Chip

De hond in de wachtkamer bij de dierenarts ziet er goedmoedig en ongevaarlijk uit. Dat vindt poes Lotje niet, want ondanks dat ze veilig achter de tralie van het reiskooitje zit moet ze zachtjes grommen.

Aan de andere kant van de muur is alleen het zachte praten van de dierenarts en het baasje van een ander dier te horen.

Als de deur van de spreekkamer open gaat en het andere dier een grote zwarte hond blijkt te zijn breekt de hel los. De twee baasjes kunnen de honden maar met moeite uit elkaar houden. De dierenarts staat het vanuit de deuropening  stoïcijns gade te slaan, hij maakt dit soort taferelen vast vaker mee.

De rust keert pas weer als de ene hond buiten is en de andere in de spreekkamer. Ook vanuit het reiskooitje komt geen geluid meer. Even later gaat de deur van de spreekkamer weer open. De hond – weer de goedmoedigheid zelve-  en zijn baas zijn klaar en wij zijn aan de beurt. Lotje mag uit het kooitje en kijkt nieuwsgierig - staart in de lucht - in het rond maar nog voor ze de kans krijgt de omgeving te verkennen pakt de dierenarts haar beet en geeft haar een CHIP-injectie, of zoals de dierenarts zegt een STREEPJESCODE.Nog geen 10 minuten later staan we - €30 armer- weer op straat met ons GECHIPTE katje. Aan Lotje zelf is niks te zien, maar als ze gescand moet worden, bijvoorbeeld tijdens een uit de hand gelopen logeerpartij, dan weet de vinder dat wij de baasjes zijn en dat is een hele geruststelling. Nu maar hopen dat dat nooit nodig zal zijn.