Moordenaartje

Een jaar geleden begonnen we aan ons project  ‘Lopen in het spoor van het MOORDENAARTJE'.
Dat er vroeger een trammetje reed vanuit de stad naar en over de eilanden, dat wist ik uit de verhalen van de eilanders.
Het trammetje werd niet voor niks MOORDENAARTJE genoemd, want wie je er ook over hoort, altijd zit er wel een sensatieverhaal bij over mensen die na een ‘aanvaring’ met het trammetje blijvend letsel opliepen of erger…het niet meer na konden vertellen!
In het begin van mijn huwelijk (èn eilandtijd) fietste ik regelmatig met mijn dochter voorop over het fietspad dat op het trambaantraject aangelegd was dwars door de polder. De dochter die toen 1 was en nu bijna 41, de dochter waarmee ik nu in het spoor van het MOORDENAARTJE loop.
Die fietstochtjes kan zij zich niet herinneren, maar wel de kinderfeestjes in het trammetje dat als toeristische attractie reed over het laatste stukje trambaan. Ook dat stuk trambaan is allang uit het landschap verdwenen.
Dankzij internet en de verhalen van mensen die het trammetje kenden (en wie niet op het eiland) uit hun jeugd maakten we onze eigen LAW en begonnen natuurlijk in de Rosestraat in Rotterdam.
50 jaar na de opheffing van het tramtraject worden MOORDENAARTJE en de Rosestraat nog steeds in een adem genoemd.
Wij begonnen dus vorig jaar op de dag van dè Marathon aan ons project.
En vandaag na 2 dagtrajecten lopen we de laatste afstand. Ruim 20 kilometer met halverwege een lunchstop bij de andere dochter.
Het is niet de vraag òf we vandaag de eindstreep op het strand (ja echt, het MOORDENAARTJE liep tot op het strand!) halen, maar hoe laat.
Want hoe dan ook, vandaag ronden we het af, want over minder dan twee weken gaat deze dochter voor een jaar naar Zuid Afrika.
Zouden daar ook oude spoorlijnen lopen?
Waar we vorige keer eindigden bij de brug over de Maas pakken we de route weer op. Vrijwel moeiteloos vinden we langs de drukke verkeersweg en knooppunt van wegen onze weg tot aan het kruising waar in de herfst van 1943 een van de ernstigste ongelukken uit de geschiedenis van het  trammetje plaatsvond: 2 trams botste in het donker op elkaar. De trieste balans: 7 doden !
Inderdaad…MOORDENAARTJE, wat zeg ik… MOORDENAAR!
Hebben we vandaag meer oog voor de natuur door het naderende vertrek en onze gesprekken over hoe het leven daar zal zijn met zijn subtropische klimaat of is de lente-explosie door de mooie dagen van de afgelopen week gewoon niet te missen?  De bermen vol daslook. Overal witte, gele en rode bloesems, in de sloot zwemmen piepkleine eendjes in een rijtje achter hun moeder. Bij de roekenkolonie is het een drukte van jewelste van af en aan vliegende roeken. Het prille groen aan de bomen. Hollandse luchten. Wij voelen ons als in een schilderij van een Hollandse meester.
Zijn de Afrikaanse luchten ook zo mooi?
De andere dochter heeft een overheerlijke lunch gemaakt met verse brandnetelsoep. We praten over smartphones, whasapp, skypen (en koffie!), want dat zijn het komende jaar de communicatiemiddelen.
Verzadigd en verkwikt lopen we verder. Nog 10 kilometer te gaan naar het strand.
We lopen langs een huis met de naam Verwoeste Hoeve. Op een plaquette lezen we dat hier in het laatste oorlogsjaar een andere MOORDENAAR te keer is gegaan.
We komen langs de middelbare school van de kinderen en herinneringen komen boven, leuke en minder leuke.
Zoals bijna altijd halverwege een tocht, komen we in een dip.
Vorige keer was dat het moment om het voor die dag gezien te houden. Het moet wel leuk blijven.
Maar dat ligt vandaag anders. Daarom pakken we een stukje bus.
Die rijdt over het voormalige  trambaanspoor.  Dat dan weer wel.
We eindigen in het dorp dat vroeger aan zee lag en op het strand pikken we een terrasje.
Genieten van het uitzicht op het Nieuwe Land en we denken aan het voor haar Nieuwe Land waar ze over minder dan 2 weken voor een jaar naar toe gaat.

 

12