Rothko

Het eerste wat opvalt aan de schilderijen van ROTHKO zijn de grote, soms stralende, soms doffe vlakken in geel, oranje, blauw, violet, veel donkerrood en nog meer chocoladebruin.
Vind ik dit mooi?
Ik vroeg het me al af voordat ik naar de overzichtstentoonstelling ging en nu ik ze in het echt zie weet ik het nog steeds niet.
Maar gek genoeg doen ze wel wat met me. Ik voel beklemming en gaandeweg ook een vreemde ontroering. Minutenlang staar ik naar ROTHKO's laatste schilderij: rood op canvas.
Rood, de kleur van het leven, maar ook van bloed! Volgens sommigen een verwijzing naar zijn zelfmoord. Dat lijkt me een nogal kort-door-de-bocht-analyse. Het bloederige, wrede rood waarin ROTHKO gevonden werd nadat hij zijn polsen doorgesneden had valt voor mij niet te rijmen met het paradijselijke, tere rood van ROTHKO's laatste schilderij.
Naast deze laatste ROTHKO hangt het laatste schilderij van MONDRIAAN: de Victory Boogie Woogie. Een gewaagde keuze. Maar ze hangen gebroederlijk naast elkaar, de kleine gekleurde blokjes van MONDRIAAN en het grote rode vlak van ROTHKO.
De rest van de dag zie ik steeds  in gedachte de soms stralende, soms doffe vlakken voor me in geel, oranje, blauw, violet, donkerrood en chocoladebruin, afgewisseld met het tere rood.
En zo eindigt deze druilerige, sombere zondag toch nog 'zonnig' met dank aan ROTHKO.