Koningsdag

Twaalf uur... middernacht... de eerste KONINGSDAG zit erop. KONINGSDAG voelde heel anders dan KONINGINNEDAG.
Het voelde als een verjaardagsfeest zonder  jarige, sterker nog, het was zo, want de KONING is morgen pas jarig en dat is op een zondag en dan mag je niet feesten in calvinistisch Nederland!
Maar de KONINGIN was toch ook niet jarig op KONINGINNEDAG (30 april)?
Waarom deze eerste KONINGSDAG dan toch zo anders voelde, kwam door het ontbreken van 'mijn' jarigen (met de nadruk op de N). Mijn kinderen zijn 37 jaar lang jarig geweest op KONINGINNEDAG en nu ineens zijn ze dat pas over 3 dagen.
Voor mijn gevoel waren ze vandaag jarig en het leek net of ze mij, hun bloedeigen moeder, niet uitgenodigd hadden op hun feestje.
Maar och, het zal wel wennen en elk nadeel hep zijn voordeel (of is het omgekeerd?), want voortaan kunnen we èn KONINGSDAG èn verjaardag vieren.

Zonde

De theatervoorstelling van Freek - nee, niet die slangenjongen - de Jonge heet ZONDERMEER en is een combi van de woorden ZONDE en ONDERMEER.
Freek weet als zoon van een dominee wel raad met ZONDE. Adam en Eva in het paradijs, de slang die Eva verleidde.
Met die slang zou die andere Freek (Vonk) wel raad weten, maar dit terzijde.
De verhaaltjes worden door Freek afgewisseld met liedjes:
ZONDE.
Achteraf is alles ZONDE
ZONDE dat je het deed
ZONDE dat je het liet
Het blijft eeuwig ZONDE
Of je het doet of niet

Freek is op dreef, hij laat zich van zijn vrolijkste kant zien. En wat een energie, je zou bijna vergeten dat hij al tegen de 70 loopt. Bijna, want ik zie 'm regelmatig (ik zit op de voorste rij) als geheugensteuntje op zijn tablet kijken.
Het was een leuke avond.
Mijn man heeft door mijn enthousiaste verhalen, spijt dat hij niet meegegaan is, maar ja, spijt komt na de ZONDE en achteraf is alles ZONDE.

Berlijn-Rhoon

De treinreis van BERLIN Hauptbahnhof  naar AMERSFOORT duurt als het mee (of tegen)zit 6 uur. 6 uur gevangen in een treincoupé… 6 uur lezen!

Wat me thuis bijna nooit lukt gaat hier vanzelf: lezen…lezen…lezen. Helemaal meegesleept worden in het verhaal, de omgeving en tijd vergeten, alleen maar het boek. Af en toe even naar de wc, even afgeleid worden door de koffiejuffrouw van de Deutsche Bahn die met koffie langs komt, alsof ze weet dat dat je enige behoefte is naast het lezen.

Het boek gaat over een vergelding tijdens het laatste oorlogsjaar in RHOON, een dorp in de buurt van mijn woonplaats. Ik word meegesleept in het verhaal dat eigenlijk geen roman is, maar een reconstructie. De schrijver weet de hoofdfiguren van het  waargebeurde  verhaal zo te beschrijven dat ik gaandeweg het gevoel heb onderdeel te zijn van wat er zich die bewuste avond van 10 oktober 1944 afgespeeld heeft, ik word bijna één van de hoofdpersonen.  De spanning stijgt naarmate mijn boek vordert. Wie is verantwoordelijk voor de daad met verregaande gevolgen?

Zelfs na de overstap in AMERSFOORT op de trein naar ROTTERDAM en later in de metro blijf ik lezen. De metro waarin ik zit komt langs RHOON en bijna ben ik geneigd hier uit te stappen, een kijkje te nemen in het dorp dat ik inmiddels zo goed heb leren kennen.

Bij het eindstation in SPIJKENISSE staat mijn man me op te wachten. In de auto vraagt hij hoe het was in BERLIJN.

BERLIJN?

RHOON zul je bedoelen.

BERLIJN lijkt alweer zo lang geleden, maar dan volgt de ontnuchtering en is de betovering van het boek verbroken. BERLIJN was toll.

Toch blijf ik een vage onrust voelen, want nog steeds weet ik niet of de 'gebeurtenis' een aanslag was of sabotage of een ongeluk.  Zal ik daar met nog zo’n 30 bladzijden te gaan nog achter komen?

 

 

Cliché

Toen ik nog geen oma was, verzekerden oma-vriendinnen mij dat alle clichés over kleinkinderen kloppen.

Welke clichés vertelden ze er niet bij, en eerlijk gezegd interesseerde me dat toen ook niet.

Nu ik zelf kleinkinderen heb weet ik nog steeds niet welke clichés dat zijn, maar één ding weet ik wel: ze kloppen!

Ik geniet enorm van de kleinkinderen (mijn man zegt zelfs dat ik verliefd ben op onze kleinzoon) en vraag me weleens af of ik ook zo van mijn eigen kinderen genoten heb.

Zou dat één van die clichés zijn?

En wat is een cliché eigenlijk?

Volgens wikipedia is een cliché iets dat al zo vaak gezegd is dat het niet veel meer betekent, het is 'versleten 'beeldspraak.

We zijn er ons vaak niet eens van bewust dat we clichés gebruiken.

Neem nou deze: voor herhaling vatbaar zijn of schitteren door afwezigheid of als paddestoelen uit de grond schieten. En wat denk je van de telefoon die roodgloeiend staat?

Maar om terug te komen op de kleinkinderen: wat die clichés ook mogen zijn, die kloppen als een zwerende vinger!

 

 

Kelder

Ik sta er niet vaak meer bij stil, maar soms realiseer ik me ineens dat ons huis best heel leuk is. We hebben een kamer-en-suite met mooie glas-in-lood deuren, ons huis heeft een balkon aan de ene kant en een fraai gevormde dakkapel aan de andere kant. We hebben een serre waardoor we een groot deel van het jaar ‘buiten’ zitten en……we hebben een KELDER.

Vandaag heb ik een groot deel van de dag in de KELDER doorgebracht. De KELDER krijgt n.l. een opknapbeurt: muren,vloer, trap. Maar eerst moest ie natuurlijk ontruimd worden en dan kom je van alles tegen, zoals potten eigengemaakte jam, een sappan en een druivenpers.

De sappan hebben we vorig najaar na jaren weer eens gebruikt om pruimensap te maken. Vroeger, toen we nog een moestuin hadden, maakten we ook rabarbersap.

De druivenpers.

In gedachte zag ik weer de druivenserre (zo heet een druivenkas in vaktaal) in onze tuin die me, toen ik ‘m voor het eerst zag deed denken aan een scene uit Een vlucht regenwulpen. In het najaar hingen de druivenranken vol met Frankenthalers en Alicante, waar mijn man wijn van maakte. De wijn die eerst in grote glazen vaten moest rijpen en daarna gebotteld werd. Een fraai gezicht al die liggende flessen ‘dijkwijn’. De druivenserre raakte in verval, de druivenpers staat nog steeds in de KELDER en komt daar zeker na de opknapbeurt weer terug, net als de doos met lege jampotten, want jam maken doe ik nog steeds.

Dat een KELDER zoveel herinneringen op kan roepen.

Vanavond keek ik op tv naar Maartens moestuin, zo’n heerlijk onthaastend tuinprogramma over het wel en wee van de moestuin van Maarten een vlucht regenwulpen ’t Hart. 

Ik verlangde terug naar de tijd dat wij een moestuin hadden en een druivenserre.

 

 

Dorpsplein

Ik weet zeker dat 25 jaar geleden ons DORPSPLEIN er heel anders uitzag dan nu, maar hoe zag het er eigenlijk uit? Wat stond er op de plek waar nu de Plus (geeft meer..) is? Gek eigenlijk dat ik dat niet meer weet, want zo lang is 25 jaar nou ook weer niet geleden. De lagere school waar onze kinderen opzaten grensde (en grenst) aan het DORPSPLEIN, de weekmarkt was (en is) op het DORPSPLEIN, de jaarlijkse lampionoptocht startte op het DORPSPLEIN, de 'beroemde' Jazznight was op het DORPSPLEIN en zo kan nog even doorgaan, kortom ook 25 jaar geleden kwam ik dagelijks op het DORPSPLEIN en nu weet ik niet meer hoe het er toen uit zag. Op één ding na en dat is het Verenigingsgebouw. Daar was o.a. de VVV in gevestigd. Het Verenigingsgebouw is jaren geleden afgebroken, maar de VVV is na diverse omzwervingen door het dorp teruggekeerd op het vertrouwde DORPSPLEIN.
Vandaag was de opening (nee, geen 1 aprilmop!) en dat werd gevierd met taart.