natuurlijk in de Rosestraat in Rotterdam.
50 jaar na de opheffing van het tramtraject worden MOORDENAARTJE en de Rosestraat nog steeds in een adem genoemd.
Wij begonnen dus vorig jaar op de dag van dè Marathon aan ons project.
En vandaag na 2 dagtrajecten lopen we de laatste afstand. Ruim 20 kilometer met halverwege een lunchstop bij de andere dochter.
Het is niet de vraag òf we vandaag de eindstreep op het strand (ja echt, het MOORDENAARTJE liep tot op het strand!) halen, maar hoe laat.
Want hoe dan ook, vandaag ronden we het af, want over minder dan twee weken gaat deze dochter voor een jaar naar Zuid Afrika.
Zouden daar ook oude spoorlijnen lopen?
Waar we vorige keer eindigden bij de brug over de Maas pakken we de route weer op. Vrijwel moeiteloos vinden we langs de drukke verkeersweg en knooppunt van wegen onze weg tot aan het kruising waar in de herfst van 1943 een van de ernstigste ongelukken uit de geschiedenis van het  trammetje plaatsvond: 2 trams botste in het donker op elkaar. De trieste balans: 7 doden !
Inderdaad…MOORDENAARTJE, wat zeg ik… MOORDENAAR!
Hebben we vandaag meer oog voor de natuur door het naderende vertrek en onze gesprekken over hoe het leven daar zal zijn met zijn subtropische klimaat of is de lente-explosie door de mooie dagen van de afgelopen week gewoon niet te missen?  De bermen vol daslook. Overal witte, gele en rode bloesems, in de sloot zwemmen piepkleine eendjes in een rijtje achter hun moeder. Bij de roekenkolonie is het een drukte van jewelste van af en aan vliegende roeken. Het prille groen aan de bomen. Hollandse luchten. Wij voelen ons als in een schilderij van een Hollandse meester.
Zijn de Afrikaanse luchten ook zo mooi?
De andere dochter heeft een overheerlijke lunch gemaakt met verse brandnetelsoep. We praten over smartphones, whasapp, skypen (en koffie!), want dat zijn het komende jaar de communicatiemiddelen.
Verzadigd en verkwikt lopen we verder. Nog 10 kilometer te gaan naar het strand.
We lopen langs een huis met de naam Verwoeste Hoeve. Op een plaquette lezen we dat hier in het laatste oorlogsjaar een andere MOORDENAAR te keer is gegaan.
We komen langs de middelbare school van de kinderen en herinneringen komen boven, leuke en minder leuke.
Zoals bijna altijd halverwege een tocht, komen we in een dip.
Vorige keer was dat het moment om het voor die dag gezien te houden. Het moet wel leuk blijven.
Maar dat ligt vandaag anders. Daarom pakken we een stukje bus.
Die rijdt over het voormalige  trambaanspoor.  Dat dan weer wel.
We eindigen in het dorp dat vroeger aan zee lag en op het strand pikken we een terrasje.
Genieten van het uitzicht op het Nieuwe Land en we denken aan het voor haar Nieuwe Land waar ze over minder dan 2 weken voor een jaar naar toe gaat.

 

12

 

De Big Five

Over 3 weken vertrekken ze voor een jaar naar Zuid Afrika. Zuid Afrika, het land van de BIG FIVE die je gezien moet hebben: Olifant, Leeuw, Buffel, Luipaard en Neushoorn.
Op het afscheidsfeestje deden wij met het gezin een act waarin de BIG FIVE centraal staan, tenminste... voor de gelegenheid hebben we de Neushoorn vervangen door de Giraf.
Niet dat we de Neushoorn niet leuk (en vooral BIG) vinden, maar tijdens de voorbespreking viel per abuis de naam van de Giraf en dat leek onze kleinzoon nou juist het dier wat hij graag samen met zijn vader wilde uitbeelden.
Voor ons Europeanen zijn alle dieren in Afrika BIG en zeker de Giraf, dus viel de Neushoorn af.
Er werden maskers gemaakt en een nek voor de Giraf.
Elk dier staat voor een eigenschap die ook voor mensen nuttig kan zijn en vooral als je huis en haard verlaat en naar een ver land vertrekt.
Zo staat de Leeuw voor moed en voor de Nederlandse Leeuw die naar Zuid Afrika gaat. We zongen toepasselijk Hup Holland Hup!
De Olifant en zijn jong, uitgebeeld door onze kleindochter en haar moeder, staat bekend om zijn geheugen. Niks vergeten komt je goed van pas als je in den vreemde bent.
Onze dochter hield een minicollege over de onvoorspelbaarheid van de Kafferbuffel, wat haar zus de uitspraak ontlokte " Je kunt wel horen dat jij vaak vanuit je werk op cursus gestuurd wordt!" Voor veel aanwezigen zeer herkenbaar, dus algeheel gelach.
Ik was in de huid van De Luipaard gekropen, had zelfs een toepasselijk bloesje in Luipaard-print aangetrokken.

Ik legde de nadruk op de kunst van het solitair kunnen zijn. Stug doorweken aan een kunstwerk, eindeloos perfectioneren van een proefschrift. De Zuid Afrika-gangers hebben bewezen dat ze solitair kunnen zijn en dat gaat ze goed van pas komen.
En toen kwam de Giraf. Was onze kleinzoon thuis nog heel enthousiast, op het moment suprême werd de spanning te groot en barstte hij spontaan in huilen uit en wilde niet meer!
De boodschap kwam desondanks wel over, n.l. je nek uit durven steken.
Met onze kleinzoon kwam het later toch nog goed tijdens een spelletje UNO, waarin hij won dankzij.....de Giraf!

Geluk

Na een prachtige voorjaarsdag die wij niet buiten, maar binnen - op fornuizen-en stoelenjacht- doorgebracht hebben ga ik na het avondeten op de fiets naar de Zen-meditatie om nog even het voorjaarsgevoel te proeven.
Ik heb GELUK. Het is windstil.
De laatste diffuse zonnestralen door de nog kale bomen.
De vogels tjilpen er nog lustig op los, een eend kwaakt en in de lucht een gakkende Canadese gans.
En ik 10 kilometer lang op de fiets.
Een half uur fietsmeditatie.
Op de Zen-meditatie gaat het toevallig ook over GELUK.
GELUK in de Zentraditie is het vermogen om onder verschillende omstandigheden GELUK te kunnen ervaren. Ook dus als het rotweer is en je met tegenwindkracht 10 door de polder fietst.
Tja!
Na twee uur 'Zen' met aan het eind de theeceremonie stap ik weer op de fiets.
Weer heb ik GELUK. De kraakheldere nachtlucht is vol met sterren, in de verte zie ik de contouren van de verlichtte Dom.
Op deze manier is GELUK een makkie!

Pasen

Het is haar eerste PASEN, nou ja eigenlijk haar tweede, maar vorig jaar was ze nog een baby en had geen weet van de PAASHAAS, KIPPEN en EIEREN.
Voor haar broer van 4 is PASEN gesneden koek, hij herinnert zich de verstopte EIEREN van vorig jaar nog.
De link tussen het opstaan van JEZUS uit het graf en de PAASHAAS, of beter gezegd het ontbreken van de link interesseert hem niet, hij schakelt moeiteloos over van het lijdensverhaal naar het EIEREN zoeken.
De PAASHAAS heeft speciaal voor het kleine meisje EIEREN op haar ooghoogte verstopt en ondanks dat ze pas anderhalf is snapt ze dat het mandje dat ze van opa en oma krijgt gevuld moet worden. Waarmee? Och, dat maakt haar niet uit. Nieuwsgierig als ze is vindt ze op de stoep en in de bosjes niet alleen PAASEIEREN, maar ook een mooi takje, een afgevallen blad en een rood sierappeltje dat ze moeiteloos herkent. "Appel" zegt ze.
Het mandje van haar grote broer blijft ondertussen akelig leeg. De PAASHAAS heeft het hem dit jaar niet gemakkelijk gemaakt en moet af en toe aanwijzingen geven als "koud... warm... warmer....gloeiend heet".
Uiteindelijk zijn alle EIEREN gevonden, de PAASMANDJES gevuld en zijn broer en zus tevreden.
Nu het officiële gedeelte van deze PAASDAG voorbij is gaan ze over op de orde van de dag: hij gaat tekenen en een PAASKUIKEN knutselen en zij gaat op onderzoekingstocht, want er valt veel te ontdekken in het huis en tuin van haar opa en oma.

MM

Het duurt nog ruim een maand, maar mijn eerste verjaardagscadeau heb ik al gekregen, n.l. een MM-bak, oftewel een MAKKELIJKE MOESTUIN-bak. Mijn dochter bracht 'm mee als bouwpakket. Als volleerde klusser (ze heeft veel IKEA-ervaring) zette ze de bak in elkaar. Daarna reden we samen naar de Welkoop en kochten compost, turfmolm en vermiculiet (daar had ik nog nooit van gehoord, maar de Welkoop gelukkig wel). Thuis gooiden we alles op een groot dekzeil en mengen de grondsoorten door elkaar. Af en toe een gieter water er over heen. Het werd een prachtig mengsel dat we met volle kruiwagens in de MM-bak gooiden. Tot slot pootten we de eerste slaplantjes en aan het einde van de dag was ik de trotse bezitter van een MM en schaarde me bij de vele volgers van MM-Goeroe Jelle, volgens mijn dochter de Nederlandse Jamie Oliver, maar dan wel anders!
Jelle heeft een website en facebook en zijn tips zijn zo eenvoudig dat een (klein)kind de was kan doen. Door het MMM (MAKKELIJKE MOESTUIN MENGSEL) is spitten niet nodig en groeit alles als kool. Jelle geeft zelfs tips tegen katten (lees poes Lotje) in de MM-bak.
Een ding mis ik nog: wat moet ik doen om mijn MM-bak ree-proof te houden?
Ik zal het mijn nieuwe MM-facebookvrienden eens vragen.

Eau de Cologne

Als we KEULEN verlaten, regent het.
Dat deed het lang geleden ook toen ik hier voor de eerste keer was.
Ik was een jaar of 4 en mijn vader moest voor zaken naar KEULEN. Mijn moeder en ik gingen voor de gezelligheid mee, nou ja mijn moeder dan, want ik vond de reis veel te lang duren en schijn, volgens de overlevering, heel de tijd gevraagd te hebben of we er al bijna waren. Tot we bij de grens kwamen en mijn moeder na de paspoortcontrole zei dat het nu niet meer ver was.
Terwijl mijn vader zaken deed, gingen mijn moeder en ik naar een warenhuis. Toen we later buiten kwamen, regende het en toen zei mijn moeder de historische woorden: " Het regent EAU DE COLOGNE!" Ik was diep onder de indruk want EAU DE COLOGNE kende ik alleen van het vierhoekige flesje met het groene etiket en gouden dopje dat in mijn moeders toilettas zat. En stonk!!!
De EAU DE COLOGNE die hier in KEULEN uit de lucht kwam stonk niet, maar we werden wel erg nat, want we konden de luxe wagen van mijn vader niet terug vinden. Die stond geparkeerd op een braakliggend terrein, maar zo kort na de oorlog was KEULEN een en al braakliggend.
Deze jeugdherinnering staat in mijn geheugen gegrift en ik weet het zeker...in KEULEN regent het EAU DE COLOGNE.

Autobahn

Het is stil op de AUTOBAHN. Geen jakkerende, bumperklevende en toeterende BMW's.... de reputatie die de AUTOBAHN bij ons Nederlanders heeft.
Het is rond het middaguur, er schijnt een vriendelijk voorjaarszonnetje... we hebben een paar dagen vakantie.
Af en toe passeren we een vrachtwagen met opdruk: Büroeinrichtung en Der Frische Wegen.
Een felgekleurde supportersbus van FC Köln... Dass is Wahnsin!
We komen langs bekend klinkende plaatsen: Kevelaer (vroeger gingen we daar met onze eigen bussen op bedevaart), Koblenz, Krefeld, Kalkar (daar is toch een kerncentrale?), Düsseldorf (herinnering aan Bratwursten op een kerstmarkt!).
We rijden langs industrieterreinen met oerdegelijke Duitse bedrijven als Bayer, AEG, AGFA en Opel.
De wegrestaurants - Raststätten - langs de AUTOBAHN laten we links liggen, het is maar een paar uur rijden naar KOLN of COLOGNE of op zijn Nederlands KEULEN.
Als we de stad naderen wordt het wat drukker op de AUTOBAHN. In de verte zien we de contouren van de majestueuze Domtorens.
We verlaten de AUTOBAHN en nog geen uur later drinken we een Kölsch op een terrasje in de zon met uitzicht op de Dom.

Sponsorloop

Hij is net 4 en zijn school organiseert een SPONSORLOOP.
Hij gaat een kwartier rondjes lopen om het voetbalveldje. Een rondje is 125 meter.
Natuurlijk gaan wij hem sponsoren, maar hoeveel zullen we inzetten?
Hoeveel rondjes gaat hij lopen? Wij gokken op 8!
's Morgens voor schooltijd bel ik 'm om hem succes te wensen.
"Ga je hardlopen? "vraag ik
"Nee", zegt hij , "ik ga hard rennen!"
Hoeveel rondjes weet hij nog niet.
"Doe je het geld in je spaarpot?"
"Nee", zegt hij verontwaardigd, "Dat is voor een ander land".
Dan is het tijd om op te hangen, want hij moet naar school, de SPONSORLOOP gaat bijna beginnen.
Wij zien in gedachte onze kleinzoon al 8 rondjes lopen, eh...rennen. En wie weet wel meer!
Dat de realiteit anders is horen we later van onze zoon. De spanning bleek te groot en toen onze kleinzoon vlak nadat het startschot gevallen was zijn papa en zusje aan de kant zag staan, barstte hij in tranen uit en wilde niet meer, ook niet toen zijn papa mee ging lopen.
Uiteindelijk heeft hij samen met de juf toch nog 2 rondjes gelopen.
Weliswaar geen 8, maar toch zijn wij trots op hem.

Gedoetje

Sterven is doodeenvoudig, iedereen kan het is de titel van een boekje waarin Denker des Vaderlands René Gude vertelt wat er werkelijk toe doet in het leven, over de troost van de filosofie en over het sterven zelf  "Dat moet toch tamelijk eenvoudig zijn. Tot nu toe is het iedereen gelukt"
Rene Gude stierf vorige week en zijn dood raakte me.
Ik 'kende' hem van De Wereld Draait Door, waarin hij openhartig (en in begrijpelijke taal) over doodgaan sprak, maar ook over leven " 'Je moet elke ochtend uit je nest komen. Op school iets flikken, vrienden, baan, een gezin stichten. Een ongelooflijke hoop GEDOE.'
Kortom, het leven is een GEDOETJE.
Maar ondanks dat het leven een GEDOETJE is, was Gudes verhaal er een van hoop: de mens hoeft zich niet bij zijn natuur neer te leggen.
Vandaag las ik boven een van de vele rouwadvertenties een uitspraak van hem:
"Wat je niet was, kun je worden".
Dat is een troostrijke gedachte.

Wolf

Ik lig nog maar net in bed als buiten de oorlog uitbreekt. Het begint met zacht kattengejank van - denk ik- twee KATERS (waarschijnlijk een rooie en een zwart/witte)  die op ruime afstand tegenover elkaar zitten in een soort loopgraaf. De inzet is - denk ik- onze POES Lotje. De KATERS weten niet dat Lotje een je-weet-wel-katje is. Lotje zelf - denk ik- zit op veilige afstand.
Het kattengejank neemt in volume toe, ik luister in mijn warme bedje gespannen toe. Ineens - ik schrik er van- een enorm gekrijs en dan is het stil, doodstil.
Zo stil dat ik in slaap val.
De volgende morgen komt Lotje, de onschuld zelve en gelukkig ongedeerd, net als altijd aangelopen als ik de krant uit de brievenbus haal.
Als ik na het ontbijt naar de schuur loop ligt het tuinpad bezaaid met plukken wit haar. Zo te zien is de rooie als winnaar uit de strijd gekomen.
Maar was het wel een kattenoorlog of heeft dè WOLF, die sinds dit weekend in Nederland rondloopt, huisgehouden? Dè WOLF die wellicht in de nacht van Oost naar West gelopen is en in onze tuin terecht is gekomen.
En als het niet dè WOLF was, dan kan het ook nog de TERROR-OEHOE geweest zijn die van Noord Holland naar Zuid Holland gevlogen is.
Maar het zal wel weer een doodordinaire kattenruzie geweest zijn. Niet iets waarmee je de krant haalt, maar wel wakker van ligt.

Kleuter

Een oppas-dagje ziet er heel anders uit nu hij KLEUTER is. Draaide eerst alles om het dagritme of beter slaapritme van zijn kleine zusje, nu staan de schooltijden centraal.
Zijn papa heeft ons de avond van te voren ter voorbereiding al een time-table gemaild.
Om acht uur tanden poetsen, haren kammen, tas inpakken, nog even naar de w.c. en tot slot jas en schoenen aan (en ook die van de kleine meid, want die mag een dagje spijbelen van de opvang) Klokslag kwart over acht - hij wijst het zelf aan op de klok- de deur uit. Hij weet de weg. De school is dichtbij, maar het tempo ligt laag vanwege de kleine stapjes van zijn zusje. Onderweg komt hij een paar kindjes uit zijn klas tegen.
Bij de school is het druk en in het halletje is het dringen geblazen. Voor elke KLEUTER hangt er aan de kapstok een grote zak (een luizenzak!)  met zijn naam erop en daar moeten de jas en rugzak in.
Hij kan de zijne even niet vinden, maar gelukkig ziet oma, ik dus, 'm op de grond liggen.
In de klas gaan de KLEUTERS niet zoals in mijn tijd in de kring zitten, maar ze gaan direct aan de slag.
Onze eigen KLEUTER kijkt een beetje angstig in het rond. Waar is zijn plekje? Dan ziet hij het meisje waar hij naast moet zitten en ook zijn werkje: plaatjes knippen en op volgorde van 1 tot 5 leggen en op een lange strook plakken. De KLEUTER die thuis heel wat praatjes heeft is er stil van en als we afscheid nemen vraagt hij om een knuffel. Iets wat ie anders bijna nooit wil.
Ik heb met hem te doen.
Amper een week op school en dan al moeten knippen, tellen en plakken.
Nee, KLEUTER zijn valt nog niks mee. Dan heeft zijn zusje, die nog PEUTER is het stukken gemakkelijker. Die mag lekker met opa en oma mee op de fiets naar het bos. Zij geniet van de aandacht die ze niet hoeft te delen met haar broer.
Maar de fietstocht kan niet al te lang duren want de tijd tikt door en het is zo alweer 12 uur.
Omdat opa en oma er zijn hoeft onze KLEUTER niet over te blijven en hoeft hij ook niet naar de BSO (Buiten Schoolse Opvang) en duurt zijn 'werkdag' vandaag minder lang.
Maar toch... KLEUTER zijn valt nog niks mee.
"Ik moet nog wennen" zegt hij zelf.

Boomgaard

Met veel lawaai komen ze aanrijden: hijskranen en tractoren. Ze overstemmen de ‘Johannes’ waar ik als voorbereiding op de uitvoering vlak voor Pasen naar aan het luisteren ben. Ik laat het lijdensverhaal even voor wat het is en loop naar buiten. Daar zie ik een grijper in ‘onze’ BOOMGAARD een grote boom uit de grond rukken, en nog een en nog een. ‘Onze’ BOOMGAARD die bij ons huis hoorde toen we er meer dan 30 jaar geleden gingen wonen. De BOOMGAARD met een druivenserre die vol hing met paarse druiventrossen (waarom denk ik nu aan Een vlucht vol regenwulpen?). De BOOMGAARD met meer dan 40 perenbomen.

Goed! Die BOOMGAARD dus, die we alweer een aantal jaren geleden verkochten aan Natuurmonumenten die 'm vervolgens braak liet liggen waardoor de natuur zijn gang kon gaan.

Tot vandaag.

Omdat ik benieuwd ben wat er gedaan gaat worden, maak ik een praatje met de werklui.

Nee, ze werken niet in opdracht van Natuurmonumenten, maar voor het Waterschap, want -en nu komt het- de slootkant moet vrij gemaakt worden omdat er in het najaar gebaggerd gaat worden.

Het najaar?

Dat duurt nog een half jaar!

Zou deze actie soms iets te maken kunnen hebben met de  Waterschapsverkiezingen ( Het Waterschap doet meer dan je denkt staat op een Abri bij de bushalte) over twee weken? Op de valreep achterstallige klussen doen, want de sloot bij ‘onze’ BOOMGAARD had vast al afgelopen najaar uitgebaggerd moet zijn.

De mannen gaan verder met hun sloopwerkzaamheden en ik keer terug naar de ‘Johannes’

En aan het einde van de dag is de rust in de BOOMGAARD weergekeerd en kan de natuur er voorlopig weer zijn gang gaan. Waarschijnlijk tot de volgende Waterschapsverkiezingen over vier jaar.