Niesel

Na afloop van een verjaardagsvisite fietsen we tegen middernacht naar huis. Een prachtige sterrenhemel en laag in de lucht een grote afnemende maan met er links boven Saturnus.
Als het morgenochtend nog zo mooi is ga ik lekker op de fiets naar mijn werk op het volgende eiland.
Al vroeg ga ik de volgende dag op pad, want ik heb zo'n 28 kilometer te gaan en zal de wind tegen hebben.
Als ik over de dam fiets komt de zon met brede felgekleurde stralen boven het water op om vervolgens weer achter een wolk te verdwijnen en zich niet meer te laten zien.
Wat overblijft zijn laaghangende wolken.
Jammer, maar ik laat er mijn humeur niet door bederven.
Ik heb de polder voor mezelf.
De polder die kaal is en weids.
Ik geniet en denk aan Potgieter (grauw is uw hemel........u schiep natuur met een stiefmoederhand, toch heb ik innig u lief o mijn land).
Het deert me niks als er af en toe uit de grauwe hemel wat MIEZER valt.
Ik fiets mijn hoofd leeg en voordat ik het weet zie ik de molen en ben ik op de plek van bestemming.
Het is stil die dag, weinig klanten, de hemel is te grauw om er op uit te gaan. Als er toch een Duitse man en vrouw die Urlaub machen binnenlopen praten we uiteraard over het weer, over de MIEZER oftewel NIESEL in het Duits.
Als mijn werkdag erop zit MIEZERT het nog steeds.
Gelukkig hoef ik niet terug te fietsen.
Ook vanuit de auto geniet ik van de kale polder en denk ik aan Potgieter.

Spannend

Tijden van vroeger herleven als we ons voor de beeldbuis opmaken voor de 10 kilometer schaatsen voor heren: rondenschema bij de hand, grote pot thee (later bier), koeken. Wij zijn er klaar voor.
Echt SPANNEND zal het wel niet worden, want het is al zo goed als zeker dat het podium straks oranje gekleurd zal zijn met natuurlijk Sven in het midden.
Dat was in mijn tijd wel anders: de eeuwige strijd tussen Ard en Keessie enerzijds en de Noren anderzijds.
Nu laten de Noren het al bij voorbaat afweten, kansloos als ze (denken te) zijn tegen al die oranje overmacht.
SPANNEND of niet, wij gaan er een leuke middag van maken.
En leuk wordt het, wat zeg ik ...SPANNEND!
De eerste ritten niet, die zijn saai en lijken eindeloos te duren. Wij doden dan nog de tijd met koetjes en kalfjes en nog maar weer het oprakelen van de wisselfout van 4 jaar geleden.
Maar na de dweilpauze begint het echte werk. Na veteraan Bob, die geen al te beste tijd rijdt (is dat wel goed genoeg voor brons?) komt Jorrit in actie. Hij rijdt goed, wat zeg ik...steengoed. Dat ziet Sven ook.
De SPANNING neemt toe als onze nationale trots, onze ijskoning aan zijn revanche-rit begint.
Wij zitten op het puntje van onze stoel, zien op het rondenschema Sven eerst onder en dan boven de tijd van Jorrit duiken om nog geen kwartier later als de onttroonde koning te finishen.
Zoals voorspeld kleurt aan het einde van de middag het podium oranje, maar met een nieuwe koning in het midden.
En wij vooraf maar denken dat het geen SPANNENDE middag zou worden.

Fiets

Vandaag is hij 3 geworden en heeft zijn eerste FIETS gekregen. Een mijlpaal in zijn leven en tot grote vreugde van zijn ouders FIETST hij er in één keer op weg.
Eerst binnen en later buiten op de parkeerplaats achter het huis en een rondje om het huizenblok. Ik zie de trotse vader (mijn zoon) glunderen en ik zie hem in gedachten al toekomstplannen maken. FIETSTOCHTJES in de omgeving, FIETSVAKANTIES en wie weet wel over zo'n 20 jaar een WERELDFIETSTOCHT, net zoals hij zelf ooit deed.
En ik zie in gedachten mijn zoon en kleinzoon op een mooie zomerdag een FIETSTOCHT van zo'n 100 kilometer maken en moe maar voldaan onze tuin in komen FIETSEN.
Maar tussen droom en daad.........eerst moet onze kleinzoon nóg een mijlpaal halen......FIETSEN (met) zonder zijwieltjes.

Peuter

'Alle PEUTERS naar de staatsschool?' kopt onze krant.
Volgens 'deskundigen' is het met name voor de taalontwikkeling beter om PEUTERS al met 2,5 jaar naar een PEUTERSCHOOL (met de nadruk op school) te laten gaan i.p.v. naar de Kinderopvang.
Gelukkig voor onze kleinzoon is het nog niet zover, hij zit zijn tijd wel uit.
Over 2 nachtjes slapen is hij jarig en begint dan aan zijn laatste jaar bij de Kinderopvang. Nog een jaar mag hij PEUTER zijn, worden er nog weinig eisen aan hem gesteld.
Maar voor je het weet is hij KLEUTER en dan is het uit met de pret, moet hij 'werkjes' gaan maken, zijn strikdiploma halen, een citotoets doen.
Maar onze kleindochter dreigt de dupe te worden van die onzalige onderwijsplannen die als alles meezit in 2016 ingevoerd worden. Zij is precies 2,5  in 2016.
Maar zoals wel vaker met onderwijsrevoluties zitten er nog veel haken en ogen aan. Om er maar één te noemen: Wat als een PEUTER een middagslaapje wil doen? Want over een middagslaapje zijn alle deskundigen het eens: een PEUTER heeft er recht op.

Weekend

Elke week staat in de WEEKENDBIJLAGE van onze krant de rubriek Eindelijk WEEKEND, waarin BN-ers vertellen hoe ze hun favoriete WEEKEND beginnen.
Het is dat ik geen bekende Nederlander ben, maar mijn zaterdagochtend van deze week zou perfect in die rubriek gepast hebben:
Eerst naar de bakker voor verse broodjes en croissants. Bij het ontbijt een glaasje versgeperst sap, een gekookt eitje en een verhaaltje uit de Uitvreter, op een MP3tje ingesproken en per mail opgestuurd door onze oudste dochter.
Beter kan je WEEKEND niet beginnen toch?

Snor/snot

Wegens omstandigheden (een rol als apostel in een muziekspektakel) laat mijn man zijn baard en SNOR groeien.

Als hij met onze kleinzoon skypt zegt hij: “ Je hebt een nieuwe opa, met een baard en een SNOR. Heb jij ook een baard?”

Kleinzoon (bijna 3) voelt aan zijn gezicht: “Nee”

Opa: “Mannen hebben baarden, jij bent toch ook een man?”

Ja, hij is ook een man.

“Heb jij geen SNOR? ”vraagt opa weer.

Kleinzoon denkt even na en zegt dan: “Ik heb SNOT!”
En daar heeft opa niet van terug, want op de plek waar bij grote mannen een SNOR zit, zit bij kleine mannen vaak SNOT!

 

 

Knikkers

40 jaar geleden nam ik 'm mee uit het ouderlijk huis toen ik trouwde, mijn koffer met jeugdherinneringen. In al die jaren heb ik 'm nooit geopend. Waarom niet? Dat heb ik me in de loop van de tijd ook regelmatig afgevraagd en toch is het er nooit van gekomen.
Best gek eigenlijk, want zo weet ik bijvoorbeeld zeker dat mijn Barbie-poppen erin zitten, en het plastic serviesje dat ik kreeg toen ik 5 werd. Het gebruik van plastic - wij zeiden plastiek- was 55 jaar geleden iets bijzonders en zeker voor speelgoed.
Wat ik niet weet is of mijn KNIKKERS in de koffer zitten. Ik had niet net als Anne Frank een blikken trommeltje waar ze inzaten, maar een knikkerzak die mijn moeder gemaakt had van een lapje dat over was van een naaiwerk. Ik had van die mooie glazen KNIKKERS, EENTELLERS en BOLLEKETTEN (wij woonden tegen de Belgische grens).
Het blik met KNIKKERS van Anne Frank is 70 jaar na dato opgedoken en hot nieuws. Mijn minstens 50 jaar oude KNIKKERZAK zal het nieuws niet halen, maar het openen van mijn koffer met jeugdherinneringen zal in familiekring hot nieuws zijn.
Wanneer het zover is? Geen idee.

Komeet

Het is aardedonker als ik na afloop van het Wine&Food-feestje naar huis fiets. Het paviljoen waar het feestje was staat aan de voet van de duinen en heet toepasselijk Aan Zee. Alles aan deze uitspanning is duurzaam: het gebouw, de eigen energie-voorziening en natuurlijk ook het food: streek en seizoensgebonden. Je zou dan denken aan boerenkoolstamppot, rechtstreeks uit de volle grond van een plaatselijke boer. Maar Aan Zee is culinair, dus het food bestaat vooral uit zeekraal, verwerkt in minuscule hapjes waar je oneerbiedig gezegd nog niet je holle kies mee kunt vullen.
Gelukkig was er ook wine.
Van een plaatselijke wijnboer, die niet onderdoet voor een Franse huiswijn. En juist vanwege de wine ben ik op de fiets gegaan en dat is maar goed ook.
Nu zijn er 2 terug-fietsmogelijkheden: één langs de autoweg en de andere, die veel korter is, gaat dwars door de duinen.
Een tikkeltje overmoedig geworden neem ik het onverlichte pad door de duinen en zoals al gezegd is het aardedonker. Bovendien zwaarbewolkt, geen ster te bekennen.
Alhoewel ... wat zie ik daar hoog in de lucht? Een lichtje met een felgekleurde straalbundel. Even moet ik denken aan zo'n kerstster uit een Nijntjeboek, maar dan weet ik het: het is een KOMEET! En misschien ben ik op dit late tijdstip wel de enige getuige!
Als ik thuiskom vertel ik aan mijn man dat ik een KOMEET gezien heb.
"Was het een leuk feestje?" is zijn enige reactie om er even later aan toe te voegen "Lekkere wijn?"
Op zo'n moment zou je aan jezelf gaan twijfelen, maar ik weet het zeker: ik heb een KOMEET gezien.
De volgende ochtend lees ik op de plaatselijke teletekst dat er met een helikopter een geslaagde nachtelijke zoekactie is geweest naar twee verdwaalde wandelaars in de duinen. Ook spectaculair.

Ding

33 'DINGEN' kreeg Beatrix te zien op haar anderhalf uur durende dankfeest. 33 DINGEN die een afspiegeling zijn van cultureel Nederland.
Wat is cultuur nog in dit Land?
3 minuten per DING!
De cursus die ik volg heet 7 DINGEN en behandelt ook 7 DINGEN.
Nee, geen 7 culturele DINGEN, maar DINGEN als Bloggen, Picasa en Facebook, een afspiegeling van internet.
Nee, geen 3 minuten, maar ruim een week per DING.
Hoe sneller het internet wordt (of beter...hoe ouder ik word), hoe langer het duurt voor ik het onder de knie krijg.
Maar ik wil de boot niet missen, want niet cultuur, maar whatsap is in dit land zeg maar echt mijn DING.

De Ramp

De lucht is ondanks dat het al negen uur geweest is nog donker en grauw als ik over de Haringvlietdam naar mijn werk rijd. Het regent en er staat net als precies 61 jaar geleden veel wind.
61 jaar geleden...1februari 1953... DE RAMP in Zeeland en Zuid Holland.
De omvang van DE RAMP werd pas in de loop van de dag (wat zeg ik... dagen) zichtbaar. Een journalist die in de enige helicoptère die Nederland rijk was over het rampgebied vloog sprak de historische woorden "Zeeland bestaat niet meer!" Water...water...water.
De Haringvlietdam waar ik nu overheen rijd is het gevolg van DE RAMP, net als de andere Zeeuwse dammen.
DE RAMP staat in mijn geheugen gegrift!!