Het klinkt heel ouderwets en weinig geemancipeerd, maar waar ik enorm van kan genieten is van een droogmolen vol vrolijk wapperende kraakwitte LAKENS.
Mijn geluk zou nog groter zijn als diezelfde LAKENS aan een 'ouderwetse' waslijn hingen, zoals die waslijn uit mijn jeugd. Die liep van vooraan in de tuin tot helemaal achterin, was zo lang dat hij met gemak als kabelbaan zou kunnen dienen.
Als wat?
Dat leek me als kind het summum: een eigen kabelbaan. En aan die lange waslijn zou dat toch moeten lukken?
Maar om op de LAKENS terug te komen en daar verheug ik me nu al op: zo van de droogmolen gaan ze weer terug op bed. Niks is lekkerder dan tussen buiten gedroogde LAKENS te schuiven, daar kan geen Ariel of Omo tegenop.
Ik denk dat ik vanavond maar eens vroeg naar bed ga!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten