Chip

De hond in de wachtkamer bij de dierenarts ziet er goedmoedig en ongevaarlijk uit. Dat vindt poes Lotje niet, want ondanks dat ze veilig achter de tralie van het reiskooitje zit moet ze zachtjes grommen.

Aan de andere kant van de muur is alleen het zachte praten van de dierenarts en het baasje van een ander dier te horen.

Als de deur van de spreekkamer open gaat en het andere dier een grote zwarte hond blijkt te zijn breekt de hel los. De twee baasjes kunnen de honden maar met moeite uit elkaar houden. De dierenarts staat het vanuit de deuropening  stoïcijns gade te slaan, hij maakt dit soort taferelen vast vaker mee.

De rust keert pas weer als de ene hond buiten is en de andere in de spreekkamer. Ook vanuit het reiskooitje komt geen geluid meer. Even later gaat de deur van de spreekkamer weer open. De hond – weer de goedmoedigheid zelve-  en zijn baas zijn klaar en wij zijn aan de beurt. Lotje mag uit het kooitje en kijkt nieuwsgierig - staart in de lucht - in het rond maar nog voor ze de kans krijgt de omgeving te verkennen pakt de dierenarts haar beet en geeft haar een CHIP-injectie, of zoals de dierenarts zegt een STREEPJESCODE.Nog geen 10 minuten later staan we - €30 armer- weer op straat met ons GECHIPTE katje. Aan Lotje zelf is niks te zien, maar als ze gescand moet worden, bijvoorbeeld tijdens een uit de hand gelopen logeerpartij, dan weet de vinder dat wij de baasjes zijn en dat is een hele geruststelling. Nu maar hopen dat dat nooit nodig zal zijn.

29-9-2014

Op de onderkant van het vaasje staat 29-9-1984. Dat is op de kop af  30 JAAR geleden en zo lang staat het vaasje ook al op de vensterbank. We kregen het van de vorige bewoners tijdens de overdracht van het huis. 30 JAAR wonen we dus al hier en als de dag van gister kan ik me nog herinneren dat we samen met de makelaar voor het eerst gingen kijken (ik weet zelfs nog dat ik een eigengemaakt roze joggingpak droeg). Het klikte gelijk met de bewoners en die klik is altijd gebleven tot zij 3 jaar geleden kort na elkaar overleden. Zij verhuisden van de polder naar het dorp en wij net andersom. Zij hadden toen ongeveer de leeftijd die wij nu hebben, maar wij piekeren er nog lang niet over om weg te gaan uit -zoals één van de kinderen altijd zegt-dit paradijsje.
Ons leven werd anders toen wij hier gingen wonen: ons kleine stadstuintje verruilden we voor een grote siertuin, een moestuin, een dijkweiland met pony's en schapen, een perenboomgaard met druivenserre. Woonden we eerst op loopafstand van de school, nu moesten de kinderen door de polder op de fiets. De eerste winter was ook gelijk een hele strenge waardoor leidingen in huis bevroren. De weg naar het dorp was onbegaanbaar.
De vorige bewoners verhuisden vanwege het vele onderhoud. Dat vinden wij 30 JAAR later ook en daarom hebben we een groot deel van onze grond aan Natuurmonumenten verkocht die het ingericht heeft als natuurgebied. Wat vee betreft hebben alleen nog kippen en een poes (Lotje).
Nee, verhuizen...dat doen we voorlopig nog lang niet. Desnoods nemen we een tuinman in dienst om ons paradijsje te onderhouden!

Mist en stilte

De MIST maakt de wereld klein als ik door de polder fiets. En STIL! De enige geluiden komen van een haan die kraait en een paar aarzelend zingende vogels. In de verte slaat de kerktoren 8 uur. De nevel op het weiland zorgt voor een Tableau Vivant van grazende koeien. Het tafereel lijkt op een schilderij van De Haagse School, in dit geval De Voornse School!
Als het dorp dichterbij komt wordt de STILTE onderbroken door auto's, de streekbus en een vroege grasmaaier.
In het dorp zelf heerst, MIST of geen MIST de bedrijvige drukte van de marktkooplui die hun waren uitstallen.
Het duurt nog uren voor de MIST opgetrokken is, maar STIL is het dan al lang niet meer.

Twee Werelden

De zonsopkomst is spectaculair: eerst is er een klein gebogen feloranje streepje dat binnen een mum van tijd groter en ronder wordt. Het belooft een prachtige nazomerdag te worden.
Echt zo'n dag om de boel te boel te laten en van het mooie weer te genieten. En dat doen we dan ook. Nog één keer zwemmen in zee. Badlakens en een picknickmand (nou ja, tas) vol lekkers mee voor de lunch. En natuurlijk een boek! We fietsen de TWEE WERELDEN-route. Inderdaad TWEE WERELDEN: door de prachtige natuur in de duinen naar het strand aan de rand van het Nieuwe Land van de Maasvlakte. Daar aangekomen kijken we aan de ene kant op de imposante industrie en zien we aan de andere kant het strand, de zee, de zandplaten én een zeehondenrustgebied. Geen rustende zeehond te bekennen, ook geen zwemmende trouwens. Wij fietsen door tot de laatste strandopgang. Op het strand hangt een lome, haast verstilde rust. Hier is geen strandtent, geen muziek. Het enige geluid komt van de golven. De zee is zo aan het einde van de zomer 'warm' , toch kost het even moeite om er helemaal in onder te gaan.
En dan lunchen, liggen, in slaap vallen, stukje lezen en nog een keer de zee in.
Aan het einde van de middag gloeit onze huid van de zon en het zout van de zee. We fietsen weer de TWEE WERELDEN-route en verlaten het Nieuwe Land zonder een zeehond gezien te hebben.
Maar wat maakt het uit, onze dag kan niet stuk!

1 jaar

Ze viert haar EERSTE VERJAARDAG op de speelweide van het landgoed. De vlaggenlijn, gespannen tussen bomen en fietsen, is al van verre te zien: daar is het feestje!
Op het speelkleed zit de JARIGE JET. Ze kijkt een beetje onwennig om zich heen naar al die mensen die op hun beurt weer naar haar kijken. Haar grote broer van drie en half  maakt malle sprongen. Ook hij is benieuwd wat er gaat gebeuren. En dan komt het moment waar alles om draait, dat ene kleine (roze!) kaarsje op de taart. Nog voor ze met haar kleine handjes naar het brandende kaarsje kan grijpen blaast de wind het uit en is het fotomoment voorbij, zonder dat er een foto gemaakt is.
Maar dat mag de pret niet drukken, want vanaf dan komt de cadeautjes-stroom op gang. De JARIGE vindt het inpakpapier het leukst, haar grote broer is vooral geïnteresseerd in de inhoud en 'helpt' zijn zusje met uitpakken en bouwt alvast van de gekregen blokken een kasteel, terwijl zij de doos waar de blokken inzaten gebruikt om alles wat voor handen is er in te doen en er vervolgens weer uit te halen. Tot ze een boekje ontdekt, dat ze bladzijde na bladzijde gaat zitten lezen.
De aandacht van de grote mensen voor de JARIGE verslapt en de andere kinderen gaan de rest van de speelweide verkennen en komen met kastanjes en hazelnoten terug.
De JARIGE JET heeft het ook erg naar haar zin, zij vermaakt zich in d'r eentje prima tussen al die cadeautjes en aanverwante attributen.
Toch.....JARIG of niet, het middagdutje kan niet overgeslagen worden en dan is onverwacht het feestje afgelopen, wordt de vlaggenlijn afgebroken, alles ingepakt en gaat iedereen weer naar huis.
En is de rust op de speelweide van het landgoed weergekeerd.