Ondertussen

Een elfje is een ZKG (Zeer Kort Gedicht), opgebouwd uit 5 regels met in totaal elf woorden (1,2,3,4,1).

ONDERTUSSEN
in Brielle
met Paulien Cornelisse
taal is zeg maar...
ONDERTUSSEN

Donkerbruin

De inrichting van ons eerste huis was overwegend DONKERBRUIN, de kleur van de jaren 70.: DONKERBRUINE eethoek, DONKERBRUINE  kurk tegen één van de muren en een DONKERBRUINE parketvloer, vakkundig gelegd door een Bruynzeel-mannetje die ons verzekerde dat de vloer een leven lang mee zou gaan.. Dat die DONKERBRUINE vloer niet praktisch was, ontdekten we al snel, vooral toen we kinderen kregen die met bekers morsten, in hun broek plasten en een spoor van kruimels achterlieten als ze een Mariakaakje kregen. Later kwamen daar de talloze vriendjes en vriendinnetjes bij die over de vloer (!) kwamen.
Door de oerdegelijke kwaliteit kon de vloer wel tegen een stootje, maar zag er tot mijn verdriet nooit meer uit als in de Bruynzeel-vloerencatalogus.
Toen we na 10 jaar verhuisden waren we het in ieder geval over één ding eens: wel weer een houten vloer, maar niet DONKERBRUIN. Sowieso was anno jaren 80 DONKERBRUIN 'uit'.
In het nieuwe huis kwam een parketvloer van de bouwmarkt in een onbestemde houtkleur: praktisch en ook best mooi. Hij ligt er 30 jaar later nog steeds.
Of het DONKERBRUINE parket nog steeds in ons eerste huis ligt weet ik niet. Als het er nog ligt zijn de bewoners trendsetters, want anno 2013 is DONKERBRUIN weer helemaal 'in'.
Dat Bruynzeel-vloeren failliet is gegaan verbaast me niks. Als je vloeren maakt die een leven lang meegaan, graaf je je eigen graf. Zelfs al zijn ze onpraktisch DONKERBRUIN!

60Plusser

" Beste boze 60PLUSSER", Zo begon het 4(!) pagina's tellende artikel in de zaterdagkrant van vorige week. Op slag hoorden wij (ja, ook ik) niet meer tot de 50PLUSSERS, maar kregen eindelijk de plek in de samenleving die we verdienden, want 60PLUSSER zijn is heel wat anders dan 50PLUSSER. Al is het maar vanwege het naderende pensioen. En daar ging het bewuste artikel dan ook over met als strekking dat wij, 60PLUSSERS helemaal niet zielig zijn en niet moeten zeuren over het pensioen waar we na een lang arbeidsleven recht op hebben en niet krijgen. Tenminste...dat denken we!
Nu, een week later staat de krant nog vol met ingezonden brieven van boze 60PLUSSERS. Syrië, klimaatverandering (ligt aan de mens, las ik op pagina 20. Tja, dat had ik ook kunnen bedenken), zelfs de algemene beschouwingen haalden niet de voorpagina, alles draaide om de pensioenen en de (boze) 60PLUSSER.
Ik voelde me deze week steeds meer groeien in die rol van 60PLUSSER.
Ik word serieus genomen!
Ik tel mee! Niet vanwege mijn pensioen(opbouw), want daar kan ik hooguit als ik 65PLUSSER ben (of tegen die tijd wellicht 66PLUSSER) een busreisje met OAD naar Turkije van maken. Maar dan moet OAD natuurlijk wel een doorstart gemaakt hebben!
Maar dit terzijde!

50Plus

De beurs heet 50PLUS, maar de mensen die langs mijn stand (lees stent!) lopen zijn de 50 zo te zien al heel lang geleden gepasseerd, zijn eerder 65PLUS. Zou je de beursnaam veranderen in 65PLUS dan zouden deze PLUSSERS zich waarschijnlijk geen doelgroep voelen (nog veel te 'jong' ) en 'm niet bezoeken.
50PLUS... ook de naam van de in 2011 opgerichte politieke partij die volgens recente peilingen meer zetels in de Kamer zou krijgen dan de PvdA als er nu verkiezingen zouden zijn.
Ik heb het partijprogramma van 50PLUS niet gelezen (voel me geen doelgroep, maar ben het wel), maar vraag me wel af wat deze partij doet voor de echte 50PLUSSER die nog zeker 16 jaar moet werken voor hij AOW gaat krijgen en zeker geen tijd (èn zin!) heeft om te slenteren op de 50PLUS BEURS langs stands met gehoorapparaten, Kras-reizen en hoge-instap-fauteuils.
Wat is dat toch met 50PLUS? Het (computer)leercentrum bij ons in de buurt heet ook zo, maar wie er al gebruik van maken, in ieder geval geen 50PLUSSERS. Die hebben sowieso geen tijd, want de cursussen worden overdag gegeven.
Jaren geleden lanceerde radio Veronica de kreet 'Je bent jong en je wilt wat'.
De 50PLUSSER anno 2013 is nog jong en wat hij in ieder geval niet wil is bij 'de oudjes' horen en naar de 50PLUS BEURS gaan.

Inmaak

Toen we zo'n 30 jaar geleden ons huis kochten 'kregen' we er een druivenserre en een boomgaard met peren- en pruimenbomen bij.
Jarenlang stond de periode aan het einde van de zomer in het teken van de INMAAK: jam, sap en wijn. Resultaat: een volle kelder en een voldaan gevoel om al die potjes INMAAK te zien staan.
De druivenserre begaf het na een aantal jaren en geleidelijk aan gingen ook de peren- en pruimenbomen achteruit. Toch was de oogst meestal nog genoeg voor de INMAAK. Tot de één na de andere perenboom van ouderdom omviel en tot kachelhout verwerkt werd.
Pruimen hebben we nog steeds, maar INMAKEN had ik in geen jaren gedaan.
Tot vandaag.
Tijden van vroeger herleven.
Eerst oude jampotten schoonmaken in soda.
Pruimen ontpitten en samen met rozijnen en gemberbolletjes in een grote pan. Als ze zacht zijn (en gaan geuren) geleersuiker (en een scheutje rum!) erbij. Nog een minuutje doorkoken en dan de schone potten vullen met de hete jam. Deksel erop en klaar is Kees.
We hebben de smaak te pakken en halen de jarenlang niet gebruikte sap-pan tevoorschijn en maken sap van de overgebleven pruimen.
Tot slot krijgen alle potten nog een etiket met datum (16-9-2013) en alleen al voor dat voldane gevoel bij het zien van de INMAAK zou ik morgen zo weer beginnen. Nog een weekje wachten en dan komt de INMAAK van de kwetsen. Hoera!

Wereldburger

14 september: een doodgewone zaterdagochtend. Voordat ik naar de sportschool ga, lees ik nog even de krantenkoppen:
5 jaar na Lehman: is er eigenlijk wel iets veranderd bij de banken?
Obama: VS blijft bereid tot actie in Syrië.
Na een uurtje sporten ga ik naar mijn werk, een dag vol einde-van-de-week-routineklusjes en toeristeninformatie in het verschiet.
Voor ik goed en wel begonnen ben gaat de telefoon: Er is een nieuwe WERELDBURGER geboren!
In één klap is de sleur doorbroken.
Het liefst zou ik nu een briefje op de deur hangen 'wegens omstandigheden gesloten', maar ja, dat kan niet, dus moet ik de komende uren door zien te komen en de klanten zo goed mogelijk van dienst zijn terwijl mijn gedachten alleen maar bij de nieuwe WERELDBURGER zijn.
De dag lijkt eindeloos langer te duren dan normaal, maar eindelijk is het dan toch sluitingstijd en kunnen we op kraamvisite gaan.
Alles is mini aan dit kleine meisje, maar volmaakt compleet: 10 piepkleine vingertjes (en vast ook teentjes, maar die zitten ingepakt), oortjes, neusje, oogjes die af en toe even opengaan.
Welkom nieuwe WERELDBURGER, welkom kleindochter!

'T is weer voorbij...........

De hele week speelt het al door mijn hoofd:
'T IS WEER VOORBIJ DIE MOOIE ZOMER van Gerard Cox uit 1973!
1973: ik was 20 en logeerde die ZOMER bij mijn vriendje die een eigen flat had. Hij ging overdag naar zijn werk en ik luisterde naar radio Veronica en naar 'T IS WEER VOORBIJ DIE MOOIE ZOMER, dè  ZOMERHIT die wekenlang op 1 stond in de Top 40 (bestaat die eigenlijk nog?). Voor mij was de ZOMER nog lang niet voorbij, ik had de ZOMER van mijn leven op dat flatje driehoog.
ZOMER 1973...een half jaar later, begin 1974 trouwden we. Bijna 40 jaar geleden.
Elk jaar rond deze tijd komt 'T IS WEER VOORBIJ...... wel weer een paar keer op Sky Radio en ook tussen Kerst en Oud en Nieuw hoor je 'm bij de Top 2000.
Het is inmiddels een klassieker.
Na DIE MOOIE ZOMER van 2013 sloeg begin deze week het weer radicaal om. Tijd voor die andere megahit van Gerard Cox: Buiten huilt de wind om het huis, maar binnen staat de kolenkit paraat.......TOEN WAS GELUK HEEL GEWOON!

Modder

Het was rond de tijd dat de school uitging, toen de verlossende regen losbarstte na die ongewoon tropisch warme dag. Uitgelaten kinderen renden over het schoolplein, fietsten door de plassen en peinsden er niet over om te schuilen.
Ook ik liet me door en door nat regenen en dat gaf een kinderlijk geluksgevoel.
Zo moet het varkentje Valentijn uit het gelijknamige prentenboek van Arnold Lobel zich vast hebben gevoeld toen hij zich weg liet wegzakken in de verse MODDER.
Dit 'oergevoel' klinkt ook door in het Droomboek voor de Koning: meer wilde natuur, 's nachts weer donker, kinderen die pas binnenkomen als ze eruitzien als aardmannetjes. Allemaal dromen van de in luxe levende, gekooide westerse mens.
Freud, dromenkenner bij uitstek, wist daar wel raad mee, hij noemde dit een vorm van  nostalgie de la boue , oftewel Heimwee naar de MODDER.
Zouden de prinsesjes ook door de regen gerend hebben?

Water

We zijn ruim een uur onderweg als de ondergaande zon met haar (zijn?) laatste stralen een oogverblindende lichtshow geeft boven het WATER. Mooier kan het begin van onze monstertocht niet zijn. Als het uiteindelijk donker is lopen we op het strand en worden bijgelicht door de 'stralen' van de Vuurtoren. Het WATER zien we niet, maar we horen het zachte ruisen van de golven en later het klotsen tegen de eindeloze grasdijk.
Of we deze monstertocht gaan volbrengen weten we nog niet, maar één ding is zeker...er zal al die 24 uur die onze tocht gaat duren WATER zijn.
Nooit eerder ben ik me er zo letterlijk van bewust geweest dat Goeree Overflakkee een eiland is en dat je er helemaal omheen kunt lopen, 110 kilometer lang.
Nu snap ik ook dat dit één van de zwaarst getroffen gebieden was tijdens dè Ramp van '53.
Tijdens die eindeloze nachtelijke wandeluren vraag ik me af hoe het leven hier nog maar 60 jaar geleden moet zijn geweest, toen er nog geen dammen naar de overkant waren. Logisch dat hier nog zoveel 'eilands' gesproken wordt.
En net als in die stormnacht van eind januari '53, wordt pas als het licht wordt de omvang van het WATER zichtbaar.
Nee, wij krijgen op deze laatste dag van augustus geen natte (maar wel moeie) voeten.
Nee, geen 'Ramp' of je moet onze monstertocht als een ramp zien, wat het gedurende deze 24 uur verschillende keren lijkt te zijn.
WATER is de rode draad gedurende de tocht, niet alleen het WATER waar we langs lopen, maar ook de toenemende behoefte aan DRINKWATER naarmate de dag vordert en de eindstreep nadert.
En dan eindelijk na nog geen 21 uur(!)  is de finish bereikt en gaan we moe, maar voldaan met oorkonde, medaille en eeuwige roem over de Haringvlietdam (hoe symbolisch kan iets zijn)  terug naar ons eigen eiland, waar we als helden onthaald worden. En dat zijn we ook!