Perfect Day

Het was een PERFECT DAY voor liefhebbers van wind. Het waaide niet zomaar, nee het stormde, wat zeg ik, het was bijna een orkaan die over het land raasde, op de dag dat Lou Reed doodging.
Belust op sensatie als ik ben, ging ik naar de Maasvlakte, waar je bij windkracht 3 al onder het zand komt. Ik nam een WALK ON THE WILDE SIDE van het Maasvlaktestrand, voelde me een Vliegende Hollander en werd compleet gezandstraald. Ook voor kitesurfers was het een PERFECT DAY.
Twee meeuwen balanceerden met wiekende vleugels tegen de wind in en  een hele zwerm spreeuwtjes vloog luid zingend kriskras door elkaar in de lucht.
Kortom een PERFECT DAY.
Alhoewel... het afdakje bij het natuurgebiedje bleek helaas niet bestendig tegen de kracht van orkaan ......? Wij nuchtere Hollanders geven onze orkanen geen naam. Jammer, want ik zou wel een PERFECTE naam weten: Lou!

Groene Strand

Het strand waar we lopen heet GROENE STRAND.
Waarom denk ik nu ineens aan een GROENE ZWARTE Piet?
En aan mijn zoon verkleed als GROENE mannetje (van Mars)?
Is dit een nieuwe kunstuiting net als 2 jaar geleden toen kunstenaars op een stuk strand verderop ROOD zand uitstrooiden?
Zou de bakpiet dit jaar uit protest GROENE pepernoten bakken? Of ROOD?
Dit allemaal terzijde.
Het GROENE STRAND dankt zijn naam/ kleur aan de ver-wad-ding (ik ruik ook een zilte waddenlucht!), waardoor er op het strand begroeiing komt en hier is dat vooral GROENE zeekraal.
In toprestaurants, die met 4 Michelinsterren, is zeekraal zo’n beetje het meest culinaire (en dure) wat je kunt eten. Hier kun je het gratis plukken.
Eigenlijk mogen we vanaf dit punt niet het strand oplopen, maar we doen het stiekem toch.
We zijn niet de eerste overtreders, want ik jut een ROOD en GEEL schepje en ook nog een GEEL zandvormpje
Nadat we uitgewaaid zijn willen we via de smalle duinreep terug lopen.
We struinen door het metershoge helmgras èn……..zakken weg in de modder.
Dat komt ervan.
God (en Sinterklaas) ziet alles en straft onmiddellijk.
Er zit dus niks anders op dan dezelfde weg terug te lopen over het GROENE STRAND.
Op weg naar huis vraag ik me af of er ook GROENE Michelin-mannetjes bestaan.

 

Oktober

Eind OKTOBER!
Volgens weervrouw Willemijn Hoebert leven we ver boven onze stand, want het kan vandaag wel meer dan 20 graden worden. Het lijkt wel zomer.
Maar 20 graden in OKTOBER voelt toch anders dan in de zomer. Komt dat door de geur van herfstblad? De laagstaande zon?
De natuur trekt zich sowieso niks aan van zomers-warme temperaturen, in de natuur is het gewoon herfst: paddestoelen, bontgekleurde bomen en vogels die naar het zuiden trekken.
En eigenlijk trekken mensen zich er ook niks van aan. Koud of niet, het is oktober en dan draag je een winterjas. Ik zag zelfs al mensen met bontlaarzen.
Ik niet.
Ik ben blij dat ik mijn zomerjas nog een poosje kan dragen, want daar was het deze zomer veel te warm voor.
En vanwege het mooie weer maak ik aan het einde van de middag nog een fietstocht en voel me de fietser in het schilderij OKTOBERZON van Jan Sluijters. Met een zomerjas aan!

Appelmoes

Bij de oprit naar de garage staat een oude appelboom. Het is een ouderwets ras, n.l. zoete armgard. Niet lekker om zo te eten, maar gedroogd op een rooster op de haardkachel een lekker knabbeltje. Dat deden we vooral toen de kinderen nog klein waren.
De boom is inmiddels zo oud (en niet goed gesnoeid!) dat er nog maar weinig appels aan zitten en de meeste vallen er af. De oprit is dan ook in deze tijd van het jaar bezaaid met appeltjes.
En wat krijg je dan als je de auto uit de garage rijdt?
Precies!
Tuut, tuut, tuut...appelmoes!

Griep

Sinds vandaag sta ik bij de dokter geregistreerd als GRIEPPRIKWEIGERAAR.
De doktersassistente verzekerde me dat ik deze status zelf kan opheffen, tenminste als ik dat volgend jaar tijdig (in het voorjaar!) doorgeef. Maar zoals ik er nu over denk blijf ik de komende jaren GRIEPPRIKWEIGERAAR, al is het maar vanwege het mooie woord. Wat mij betreft het woord van het jaar. Verdient een plaats in de Dikke van Dale.
Overigens ben ik ook GRIEPWEIGERAAR, maar jammer genoeg heb ik dat dan weer niet zelf in de hand.
Wat mij betreft kan de winter beginnen, ik heb er zin an: zuurkool, spruitjes, erwtensoep, warme chocomelk, open haardvuur, sneeuw en tja, misschien ook wel GRIEP!

God

Theatermaker Johan Simons vertelde in Zomergasten dat hij als jongetje van 8 in dè stormnacht van '53 bij familie in de Hoeksche Waard logeerde en 's morgens vanuit de slaapkamer alleen maar water zag en dacht 'dit heeft GOD gedaan, die kan land in water veranderen'. Zijn kinderlijk geloof zat diep.
Zo'n zelfde GOD-gevoel heb ik als ik op deze ochtend op weg naar mijn werk langs de Strypse Wetering fiets dat door de onophoudelijke regenval in één grote watermassa veranderd is. Een machtig gezicht, versterkt door het waterige zonnetje dat een zilveren glinstering geeft.
Ja, dit heeft GOD gedaan!
De GOD die Waterschap heet!
Door van dit gebied een waterbergingsgebied te maken voor extreme omstandigheden en zo het achterland te beschermen tegen het water.
Het water dat GOD op dag 3 schiep en hij zag dat het goed was
Terwijl ik verder fiets moet ik denken aan de Ark van Noach en aan Petrus die over het water liep en aan de wonderbaarlijke visvangst.
En zomaar ineens ben ik op mijn werk. Dat heb je als je in GOD gelooft, dan gaat zelfs fietsen sneller en gemakkelijker.

Code Oranje

Terwijl in ons deel van het land CODE ORANJE afgekondigd is, zitten wij 'veilig' op ons vakantieadres. Maar ook hier regent het al de hele dag. Daarom gooien we ons aanvankelijke plan - op de fiets naar de Hoge Veluwe- om en rijden met de auto naar het museum, waar we ons onderdompelen in de kunstwereld van Helène Kröller Müller. Dat het museum wereldberoemd is, getuigen de vele Japanners die hier rondlopen met de onvermijdelijke camera's. Allemaal afgekomen op de Vier uitgebloeide Zonnebloemen van van Gogh om vervolgens door te reizen naar Amsterdam om daar het schilderij met die onwaarschijnlijke hoeveelheid Zonnebloemen in die ene vaas te gaan bewonderen.
Wat dit museum zo bijzonder maakt is dat je dwalend door de zalen steeds naar buiten kunt kijken. De glazen puien lopen tot aan de vloer waardoor een interactie tussen binnen en buiten ontstaat. Door al die bonte herfstkleuren lijkt buiten soms één groot schilderij en valt het met het slechte weer voor je gevoel wel mee.
Maar dat doet het niet als we na afloop onder de plu door de Beeldentuin lopen. Jammer, want de tuin is prachtig en vanwege de herfstkleuren lijkt het of ook hier CODE ORANJE is afgekondigd.

De wandeling

Kleinzoon van 2½ en ik maken een WANDELING.
Op de parkeerplaats achter zijn huis staat onze auto met achterop de fietsen. Ik vertel dat opa en ik op vakantie gaan. Vakantie, dat herinnert hij zich nog: 'Wij zijn al op vakantie geweest' zegt hij, 'naar Schotland'. Voordat we verder WANDELEN ziet hij op de kentekenplaat een letter die hij kent, de D van Dikkie Dik.
Aan het einde van de straat ligt in de weg een putdeksel en verderop nog één en nog één. Nooit geweten dat er in één straat zoveel putdeksels zijn. Kleinzoon ontdekt al snel dat er op de putdeksels letters staan en vooral de B van zijn achternaam.
'Ik heb twee namen' zegt hij.
We WANDELEN langs een kleine graafmachine met een grote berg zand en een kruiwagen ernaast. Waarom het werk stil ligt is voor kleinzoon duidelijk: 'De mensen drinken koffie!'
Verderop verplaatst een grote graafmachine grote scheppen zand. 'Die drinken geen koffie'.
Op de stoep ligt hondenpoep. 'Mensen poepen op de wc, ik ook' vertrouwt hij mij met gepaste trots in zijn stem toe.
Hij is ook kritisch. Voor een auto die half op de stoep geparkeerd staat heeft hij geen goed woord over. Auto's moeten op de straat en mensen op de stoep.
Als onze WANDELING er alweer bijna op zit komt op de valreep het onderwerp 'haar' ter sprake. Hijzelf heeft geel haar, zijn vader zwart met een beetje wit, zijn moeder rood en zijn kleine babyzusje heeft nog maar een heel klein beetje haar. Naar mijn haar kijkt hij heel lang en komt dan tot de conclusie dat zijn oma wit haar heeft.
En dat is nou precies de kleur haar die oma's hebben. Nou ja, sommige oma's!

Moordenaartje

Het fietspad heet Trambaanpad en loopt in een rechte lijn dwars over het eiland. Vroeger reed hier een trammetje vanuit Rotterdam naar de tramhaven in Hellevoetsluis waarvandaan de veerboot naar Middelharnis ging. Het trammetje was berucht, werd niet voor niets 'MOORDENAARTJE' genoemd en het schijnt dat op deze trambaan meer slachtoffers gevallen zijn dan op heel Voorne (misschien zelfs wel heel Zuid Holland!) tijdens de Watersnoodramp.
Tussen buurtschap Vlotbrug en Hellevoetsluis is nog lang een stukje trambaan bewaard gebleven en als toeristische attractie gebruikt. Menig kinderfeestje werd in het 'MOORDENAARTJE' gevierd.
Later verkocht de gemeente (uit geldnood?) het hele handeltje aan Ouddorp, waar het trammetje nog steeds een succes is. Zelfs de nieuwe Koning en Koningin hebben tijdens de kennismakingstoer in het 'MOORDENAARTJE' gezeten, dat daarna prompt omgedoopt is in Koninklijke Tram. Klinkt toch minder spannend.
Ik fiets op deze vroege, volgens Gerrit Hiemstra laatste mooie nazomerdag naar Zuidland, vanaf Vlotbrug zo'n 8 kilometer over het Trambaanpad. Een makkie, want ik heb wind mee. Waarschijnlijk was dit ook zo'n beetje de snelheid van het 'MOORDENAARTJE'. Onbegrijpelijk dat er dan toch zoveel slachtoffers vielen. 
De oorzaak? Geen idee.
Ik kom in ieder geval heelhuids aan op de plek van bestemming. Nu de terugweg nog.

Secretaresse

De ene SECRETARESSE is de ander niet. Neem nou een SECRETARESSE alà juffrouw Jannie, de zwaarlijvige SECRETARESSE van kantoorklerken Edgar, Jos en Storm.

Van een heel ander kaliber was misschien wel de beroemdste (sigaarrokende?!) SECRETARESSE Monika Lewinsky. Zij bracht Bill Clinton bijna aan de afgrond.

En sinds dit weekend is daar het type SECRETARESSE bij gekomen dat belangrijke (pensioen)papieren wegmoffelt in bureaulaatjes onder het mom van Wat niet weet, wat niet deert.

Tja, en de baas zit met zo’n SECRETARESSE maar mooi opgescheept en moet zich in allerlei bochten wringen om zijn onschuld te bewijzen: "I did not have sexual relations with that woman “zei een 'aangeslagen' Clinton.

En een minstens zo aangeslagen, maar wel strijdbare Henk Krol wist echt niet wat zijn SECRETARESSE allemaal ( "met de beste bedoelingen") achter in haar bureaulaatje stopte.

Alleen de heren van Jiskefet hebben niks te klagen over hun SECRETARESSE. Die doet waar SECRETARESSES goed in zijn. Komt op het juiste moment binnen, zegt “Goeiesmorgens” en geeft de heren een kopje koffie.

Margriet

Dansen kan ze nog steeds.
Vroeger, in een vorig leven, is ze dansjuf geweest. Vroeger, dat was voordat haar geheugen haar meer en meer in de steek liet.
Nu danst ze alleen nog mee in onze groep.
'MARGRIET' schrijven op de lief-en-leed-kaart die in de pauze rondgaat kan ze niet meer. Praten doet ze nog nauwelijks, zegt soms "ja" als je haar wat vraagt.
Of ze dansen leuk vindt?
Kent ze ons nog?
Meestal kijkt ze uitdrukkingloos voor zich uit, soms breekt er zomaar ineens een lach door op haar gezicht.
Na afloop van het dansen gaan we vanwege het mooie herfstweer wandelen in de duinen en aan het strand. Lopen kan ze nog goed.
"Wat zul jij als een roosje slapen vannacht, MARGRIET!" zegt haar vaste begeleidster als we weer thuis zijn.
Ik denk aan de regels uit het liedje van Louis Neefs: "Ach, MARGRIETJE, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer"
Mij 'zie' je allang niet mee, alleen je vaste dierbaren 'ken' je nog.
Maar dansen kun je nog steeds, MARGRIET.
Hoe lang nog?