Rotonde

Eerst waren ze er. Toen verdwenen ze en de laatste jaren zijn ze terug van weg geweest en ieder zichzelf respecterende gemeente heeft er minstens één: ROTONDES.

Waren het eerst minirotondes, tegenwoordig zijn het halve verkeerspleinen. Bij wijze van!

Zo’n 25 jaar geleden kwam men op het idee om op een ROTONDE een kunstwerk te plaatsen. ROTONDEKUNST.

In onze gemeente werd in die tijd nog niet aan ROTONDE gedaan, laat staan ROTONDEKUNST.

Maar op betrekkelijk korte tijd zijn er maar liefst drie aangelegd - ja, je moet toch meegaan met je tijd-  en daar prijken sinds kort kunstwerken op.

En dat is niet zomaar kunst, nee daar zijn Zuid Afrikaanse kunstenaars voor aangetrokken, want in mijn gemeente huldigen ze het principe wat je van ver haalt is lekker. En we zijn hiermee wel uniek in Nederland, want op niet één van de naar schatting 4000 ROTONDES in Nederland staat kunst van Zuid Afrikaanse kunstenaars.  Niet dat de kunstwerken er Zuid Afrikaans uitzien, eerder niksig.

Nee, dan de enorme kip op de ROTONDE in Barneveld! Die is vast gemaakt door een BBK, oftewel een Barneveldse Beeldend Kunstenaar. In Barneveld zijn ze meer van ‘wat de (Barneveldse) boer niet kent dat eet hij niet’.

Toch vreemd dat op de ROTONDEKUNST in mijn gemeente vlaggen wapperen met het woord Duurzaamheid er op.

Wat je van ver haalt……….

Het gele bankje

Het is alweer drie maanden geleden dat ze overleed en deze week is de urn met haar as geplaatst in de herdenkingsmuur van het crematorium.
Het leven is gewoon verder gegaan:
selfies, loomarmbandjes, De Krim, ISIS, Europese Verkiezingen, Jesus Christ Superstar, Mattheüs Passion, Berlijn, Mauritshuis, super helden, de lente is overgegaan in de zomer en wij leven zoals elke jaar rond deze tijd grotendeels in de serre.
De serre waar dè ultieme herinnering aan haar staat: HET GELE BANKJE. Zolang ik haar gekend heb stond het BANKJE in haar huis. Eerst was het volgens de jaren zestig-mode bruin corduroy, toen wit en nu alweer jaren geel. Altijd was het bankje de centrale plek in haar huis. Nachtenlang heeft ze er slapeloos op doorgebracht. Hoe vaak hebben wij er niet op gezeten als we bij haar waren. Altijd lag er wel een interessant boek op.
Toen haar erfenis verdeeld werd wilden wij maar één ding: HET GELE BANKJE.
Ik heb er nog geen slapeloze nacht op doorgebracht, maar wel een middagdutje.
De urn is er om haar te herdenken en HET GELE BANKJE om haar te herinneren.

Holland

Ik ben enorm verknocht aan het HOLLANDSE landschap van Avercamp, Marsman en zelfs van Potgieter (‘U schiep natuur met een stiefmoeders hand, toch heb ik innig u lief oh, mijn land”).

Vandaag geen ‘grauwe  hemel’, maar een echte HOLLANDSE lucht met stapelwolken en heel veel blauw. De polder waar ik fiets is weids en er hangt een lucht van gedroogd gras. De boeren zijn aan het hooien en tegelijkertijd aan het sproeien.

Vreemd!

In de verte zie ik aan de horizon moderne molens en één ouderwetse die lustig draait in de wind.

Nog onlangs was ik in Kinderdijk. Nog nooit zoveel molens bij elkaar gezien. Een spectaculair gezicht en niet voor niks staat dit molenpark op de Werelderfgoed.

Zouden de Windmolenparken die nu overal verschijnen en waar veel weerstand tegen is – landschapvervuiling! – over twee eeuwen ook op de Werelderfgoedlijst komen?

Ik volg de contour van het eiland, ga over een sluisje en na bijna twee uur fietsen ben ik op mijn bestemming.

’s Avonds als ik langs de andere kant van het eiland weer terug fiets schijnt nog steeds de zon. Die gaat pas rond 10 uur onder. Ook de boeren maken overuren. Die zijn nog steeds aan het hooien èn sproeien.

Vreemd!

 

De geur van koffie

Toen Van Nelle nog geen Werelderfgoed maar alleen een koffiebranderij was kon het gebeuren dat, als de wind gunstig stond, je vanaf de snelweg bij Rotterdam DE GEUR VAN KOFFIE tegemoet kwam.
Wat de reden waarom je daar reed ook was - begrafenis, vakantie, kleinkinderen - altijd gaf DE GEUR VAN KOFFIE even een prettig gevoel van huiselijkheid, gezelligheid, ontspanning, kalmte en warmte.
En herinnering! Dat is wat DE GEUR VAN KOFFIE doet.
Herinnering bijvoorbeeld aan mijn jeugd waar midden in mijn geboortedorp ook een koffiefabriek stond, De Biggelaar.
Zou deze fabriek er nog staan? Wordt er nog koffie gebrand, of is het gesloopt of monument geworden met expositieruimte?
Herinnering aan de eerste keer dat we bij onze dochter op bezoek gingen in haar studentenkamer en langs de Douwe Egberts reden. Nu is ze alweer bijna 40 en mag DR voor haar naam zetten.
Ik las dat de Van Nelle fabriek te bezichtigen is.
Zou er DE GEUR VAN KOFFIE (nog) hangen?

Piggelmee

Toen ik in de krant las dat de Van Nelle fabriek op de Werelderfgoedlijst gekomen is, dacht ik gelijk aan PIGGELMEE die met zijn vrouwtje in een omgekeerde Keulse pot woonde in de duinen. De avonturen van het dwergenpaartjes stonden in een boek. De bijbehorende plaatjes kon je sparen als je Van Nelle koffie kocht.
Dat was rond 1920. Anno 2014 is sparen onder kinderen nog steeds populair: superhelden, juichhamsters, voetbalplaatjes wuppies.
Wij dronken vroeger DE koffie, dus leerde ik pas op toen ik groot was PIGGELMEE kennen toen ik bij een antiquariaat het tovervisje kocht met de onsterfelijke beginregels:
In het land der blonde duinen
en niet heel ver van de zee
leefde eens een dwergenpaartje
en dat heette PIGGELMEE

Nog weer later kwam ik tot ontdekking dat de duinen bij mijn woonplaats  dè blonde duinen zijn. Want wat bleek? De directeur van de Van Nelle fabriek (nee, niet meneer van Nelle, maar meneer van der Leeuw) had een buitenhuis in 'onze' duinen.
Hij had ook een sportvliegtuigje waarmee hij vanuit Rotterdam naar een speciaal aangelegd vliegveldje in het naburige dorp vloog. Voordat hij landde cirkelde hij boven zijn buitenhuis als teken dat de butler hem kon komen ophalen.
Het vliegveldje is er niet meer en de directeur van Van Nelle leeft niet meer, maar het inmiddels tamelijk vervallen, maar wel onder architectuur gebouwde buitenhuis staat er nog. En PIGGELMEE? Die kom ik nog regelmatig tegen in de duinen.

Oosterschelde

Het is een mooie voorjaarsdag: vriendelijk zonnetje…aangename temperatuur… nauwelijks wind….echt zo’n dag om er op uit te trekken. We rijden richting Zeeland, Schouwen Duiveland om precies te zijn. De weg naar Zeeland over de dammen die de eilanden met elkaar verbinden is zoals altijd een spectaculaire ervaring. Altijd weer het gevoel dat Nederland uit meer water dan uit land bestaat..

Onze bestemming is het Watersnoodmuseum aan de rand van de OOSTERSCHELDE. Het is niet bepaald Watersnood-weer en van Oosterschelde windkracht 10, het boek van Jan Terlouw is geen sprake.

Maar ik ben van 1953 en altijd into Ramp.

Het museum is gevestigd in de 4 caissons waarmee het laatste gat in de OOSTERSCHELDE op 6 november 1953 gedicht is. Er zijn de bekende polygoonfilmpjes en op een wand hangt de indrukwekkende lijst met namen van alle 1835 slachtoffer + 1, een pasgeboren baby die naamloos met de ouders in de golven verdween. Op een lichtbeelden-animatie zie je diezelfde namen in de golven verdwijnen.

Namen, wat zijn ze belangrijk. Als je geen naam hebt  hoe kun je dan voortleven in de herinnering? Ik krijg er koude rillingen van. Ik ben dan wel van 1953, maar na de Ramp geboren en niemand van mijn familie is verdronken.

Later fietsen we langs de spiegelgladde OOSTERSCHELDE (windkracht 0) naar Zierikzee. In de verte zien we de Zeelandbrug. De zon glinstert  in het water. Onbegrijpelijk dat datzelfde water zo verwoestend kan zijn.

 

 

 

Vrienden

VRIENDEN is een vaak terugkerend onderwerp van gesprek tussen mijn kleinzoon en mij. Zijn VRIENDEN en mijn VRIENDEN. Zo klein ("ik ben groot") hij is, weet hij dat het hebben van VRIENDEN belangrijk is in het leven.
Zijn papa en mama, zusje, opa's, oma, tantes en ooms zijn VRIENDEN van hem die ik ook ken.
Hij heeft ook VRIENDJES op de Bever (kinderopvang). Samen noemen we ze op: Felix, Qwin, Balder..."Ken jij die? "vraagt hij "Nee". "Moet je een keer naar de Bever komen"
OK!
Als hij komt logeren, is 'toevallig' ook de (knuffel) Gruffalo van mijn VRIENDIN er.
"Waarom" vraagt hij.
Als je 3 bent zit je midden in de waarom-fase.
"Omdat de Gruffalo het leuk vindt om met jou te komen spelen."
Voorlopig is dat niet wederzijds. Kleinzoon speelt liever met de (knuffel) Knorrie van zijn opa.
We zitten in de tuin koffie (en een pakje sap) te drinken als we bezoek krijgen.
"Dat zijn mijn VRIENDEN" zeg ik.
Hij rent naar binnen en komt terug met de Gruffalo.
Ik vertel 'm dat de Gruffalo niet van deze VRIENDEN is.
OK!
Het is gezellig met mijn VRIENDEN, die al heel snel ook zijn VRIENDEN zijn.
En wat doe je met VRIENDEN als ze weggaan?
Die zwaai je uit! En dat doet hij dan ook. Net op dat moment komt een man op een fiets voorbij die bij wijze van grap ook zwaait.
"Is dat ook jouw VRIEND?"
VRIENDEN....... ze zijn belangrijk in het leven....... maar niet iedereen is zomaar je VRIEND!

Logeren

Onze kleinzoon komt met zijn babyzusje LOGEREN. Het lijkt een complete volksverhuizing wat er uit de auto van onze zoon komt: campingbedje, kinderstoel, draagzak, fietsstoeltje, pakken luiers, rompertjes, speelgoed en zelfs een ‘zwem’ luier voor als we naar het strand gaan. Allemaal voor de kleine meid die er zelf geen weet van heeft en op een oude deken van oma met een lege zak chips speelt.

Kleinzoon heeft, zegt hij zelf, alleen zijn rugzak meegenomen met daarin zijn zonnebril en zijn slaapdoekje: “ een nieuwe, gekregen van Ben”. Kleinzoon is wat knuffeldoekjes betreft niet kieskeurig. Wat speelgoed betreft weet hij inmiddels dat er op de zolder van opa en oma altijd wel iets is om mee te spelen. Dit keer heeft hij de lego van zijn papa ontdekt, nee niet de duplo, daar is hij al te groot voor, hij is al 3! De duplo is voor zijn babyzusje die er gretig in gaat bijten. Goed voor haar doorkomende tandjes. Na het avondeten (met appelmoes) gaat zijn vader naar huis. En dan dringt de realiteit tot kleinzoon door. Dat is even een moeilijk moment, maar nadat we papa uitgebreid uitgezwaaid hebben gaan we over tot de orde van de dag, oftewel het bedritueel: Filmpje kijken van Pieter Post, boekje voorlezen, tanden poetsen..... oeps….hij heeft geen tandenborstel meegenomen. “Zit ie misschien in je rugzak? “ vraag ik nog. “Nee, daar zit toch alleen mijn zonnebril en beddoekje in.” zegt hij verontwaardigd. Geen ramp, we hebben een reserveborstel en ook grote-mensen tandpasta.

En dan is het uur U aangebroken.

Het grote bed waar hij in ligt is ineens wel erg groot. De vorige keer dat hij LOGEERDE lag hij er samen met zijn papa in. Gelukkig is al gauw een knuffel gevonden die ook in het grote bed mag. Na nog een liedje en een zelf verzonnen verhaaltje is het echt zover. De deur op een kiertje en het echte LOGEREN is begonnen. Een tijdlang is het stil boven tot ineens de deur beneden open gaat.

“Ik moest heel zachtjes snikken, maar dat hoorde je niet”

Nadat we een tijdje op de bank hebben gezeten en naar de maan hebben gekeken gaat hij het weer proberen. Met succes dit keer.

Hij en ook zijn babyzusje slapen tot  mijn wekker afgaat. Komt vast door de gezonde zeelucht. Als dat zo is, slapen ze komende nacht het klokje rond, want vandaag gaan we naar de echte zee.