Tikkop

In de foyer van de Schouwburg zingt een koor AFRIKAANSE muziek als opwarmer voor de voorstelling over AFRIKA, om precies te zijn ZUID-AFRIKA. Het koor bestaat uit kleurig uitgedoste voornamelijk zwarte vrouwen. Hun krachtige stemmen ontroeren me, ik word er emotioneel van. Het vertrek van mijn dochter komt ineens dichterbij.
Met deze dochter ga ik naar TIKKOP,  de  'geënsceneerde, muzikale reading naar de ZUID-AFRIKA-roman van Adriaan van Dis'.
Ruim 2 uur worden we meegenomen naar het ZUID-AFRIKA van Nelson Mandela, de Boerenoorlog, de apartheid, de townships, de criminaliteit en het land van TIKKOP, de aan TIK verslaafde jongen.
Het is een beklemmende voorstelling met moeilijke vragen als " in hoeverre wordt het leven bepaald door omstandigheden en etnische afkomst " en " zijn wij Nederlanders verantwoordelijk voor het leed van anderen".
Ter afwisseling en om een beetje lucht te geven wordt er gezongen. Weer die prachtige AFRIKAANSE muziek en een nummer van Stef Bos: SUIKERBOSSIE

Ik laat het noorden achter mij
De lage vlakte achter mij
Ik laat mijn land voor wat het is
Mijn huis, mijn haard en mijn bezit

Het einde van de voorstelling is aangrijpend als TIKKOP huilend en roepend naar zijn moeder bijna ten onder gaat. Bijna, want zijn laatste woorden, zijn woorden van hoop.
Mijn dochter en ik praten nog lang na in een Amsterdams bruin café.
Zouden er in ZUID AFRIKA ook zulke cafés zijn?