Dat wandelen en zingen een perfecte combinatie is, wist ik eigenlijk best. Vroeger tijdens de meimaand-mariamaand liepen we elke avond met een grote groep kinderen naar het 'kapelleke' net buiten het dorp (of stad?). Naast Marialiedjes (o, sterre der zee en te Lourdes op de bergen) zongen we natuurlijk ook potje met vet en mijn tante uit Marokko en dudeljo klinkt zijn lied dudeljo en anders niet.Voor je wist waren we bij het kapelleke.
De workshop Zingen en Wandelen van Natuurmonumenten i.s.m. een zangleraar klonk veelbelovend en was het ook. Eerst liepen we op de hei, We kwamen een schaapskudde met herder en hond tegen (op de grote stille heide), zagen bijna bloeiende dopheide en de rustpauze was bij een paar olmen (de uil zat in de olmen).
De (biologische) lunchpauze was in het (verbouwde) huis van Anne de Vries (Bartje) en daarna begon het echte zingen. Hoe wonderlijk is het toch dat je binnen een mum van tijd een echt koor bent met alten, sopranen, bassen en baritons en dat je na even oefenen zelfs Mendelsohn kunt zingen.
De boswachter zong ook mee en hij was volgens mij een 'natuur' talent. Hij zong de sterren van de hemenl... wat zeg ik....de WIELEWALEN (nou,ja één). Ineens ging tijdens het zingen zijn arm de lucht in....boven ons vloog de WIELEWAAL! Wij waren verrukt, maar de boswachter was bijna in extase. De WIELEWAAL is vrij zeldzaam, staat als kwetsbaar op de rode lijst. Wat zingen in de vrije natuur al niet teweeg brengt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten