2 dagen

2 DAGEN had ik er voor uit getrokken om mijn kamertje op te ruimen: verzamelmappen, boeken, lappen stof en aanverwante naaiattributen, cassettebandjes (!) en last but not least dè koffer met spullen uit mijn jeugd, meegenomen toen het ouderlijk huis ontruimd moest worden en al meer dan 30 jaar ongeopend. Eindelijk moest het er maar eens van komen, moest ik mijn jeugdjaren maar eens opruimen.

2 DAGEN niet alleen opruimen, maar ook 2 DAGEN herinneringen.

Een lap rood velours, restant van een gordijn dat ik naaide toen mijn dochter op kamers ging.

Dagboeknotities en foto’s van de wereldfietstocht van onze kinderen.

Cursussen die ik in de loop van de jaren gevolgd heb, van  Mantra zingen tot Jaarfeesten, van Levensverhaal schrijven tot Gedachten creëren.

De krant ( de M.W.H.W.-bode) die de kinderen gemaakt hadden tijdens een vakantie bij hun lievelingstante.

Krantenknipsels met publicaties van mijn dochter.

Van diezelfde dochter een map met origami-vouwsels.

De promotie-proefschriften van 2 van onze kinderen (Dr. W en Dr. M).

De brief en 3 ansichtkaarten die ik kreeg van mijn man tijdens zijn pelgrimstocht naar Santiago.

Het cassettebandje samengesteld door de kinderen met Punto-chansons om naar te luisteren tijdens onze autoreis naar Frankrijk.

Een stapel Bulkboeken en een speciale uitgave van De Uitvreter.

Nu, 2 DAGEN later en dozen oud papier, een zak met plasticafval en een kliko vol restafval verder is mijn kamertje bijna opgeruimd.

Bijna, want de koffer is nog steeds ongeopend.

Zou ik dat in 2 DAGEN redden om mijn jeugdjaren op te ruimen? 

Warmterecord

Een Elfje (11 woorden: 1, 2, 3, 4, 1)

23°

18 oktober

Nazomer? Nee, Zomer

op een bontgekleurde herfstdag

Warmterecord

Tante Corry

Mijn TANTE CORRY is overleden. Ze is 91 jaar geworden en was mijn laatste TANTE. Als kind had ik 2 TANTE CORRY's, alhoewel we de andere TANTE COR noemden. Deze TANTE COR was toen ik geboren werd volgens de familietraditie aan de beurt om met mij naar de doop te gaan, maar ze was daar vanwege haar gezondheid - een geheimzinnige vrouwenziekte - niet meer toe in staat. Daarom werd TANTE CORRY mijn peettante en moest zij toezien op mijn katholieke opvoeding. Niet dat zij dat deed, maar het gouden kettinkje met kruisje dat ik van haar kreeg heb ik nog steeds.
Natuurlijk was TANTE CORRY in mijn ogen oud, maar tegelijkertijd ook heel modern. Zij en onze ome Henk hadden geen cent te makken, maar woonden wel op stand in de Heuvellaan. Zij gingen op zaterdagavond weleens uit en huurden dan een babysit in. Onder hun vriendenkring bevond zich een kunstschilder en ome Henk was freelance journalist. Van het plaatselijke suffertje, maar toch. Hij heeft ook nog een blauwe maandag in de politiek gezeten (Maak geen fouten, stem Schouten!).
TANTE CORRY organiseerde echte kinderfeestjes, met als hoogtepunt een bezoek van Sinterklaas ter gelegenheid van de verjaardag van mijn neefje. Of er ook een zwarte Piet bij was herinner ik me niet. Maar anno 2014 zou zij vast een blauwe Piet ingehuurd hebben!
De laatste keer dat ik mijn TANTE CORRY zag was toen ome Henk gecremeerd werd, 10 jaar geleden. Wat me van die uitvaart vooral bijgebleven is, is de muziek bij het verlaten van het crematorium: Time to Say Goodbye (Con te Partiro) van Andrea Bocelli.
Inderdaad, het is tijd om afscheid te nemen van de generatie van mijn ouders en van mijn TANTE CORRY.

Geluid

Midden in de nacht schrik ik wakker van een aanzwellend donderend GELUID. Mijn eerste gedachte is...een Ardennenoffensief! Mijn man die ook wakker geworden is, zegt dat het een schip is.
Een schip? Zo dichtbij?
O, ja, natuurlijk, we zijn een paar dagen in de Ardennen en onze hotelkamer heeft Maaszicht.
Maar toch.
Als ik 's morgens naar buiten kijk, zie (en hoor) ik aan de overkant van de Maas een goederentrein met een aanzwellend donderend GELUID  uit een rots tevoorschijn komen. Dus dat was het 'Ardennenoffensief'. Die dag bezoeken we les Grottes Merveilleuse die door arbeiders in 1904 ontdekt zijn tijdens de aanleg van die spoorbaan. Een fascinerende wereld diep onder de grond met ondergrondse zalen met stalagmieten en stalactietengangen.
De tweede nacht horen we geen schepen en treinen, maar het ijle Oehoe-GELUID van de Uil.
De derde en laatste nacht zijn we zo gewend aan de nieuwe omgeving en de GELUIDEN dat we nergens meer voor wakker worden, zelfs al zou er een Ardennenoffensief komen!

Toevalsding

Elke week staat er in mijn krant de rubriek TOEVALSDIER. Het betreft een foto van een voorwerp dat TOEVALLIG op een DIER lijkt.
Tijdens een wandeling in een herfstbos maakte ik TOEVALLIG een net-andersom-foto. Een DIER dat TOEVALLIG op een DING lijkt, oftewel een spinnenweb dat op een dartbord lijkt.

Cheeseburger

Het was zaterdagavond half 10 toen ik de Mac Donalds aan de snelweg in Deventer binnenliep. De keuken van ons hotel naast de Mac was al gesloten, manlief lag ziek in het hotelbed en ik had honger.
Tja, en wat doe je dan?
Dan gooi je dus je principes overboord.
Het was er druk in de Tl-verlichte ruimte met voornamelijk jonge mensen, wat zeg ik alleen maar jonge mensen en ik dus, een dame op leeftijd. Ik viel volledig uit de toon. Niet dat de jongelui daar moeite mee hadden, ze zagen me niet eens, waren te druk bezig met elkaar en hun smartphone.
Ik sloot me aan in de rij voor de bestellingen en bestudeerde de menulijst die boven de balie hing. Ik zag niks vegetarisch, of toch.... een CHEESEBURGER. Ik bestelde er frietjes bij en dat bij elkaar voor vier euro, geen geld. Het vriendelijke meisje vroeg of ik op de hoogte was van de nieuwe bestelservice. Nee, dat was ik niet. Ook niet van de oude trouwens.
Ze legde me uit dat er op mijn bon een nummer stond en dat ik op een scherm boven de afhaalbalie het verloop van mijn bestelling kon volgen. Ze was maar amper uitgesproken of mijn nummer lichtte al op.
Ik voelde me toch al met al een beetje opgelaten alsof ik in een jongerenkroeg terecht was gekomen en ging op een onopvallend plekje bij het raam zitten. Ik zag auto's af en aan rijden, waar meisjes en jongens op hun paasbest in en uitstapten. Ik vroeg me af of dit het nieuwe stappen op zaterdagavond is, want discotheken schijnen uit te zijn.
De frietjes smaakten best lekker, maar die CHEESBURGER..... ik proefde weinig kaas. Bij nader inzien bleek een CHEESEBURGER van de Mac gewoon een BigMac te zijn met een plakje CHEESE.
Die avond verloochende ik twee principes en ik voelde me net Petrus. Het wachten was op de haan die zou kraaien.
Een paar dagen later las ik in de krant wat het lievelingseten van Obama is. Inderdaad, een CHEESEBURGER! Tja, ook de president van de VS heeft zijn zwakheden.

Rozenburg

40 jaar geleden hebben we een jaar in een flat in ROZENBURG gewoond met zicht op de Waterweg. Het was een snikhete zomer en 's avonds zochten we verkoeling en wandelden, domweg gelukkig, met onze pasgeboren dochter langs het water en door het ROZENBURGSE bosje naar het einde van de Waterweg, naar de Scheepswerf van Verolme, genoemd naar de oprichter, de boerenzoon uit Nieuwe Tonge die zijn milieu nooit ontstegen is. Niet dat ik dat 40 jaar geleden wist, maar goed!
Ik vergaapte me aan de omvang van de schepen die daar lagen. Er is sindsdien veel veranderd in ROZENBURG, maar nog steeds is Verolme op dezelfde locatie en nog steeds liggen er grote schepen voor onderhoud met deze week als hoogtepunt de Oasis of the Seas, het grootste cruiseschip ter wereld. Voor ons een reden om de snelweg af te gaan en de bordjes ROZENBURG Centrum te volgen
Onze straat is er nog, maar is danig opgepimpt en de flats hebben plaats gemaakt voor appartementen. De Waterweg ligt er ook nog, maar zag je vroeger aan de overkant alleen de hoge toren van één van de vele kerken van Maassluis, nu domineert andere hoogbouw het uitzicht. En het ROZENBURGSE bosje......was dat indertijd ook al zo'n miezerig stukje groen?
Gelukkig is de Scheepsverf van Verolme onveranderd.
Het is er op deze mooie zondagmiddag een drukte van belang. Wij zijn niet de enigen die de Oasis of the Seas komen bewonderen. Ik voel me een soort ramptoerist en vergaap me, net als 40 jaar geleden aan de mammoettankers, nu aan de omvang van het cruiseschip dat zo groot is dat ik 'm niet in zijn geheel op de foto kan zetten.
Later, op weg naar huis, denk ik met een gevoel van vervreemding terug aan die tijd van toen.
Er is zoveel veranderd in mijn leven.

Spectaculair

Een week voor de SPECTACULAIRE opening door Maxima van de al even SPECTACULAIRE Markthal in Rotterdam, ging in ons dorp vrij geruisloos De Groentewinkel open. En zoals de naam al doet vermoeden wordt hier groente verkocht, niks meer en niks minder (nou ja, ook fruit). En dat is op zichzelf best SPECTACULAIR, want waar heb je tegenwoordig nog een echte groentewinkel? Je hebt groentekramen op de weekmarkt, de groenteafdeling bij de supermarkt en delicatessewinkels (een soort mini-Markthal) die ook wat, meestal veel te dure groente verkopen.
Net als De Markthal voerde ook De Groentewinkel in de aanloop naar de opening een promotiecampagne. Geen The making of- documentaire op de locale tv, maar in de weken tijdens de verbouw van het voormalige woonhuis stond er op zaterdag een groentekraam op het dorpsplein.
Een onderdeel van De Markthal zijn appartementen met SPECTACULAIR uitzicht op de hal (en het plafond!) en worden vast bewoond door Yuppen. Vanuit het 'appartement' (de bovenverdieping), boven De Groentewinkel kijk je uit op de Dorpsweg en ik zou me zo voor kunnen stellen dat de groenteboer en zijn gezin er wonen.
Zowel De Markthal in Rotterdam als De Groentewinkel in mijn dorp zijn een aanwinst en nu maar hopen dat ze niet teveel concurrentie zullen hebben van de op loopafstand gelegen Weekmarkt......of andersom natuurlijk!

Sjaaltjesrek

In de hal van de supermarkt staat een rek met bontgekleurde SJAALTJES met stippen, strepen, gewaagde kleurstellingen, jungleprints noem maar op.
Het SJAALTJESREK staat vanaf mijn werkplek precies in mijn blikveld en werkt als een soort magneet, want elke keer als ik van mijn werk op kijk wordt mijn blik er naar toe getrokken. En niet alleen op mij heeft het SJAALTJESREK een aantrekkingskracht.
Er gaat geen uur voorbij of er is wel iemand die er tussen staat te snuffelen: oud, jong, rollators, scootmobiels, goedgekleed, sjofel, alledaags, kortom alle lagen  van de bevolking.
Iedereen moet zijn dagelijkse boodschappen doen, dus iedereen loopt langs het SJAALTJESREK.
Nou, ja vrouwen dus, want mannen zien het SJAALTJESREK niet eens.
Soms vang ik flarden op van een gesprek als " het is dat ik al een kast vol SJAALTJES heb, maar anders..." en "Het haalt je jasje wel op".
Toch zie ik zelden iemand naar de kassa lopen met een SJAALTJE en de hoeveelheid SJAALTJES aan het rek lijkt niet te slinken.
Misschien wordt het rek elke dag aangevuld,als ik er niet meer ben, door een speciale vulploeg,
Of blijft het vooral bij kijken (en verlekkeren) en - ons is zunig- niet kopen.
En zo ben ik ook, sterker nog, ik ben nooit verder dan vanaf mijn werkplek gekomen om naar de SJAALTJES te kijken, laat staan te kopen.