Cheeseburger

Het was zaterdagavond half 10 toen ik de Mac Donalds aan de snelweg in Deventer binnenliep. De keuken van ons hotel naast de Mac was al gesloten, manlief lag ziek in het hotelbed en ik had honger.
Tja, en wat doe je dan?
Dan gooi je dus je principes overboord.
Het was er druk in de Tl-verlichte ruimte met voornamelijk jonge mensen, wat zeg ik alleen maar jonge mensen en ik dus, een dame op leeftijd. Ik viel volledig uit de toon. Niet dat de jongelui daar moeite mee hadden, ze zagen me niet eens, waren te druk bezig met elkaar en hun smartphone.
Ik sloot me aan in de rij voor de bestellingen en bestudeerde de menulijst die boven de balie hing. Ik zag niks vegetarisch, of toch.... een CHEESEBURGER. Ik bestelde er frietjes bij en dat bij elkaar voor vier euro, geen geld. Het vriendelijke meisje vroeg of ik op de hoogte was van de nieuwe bestelservice. Nee, dat was ik niet. Ook niet van de oude trouwens.
Ze legde me uit dat er op mijn bon een nummer stond en dat ik op een scherm boven de afhaalbalie het verloop van mijn bestelling kon volgen. Ze was maar amper uitgesproken of mijn nummer lichtte al op.
Ik voelde me toch al met al een beetje opgelaten alsof ik in een jongerenkroeg terecht was gekomen en ging op een onopvallend plekje bij het raam zitten. Ik zag auto's af en aan rijden, waar meisjes en jongens op hun paasbest in en uitstapten. Ik vroeg me af of dit het nieuwe stappen op zaterdagavond is, want discotheken schijnen uit te zijn.
De frietjes smaakten best lekker, maar die CHEESBURGER..... ik proefde weinig kaas. Bij nader inzien bleek een CHEESEBURGER van de Mac gewoon een BigMac te zijn met een plakje CHEESE.
Die avond verloochende ik twee principes en ik voelde me net Petrus. Het wachten was op de haan die zou kraaien.
Een paar dagen later las ik in de krant wat het lievelingseten van Obama is. Inderdaad, een CHEESEBURGER! Tja, ook de president van de VS heeft zijn zwakheden.