Maar VER WEG is een heel ander land, een land van wit en zwart. Van metro's met daarin maar 2 witte mensen, zij en hij. Van ommuurde en streng beveiligde huizen.
Ik kan me er niet veel bij voorstellen, ben blij dat ze samen naar dat verre land gegaan zijn.
Ondertussen gaat het leven door. Op mijn verjaardag krijg ik een foto van zo'n exotische bloem die hier schreeuwend duur is en daar overal aan de kant van de weg bloeit.
Mis ik haar? Ja, ik mis het idee dat we elkaar niet zomaar kunnen zien, want 'vroeger' zag ik haar ook niet elke week.
En het leven gaat door.
We gaan zoals elk jaar naar KunstKijk op het volgende eiland.
Kunst op mooie locaties: een boerenhofstede (Lust en Last), een voormalige sluiswachterswoning, een Scheepswerf en tot slot gaan we nog naar een jongerencentrum..
Binnen speelt een groep (witte) mensen Djembé en bij het horen van die Afrikaanse beat voel ik ineens een vreemde ontroering en heimwee naar mijn kind zo VER WEG.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten