Nationale Gedichtendag

Vijf minuten voor middernacht.
Nog vijf minuten NATIONALE GEDICHTENDAG
Het kan nog net.
Op de valreep een gedichtje van Arnon Grunberg:

Al die mensen 

 

Al die mensen die zeggen:

Je moet ophouden met die onzin, eindelijk ouder worden.

Zie je die gezichten.

Dat zijn nou de gezichten van mensen die ouder zijn geworden.

Opgehouden met die onzin.

 

Ik wil nog lang niet ophouden met welke onzin dan ook.

 

Hier aan de kust...

Het wil HIER AAN DE KUST maar niet gaan vriezen, ondanks de belofte van Gerrit Hiemstra. Als geboren en getogen Noorderling houdt hij van winterweer. Wij ook. Maar helaas, het wil HIER AAN DE KUST maar niet gaan vriezen.
Nee, dan Groningen. Daar hebben ze verdorie al weken lang in het middelpunt van de belangstelling gestaan en hebben nu ook nog sneeuw en ijs.
Tja, sommige mensen worden wel erg rijkelijk bedeeld.
Wij HIER AAN DE KUST, moeten het doen met een gevoelstemperatuur van -7. Maar daar heeft de boerenkool geen boodschap aan (en wij ook niet!),
Volgens mijn schoonmoeder zaliger was boerenkool pas lekker als de vorst overheen gegaan was.
En eerlijk is eerlijk, haar boerenkoolstamppot was de lekkerste. En adviezen van schoonmoeders, ook al leven ze allang niet meer, moet je nooit negeren.
Maar het is al eind januari en het verlangen naar dit oer-Hollandse gerecht wordt steeds groter en bij de AH ligt het al de hele winter in het groentenvak. Daarom heb ik een zak gekocht en daarna in de vriezer gestopt.
Ben benieuwd hoe de boerenkool zal smaken na een paar uurtjes diepvriesijs.
Vanavond eten wij HIER AAN DE KUST in ieder geval ook boerenkoolstamppot.

Welkoop

Net buiten ons dorp staat een winkel van WELKOOP, voorheen de Boerenbond. Zoals de naam al zegt kochten vroeger vooral boeren er hun landbouwproducten. Dat was in een tijd dat doe-het-zelf en hobby nog niet uitgevonden waren. Als er iets in huis gedaan moest worden schakelde je een vakman in.

De Boerenbond ging met zijn tijd mee en veranderde van naam. WELKOOP, dat dekte de veranderde lading. Nu kun je er hobbyartikelen kopen als kattenvoer en eigen-brood-bakmeel en er is een kledinglijn.

Niet dat wij, de autochtonen in het dorp, WELKOOP zeggen. Nee, sinds jaar en dag heet de winkel Rip, want zo heette de winkelbaas en nog steeds is Rip een begrip, ook al is er al lang een andere eigenaar. En ondanks de B(oer)-locatie buiten het dorp, is het een goedlopende zaak.

Hier moest ik aan denken toen ik deze week de kop van de krant las: Polare-winkels voorlopig dicht.

Polare?

Nooit van gehoord! Alhoewel… in het artikel las ik dat Polare een boekhandelketen is waartoe De Slegte en Selexys behoren. Ik herinnerde me dat een paar jaar geleden op de gevel van Donner, mijn lievelingsboekwinkel, ineens Selexys stond. Maar in de volksmond bleef het gewoon Donner.

2 overnames later heeft Donner het ondanks de A-locatie midden in het centrum in tegenstelling tot Rip, eh...WELKOOP niet gered.

Tingatinga

Meer dan 40 jaar geleden kochten we in Zweden 2 handbeschilderde houten dalapaardjes, een typisch Zweeds souvenir. Met de komst van IKEA doken (nep)dalapaardjes ineens op in Nederland en nu kun je ze zelfs bij de Blokker kopen en zijn ze niet meer exclusief.
Jammer.
Zou dat ook met TINGATINGA schilderijen gebeuren?
Volgens Wikipedia is TINGATINGA een kunstschilderstijl die in de tweede helft van de 20ste eeuw ontstaan is rond de Tanzaniaans stad Dar es Salaam en wordt de stijl gekenmerkt door een kleurrijke karikaturale en naïeve stijl. De onderwerpen zijn veelal typisch Afrikaans. Men ziet wilde dieren (giraffen, olifanten, zebras), Afrikaanse dorpsgezichten, gestileerde mensfiguren en bonte decoratieve patronen
Wij hadden nooit van TINGATINGA gehoord tot een reiszuchtig familielid ons en onze kleinkinderen verraste met TINGATINGA-schilderijtjes (met onze namen erop) die ze speciaal in Dar es Salaam voor ons had laten maken.
Door oude tandeloze mannetjes!
Dat tandeloze heb ik er zelf bij verzonnen, maar dit terzijde.
En nu maar hopen dat meneer Blokker niet naar Dar es Salaam op vakantie gaat en op een idee gebracht wordt.

Nescio

Vanuit mijn tijdelijke werkplek heb ik zicht op het haventje en de historische panden aan de overkant. In de tijd dat dit een bloeiende visserijplaats was, woonden hier welgestelde koopmannen, nu zijn er een restaurant, een makelaar en een paar winkels gevestigd. Nee, geen pettenwinkel - wat je in dit zwarte-kousendorp wel zou kunnen verwachten - zoals in 1943 toen NESCIO op 12 maart de nacht doorbracht hier in 'Menheerse'. In een brief aan het thuisfront schrijft hij:

'En de gelagkamer was zoo hoog als een kerk, maar je kon er nix te eten krijgen en ook niet overnachten, al heette 't: "Hôtel de Gouden Leeuw", maar hij heeft voor ons getelefoneerd naar Meier in Middelharnis en daar hebben we geslapen en er was geen handdoek en er waren maar twee klontjes bij een groote pot thee voor twee personen (je bent dan een persoon) en nou hebben we nog vergeten Meier om z'n portret te vragen.'

Vermeldend dat men in Middelharnis een waaggebouwtje met een luifel heeft afgebroken, om op die plaats een lelijke pettenwinkel te bouwen, merkt hij op: 'God ziet toch blijkbaar niet alles.'

 

Elke keer als ik op mijn tijdelijke werkplek zit, denk ik aan NESCIO en aan zijn Titaantjes.

Toen we gister naar het Stedelijk Museum in Amsterdam gingen, tramden we ter afwisseling van al die overweldigende kunst naar het Oosterpark waar een beeld van de Titaantjes staat. Aan de tramconducteur vroeg ik of hij me wilde waarschuwen waar we uit moesten stappen. “Moet u naar het OLVG?“ vroeg hij. Niet-begrijpend keek ik ‘m aan en wilde eerst antwoorden “Nee, de Titaantjes“, maar zag daar van af, want dan zou hij waarschijnlijk op zijn beurt niet-begrijpend gekeken hebben.

Alhoewel… ze zijn in Amsterdam wel wat gewend.

In het park zagen we een beeld ter nagedachtenis aan de slavernij en een metershoog beeld (de Schreeuw) als herinnering aan Theo van Gogh.

En natuurlijk de Titaantjes: Jongens waren we, maar aardige jongens.

Toen we later weer op de tram wilden stappen, bleek ons OV kaartje verlopen te zijn. Ik wilde eerst nog onschuldig tegen de tramconducteur ‘NESCIO’ zeggen wat letterlijk ‘ik weet niet’ betekent, maar zag daar toch maar van af, want ze zijn wel wat gewend in Amsterdam, maar er zijn grenzen.

 

Papa

Wat de eerste woordjes van onze kleinzoon waren weet ik niet meer, maar in ieder geval niet mama of PAPA. De ouders van onze kleinzoon (en inmiddels ook kleindochter) willen n.l. gewoon met hun voornaam aangesproken worden.

Geen punt, wat maakt het uit… what’s in a name zou Shakespeare zeggen.

Ook onze kleinzoon wist niet beter. Tot hij op het kinderdagverblijf een vriendje kreeg waarvan de vader ‘PAPA' heet. Met het gevolg dat hij zijn vriendje’s vader met PAPA aansprak.

Tja, en dat schept verwarring.

Nu is onze kleinzoon een slim ventje (van wie zou hij dat toch hebben?) en na een goed gesprek met zijn ouders weet hij dat ook hij een PAPA en mama heeft.

Maar dat zijn opa de vader is van zijn PAPA… dat gaat zijn pet bijna te boven. Bijna, want zoals gezegd… hij is een slim ventje. Toen hij met Kerst bij ons op bezoek kwam nam hij zijn opa van top tot teen op alsof hij hem voor het eerst zag om al snel tot de conclusie te komen dat die er nog net zo uit zag als ‘vroeger’ en toevallig ook nog de vader is van zijn PAPA.

Over zijn oma heeft hij geen enkele twijfel, die is gewoon oma en zo heet ze ook!

Nieuwjaarsduik

Elk jaar op 1 januari neem ik me wel iets voor. Zoals: gekochte kleren niet terug brengen naar de winkel. Lijkt simpel, maar is voor mij zoals voor anderen stoppen met roken. Op 1 januari gooi ik alle retourbonnen die nog in mijn portemonnee zitten weg. Opgeruimd staat netjes, maar niet voor lang.
Nog zo'n voornemen is de NIEUWJAARSDUIK. Eind januari begint het te kriebelen, halverwege het jaar weet ik het zeker, in november ga ik twijfelen. En dan hoeft er maar iemand in mijn omgeving te zeggen dat zo'n NIEUWJAARSDUIK de zoveelste massa-hysterie is en ik ben om: ik ben daar gek om met zo'n Unox-mutsje op de zee in de rennen. In werkelijkheid durf ik gewoon niet.
De dag is nog niet om, ik kan ook gewoon in mijn eentje een NIEUWJAARSDUIK nemen.
Maar het waait zo hard en het zeewater is zo koud en ik ben toch niet gek!
Volgend jaar misschien?

31 december 2013

Op de laatste dag van het jaar fiets ik naar mijn werk. 12 kilometer, 40 minuten de tijd om het bijna voorbije jaar te overdenken. Nergens kun je zo goed je gedachten laten gaan als op de fiets. Zelfs op de fiets in de sportschool.

Maar dit terzijde!

Het jaar begon met het familie-uitje naar Avifauna waar kleinzoon (toen nog geen 2) bij het zien van een enorme tropische vogel met - dat dan wel weer- gele borst  “koolmees” zei.

Kort daarna gingen we op Noorderlichtvakantie in Fins Lapland. Jammer genoeg geen Noorderlicht gezien, maar wel rendieren, huskyhonden en…heel veel sneeuw. Voor die sneeuw hadden we niet naar het Hoge Noorden hoeven te gaan, want ook Nederland was wit en Scandinavisch koud.

Tja.

Het kampeerweekend in een Pipo-wagen, met de nadruk op ‘in’, geveld door longontsteking als een zieke Mammaloe in een stapelbedje.

De vakantie in la douce (maar wel kletsnatte) France, waar ik de dichter in mezelf ontdekte.

En natuurlijk denk ik aan al die wandelingen als voorbereiding op de Tocht der Tochten. Lopen ...lopen ... lopen ... 15 kilometer, 20, 25, 30, 50 …. Meestal leuk, maar soms ook afzien en steeds die twijfel of het wel zou gaan lukken.

Maar… het lukte! En hoe! Ruim binnen de toegestane tijd! Dat ik daarna 2 dagen ziek van vermoeidheid was, who cares!

2013 is ook het geboortejaar van onze kleindochter. De ontroering bij het zien van dat piepkleine mensje met alles er op en er aan! Een wondertje.

Automatisch denk ik aan 40 jaar geleden toen ik net zwanger was. Ik was nog niet getrouwd, maar wel bijna.

Nog een paar weken en dan gaan we ons Robijnen huwelijksfeest vieren.

Maar nu eerst op de laatste dag van het jaar, 31 DECEMBER 2013 gewoon aan de dagelijkse arbeid.