Haringvliet

Elke week fiets ik wel een of twee keer over het fietspad langs het HARINGVLIET naar mijn werk. In deze tijd van het jaar kun je als je geluk hebt - en dat heb ik vandaag- nog een staartje van de zonsopgang boven het water zien. Ook de natuur op de gorzen en in de rietkragen komt tot leven. Druk kwetterende watervogeltjes. Honderden, wat zeg ik, misschien wel duizenden (Nijl of Canadese) ganzen die ineens massaal opvliegen en een V-formatie in de lucht vormen. Een enkele afgedwaalde meeuw. Op de dijk aan de andere kant van het fietspad vredig grazende schapen. Een roofvogel op een paaltje.
In de verte op het eiland aan de overkant staat een strakke rij winterkale bomen. Aan deze kant zie ik de kaarsrechte masten van de zeilboten die in de haven voor anker liggen en het rode torentje van de vuurtoren op de kop van het voormalige marinestadje, mijn einddoel.
Een mooier begin van je dag kun je je niet wensen. Elke keer weer geniet ik van dit stukje HARINGVLIET.
Maar de natuur in het HARINGVLIET schijnt 'verloren' te zijn en wordt de komende jaren dankzij een gift van 13,5 miljoen uit het Droomfonds van de postcode loterij 'hersteld'. Er komt 'nieuwe natuur' die zelfs aantrekkelijk moet zijn voor zalm en dolfijnen ( 'Miljoenen voor dolfijnen in het HARINGVLIET' kopte teletekst!). Volgens een krantenartikel 'een geweldige economische en maatschappelijke impuls voor de regio' met struinroutes, uitkijkposten, aqualiners en horeca.
Voor mij hoeft dit allemaal niet. Ik ben tevreden met het HARINGVLIET zoals het nu is, maar ik ben vast het 'type tevredene' waar het beroemde gedicht Domweg gelukkig in de Dapperstraat van J.C. Bloem mee begint: Natuur is voor tevredenen en legen....