De OORLOG... ik heb er niet zoveel mee.
Ik ben van na de OORLOG en mijn jeugd stond in het teken van de wederopbouw. Mijn ouders spraken nauwelijks over de OORLOG en hadden al helemaal geen spannende verhalen, zoals in Oorlogswinter en Reis door de nacht. Dat onze buurman bij de NSB had gezeten wisten we, maar we gingen gewoon met hem om.
Wie goed was geweest en wie fout... ik stond er niet zo bij stil. Daar ging ik pas jaren later over nadenken en ook of ik een held zou zijn geweest.
Dit weekend gingen we naar een theaterstuk over de OORLOG.
Een schoonzus had het scenario geschreven en door haar enthousiaste verhalen was ik nieuwsgierig geworden.
De voorstelling ging over keuzes die mensen maakten in de OORLOG: het verzet, NSB of juist niets.
Welke keuze zou ik gemaakt hebben?
De voorstelling maakte veel indruk op mij, zoveel dat ik voor het eerst van mijn leven vanavond meeliep met de stille tocht naar de oorlogsmonumenten in mijn dorp.
Echt stil was de stille tocht niet, stil zijn is voor de meeste mensen een erg moeilijke opgave.
Gelukkig waren er de 2 minuten stilte bij de oorlogsgraven ("wie goed luistert hoort in die twee minuten stilte ontelbaar veel verhalen" zei Mark Rutte op de Dam), er was een indrukwekkend ooggetuigenverslag van de fusillade in december 1944 en er was de toespraak van de burgemeester, waarin hij uit het gedicht VREDE van Leo Vroman de prachtige regels sprak:
Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen
alle malen zal ik wenen
Toch denk ik niet dat ik volgend jaar weer meeloop met de stille tocht, want OORLOG... ik heb er niet zoveel mee.
Doe mij maar VREDE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten