De treinreis van BERLIN Hauptbahnhof naar AMERSFOORT duurt als het mee (of tegen)zit 6 uur. 6 uur gevangen in een treincoupé… 6 uur lezen!
Wat me thuis bijna nooit lukt gaat hier vanzelf: lezen…lezen…lezen.
Helemaal meegesleept worden in het verhaal, de omgeving en tijd vergeten,
alleen maar het boek. Af en toe even naar de wc, even afgeleid worden door de
koffiejuffrouw van de Deutsche Bahn die met koffie langs komt, alsof ze weet
dat dat je enige behoefte is naast het lezen.
Het boek gaat over een vergelding tijdens het laatste
oorlogsjaar in RHOON, een dorp in de
buurt van mijn woonplaats. Ik word meegesleept in het verhaal dat eigenlijk
geen roman is, maar een reconstructie. De schrijver weet de hoofdfiguren van het waargebeurde verhaal zo te beschrijven dat ik gaandeweg het
gevoel heb onderdeel te zijn van wat er zich die bewuste avond van 10 oktober
1944 afgespeeld heeft, ik word bijna één van de hoofdpersonen. De spanning stijgt naarmate mijn boek vordert.
Wie is verantwoordelijk voor de daad met verregaande gevolgen?
Zelfs na de overstap in AMERSFOORT op de trein naar
ROTTERDAM en later in de metro blijf ik lezen. De metro waarin ik zit komt langs RHOON en
bijna ben ik geneigd hier uit te stappen, een kijkje te nemen in het dorp dat
ik inmiddels zo goed heb leren kennen.
Bij het eindstation in SPIJKENISSE staat mijn man me op te
wachten. In de auto vraagt hij hoe het was in BERLIJN.
BERLIJN?
RHOON zul je bedoelen.
BERLIJN lijkt alweer zo lang geleden, maar dan volgt de
ontnuchtering en is de betovering van het boek verbroken. BERLIJN was toll.
Toch blijf ik een vage onrust voelen, want
nog steeds weet ik niet of de 'gebeurtenis' een aanslag was of sabotage of een ongeluk. Zal ik daar met nog zo’n 30 bladzijden te gaan
nog achter komen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten