Rita Reijs

Op weg naar het Rijksmuseum lopen we langs poptempel Paradiso. Op de voorgevel hangt een aankondiging van een concert op 1 september van RITA REIJS.
Ik dacht dat zij al lang dood was.
In een flits komt een herinnering uit de jaren 60 naar boven. Met de hele klas (of school?) gingen we in het kader van culturele opvoeding (ook toen al) in de plaatselijke schouwburg naar een optreden van RITA REIJS en Pim Jacobs (leeft die eigenlijk ook nog?). Wij waren flower-power-meisjes (ik zat op een meisjesschool), we hielden van popmuziek, van The Beatles en The Stones.
Jazz-muziek was voor ons pubers een muziekstap te ver en RITA REIJS had niks van een popidool.
We waren onder begeleiding, dus zaten we stil en klapten beschaafd. Het enige lichtpuntje was toen RITA REIJS Can't buy me love zong, weliswaar anders dan we gewend waren van The Beatles, maar toch.

Na een lange, vermoeiende dag ( 8 uur door dè natuur lopen is minder uitputtend dan een halve dag door een museum) kijk ik, gevloerd op de bank gewoontegetrouw nog even naar Teletekst en mijn oog valt direct op RITA REIJS (88) OVERLEDEN.
Da's ook toevallig.
Verderop lees ik dat het haar eerste optreden zou worden in Paradiso.
"Misschien fluiten ze me er wel af" zei ze vorige week nog in een interview.
Nee, wij floten haar er 45 jaar geleden niet af. Dat durfden we niet en bovendien beseften we diep in ons binnenste dat RITA REIJS niet de eerste de beste was, maar ook toen al LADY JAZZ.
Wie zal er nu op 1 september in Paradiso optreden?
Zal wel een Tribute worden met vast een of andere BN'er die Can't buy me love zingt.

Hittegolf

Na 7 jaar hebben we weer eens te kampen met een officiële HITTEGOLF.
Die van 2006 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Mijn broer was doodziek, overleed op de warmste dag van die HITTEGOLF
34 graden!
De dagen tot aan de crematie waren ondanks de HITTE koud en duister.
Van de buitenwereld afgesloten zat ik in mijn verduisterde kamer worstelend achter de pc een afscheidsrede te schrijven.
Nooit heb ik zo'n moeite gehad om de juiste woorden te vinden.
Nooit ben ik zo nerveus geweest om in het openbaar te spreken.
Maar nog steeds ben ik blij dat ik ondanks het verdriet en de onmacht bij zijn kist heb gesproken.
We waren vroeger thuis met 6 kinderen. Na de HITTEGOLF van 2006 zijn we nog maar met 5.
Op de gekste momenten voel ik weer het gemis en verdriet.
Nu bijvoorbeeld tijdens deze HITTEGOLF.

Oranjegekte

Wat is dat toch met ons Nederlanders als het om sportieve prestaties gaat? Als we maar iets ruiken van OVERWINNING dan breekt de ORANJEGEKTE uit.
En elke zomer en elke winter is het wel raak: EK of WK voetbal, Schaatsen, Olympische Spelen, zelfs ondanks de tegenwoordige kwakkelwinters de Elfstedenkoorts.
Jammer alleen dat 'onze' prestaties vaak danig overschat worden. Nou ja, op Epke, Marianne en Sven na dan.
Neem bijvoorbeeld Bouke Mollema. Goed, zijn naam alleen al spreekt tot de verbeelding, zo hoort een sportman te heten. Maar 3 weken geleden kende de gewone Nederlander hem nog niet.
Na de ' waaieretappe ' in de Tour brak de ORANJEGEKTE uit, of liever gezegd MOLLEMANIA en de Alpe d'huez kleurde ORANJE.
En nu, 2 dagen voor de finish, zijn we voor de zoveelste keer diep teleurgesteld. Geen podiumplaats op de Champs elysees.
Gelukkig is er elk jaar weer dè VIERDAAGSE, het grootste wandelevenement ter wereld, waar 40.000 Nederlanders (en buitenlanders) OVERWINNAARS zijn.

Oh Oh Den Haag

Als je via het Prins Clausplein DEN HAAG binnen rijdt is het eerste wat je ziet de opvallende hoge toren van het voormalige hoofdkantoor van ESSO. In mijn jeugd hadden mijn ouders een benzinepomp (Fillingstation stond er op gevel van het 'benzinekot'). Als ze na de jaarlijkse meeting (ook al zo'n mooi woord) van pomphouders terug kwamen uit DEN HAAG brachten ze een goodie-bag mee (dit woord werd toen nog niet gebruikt) en ik herinner me een tijgerhandpop en een lepeltje met het Esso-gebouw-met-toren. Dat lepeltje heb ik later geërfd.
Ons dagje DEN HAAG staat in het teken van een fietsroute langs Russische XXXL kunst.
We beginnen bij museum Beelden Aan Zee, één van mijn lievelingsmusea en niet alleen vanwege de fraaie beelden, maar ook door de ligging en zicht (de Pier) vanaf het buitenterras pal aan zee.
Daarna gaan we fietsen. We volgen zo goed en zo kwaad als het gaat de routebeschrijving en dan wordt de tocht een feest der herkenning.
We zien de klokken op de Waalsdorpervlakte van de jaarlijkse 4 mei herdenking.
We komen langs Huis Ten Bosch, waar de koningin, eh, prinses nog tot het einde van het jaar woont en waar Friso de zomer doorbrengt. Mooi optrekje!
We zijn inmiddels in Wassenaar, deelgemeente van DEN HAAG. Aan de rand ligt Clingendael, het prachtige park met rododendrons en de Japanse tuin. Hier gingen we met de kinderen heen toen één van de dochters in een Japanfase zat.
Ons rondje gaat weer richting DEN HAAG en we fietsen langs het Malieveld. Het is er vandaag heel wat stiller dan 30 jaar geleden tijdens de Vredesdemonstratie. Ook de Javastraat herinner ik me van die kruisraketten-nee-dag.
En dan fietsen we ineens op de Lange Poten van dat liedje van Harrie Jekkers OH OH DEN HAAG.
Even later staan we op het Lange Voorhout waar tussen de 314 Linden (!),11 Hollandse Iepen (!) en 7 Paardenkastanjes (!) nog meer XXXL kunst staat.
Later als we weer naar huis rijden komen we langs het oude SHELL-gebouw in Pernis. Ook mooi, ook een mooie toren, maar het haalt het niet bij ESSO!

Zomermannenmode

Kleren maken de MAN.

En dat geeft in de zomer een confronterend beeld van de wat OUDERE MAN.

De OUDERE JONGERE zouden Koot en Bie zeggen.

Zo heb je de BABYBOOMERS die zomer in zomer uit dezelfde in de jaren 60 gekochte korte broek dragen met daar onder (bij voorkeur witte) sokken in onverslijtbare leren sandalen. Door deze mannen komen we de economische crisis nog in geen jaren te boven.
Maar dit terzijde.

Dan zijn er de MANNEN die onder druk van vrouw en kinderen (vooral dochters) in een driekwart broek lopen waar nog een klein stukje melkwit behaard been onder zichtbaar is. Zij dragen enkelsokjes (!) in gympen (of zoals ze zelf zeggen gymschoenen), gekocht bij de Schoenenreus in een foute kleur.

Je hebt ook de MANNEN van vòòr en tijdens de oorlog die weten wat kou lijden is en daarom zomer of geen zomer een terlenka lange broek dragen met geruit overhemd waarvan ze de mouwen in extreme gevallen oprollen. De sokken in de stevige veterschoenen zijn niet zichtbaar. Ook van dit type man wordt Samsom niet vrolijk.
Tja.

Van de VUT genietende PENSIONADO'S lopen meestal in felgekleurde wijde-pijpen-bermuda’s met elastiek in de taille en Hawaii-shirts die uitgaan bij extreme hitte, waardoor de dikke bierbuiken zichtbaar worden. Als schoenen dragen ze slippers.

Hoe zou de oudere jongere er over pakweg 40 jaar uitzien?  
Vast volgens de ZOMERMANNENMODE anno 2013, maar welke mode dat is? Geen idee.

Als JONGERE OUDERE let ik alleen op leeftijdgenoten.

De kunst van het flierefluiten

In de krant lees ik een essay over de KUNST VAN HET FLIEREFLUITEN en dat NIKSDOEN zo moeilijk is.
Onze POES LOTJE heeft daar geen moeite mee.
Bij haar is het net als in dat treffende gedicht van MARTIN BRIL:

DE POES DIE ALLES ZIET
Een slap zonnetje, en de wind steekt op.
Wat te doen? De poes zit roerloos op de
Schutting van de buren niks te denken

Of misschien iets heel dieps, wij zullen
Het nooit weten. Intussen is het wel zo
Dat de poes kan praten, dat wil zeggen
Als ze binnen is, steekt ze hele verhalen
Af in een prachtige taal die niemand
Verstaat maar die we allemaal begrijpen,

Wij hier in huis bedoel ik, anderen niet.

De ene keer vertelt ze over haar avonturen
In de tuin, de andere keer informeert
Ze naar wat wij zoal hebben meegemaakt.

Als alles dan in balans is, zoekt ze ergens
In huis een hoek om te dutten, of een
Plek die uitzicht biedt over alles, want
Graag houdt ze het gezin in de gaten.

En dat doet ze met haar ogen toe
Of soms op een luie kier.

Arme VOGELS, want met zo'n POES in de tuin valt er voor hun niet veel te LUMMELEN, alleen maar (FLIERE)FLUITEN!

Haan

Ongelooflijk maar waar: gister kwamen onze vrij-door-de-tuin-loop-KIPPEN ineens aanzetten met een HAAN. We hadden al de nacht ervoor een HAAN verdacht dichtbij horen kraaien en waarschijnlijk vanwege dit lawaai op zo'n onmenselijk tijdstip is de HAAN gedumpt.
Tja, dat gebeurt niet alleen met honden!
Onze KIPPEN, dol als ze zijn op het mannelijk geslacht, hebben hem de tuin in gelokt. En nou moet ik toegeven dat onze KIPPEN een goeie smaak hebben, want het is een pronte HAAN. Hij loopt door de tuin alsof hij hier al jaren woont.
Maar ja, dat harde kraaien midden in de nacht. Dat vraagt om problemen met de buren.
En dan moeten wij hem ook weer ergens dumpen.
Of op de BBQ!

Molen bij Wijk bij Duurstede

Onze fietstocht gaat door WIJK BIJ DUURSTEDE en natuurlijk gaan we even kijken bij de MOLEN van het gelijknamige schilderij uit 1668 van de bekende landschapsschilder Jacob van Ruisdael.
Toen ik 17 werd kreeg ik van mijn toenmalige vriendje een REPRODUCTIE van dit SCHILDERIJ.
Wat zijn beweegreden was om juist dit cadeau te geven en niet bijvoorbeeld een bos rozen? Geen idee, ook weet ik niet meer of ik er blij mee was. De verkering hield niet lang stand.
Enfin.
Op deze mooie zomerdag met prachtige Hollandse wolkenluchten staat de MOLEN er nog net zo majestueus bij als op het SCHILDERIJ. Terecht dat WIJK BIJ DUURSTEDE er trots op is, want van Ruisdael was niet de eerste de beste en zijn MOLEN hangt niet voor niets in het Rijksmuseum.
Maar wat blijkt nu? Deze MOLEN is helemaal niet dè MOLEN.
Wat sneu voor WIJK BIJ DUURSTEDE zou je denken, maar, en nu komt de aap uit de mouw, het is een 'bewuste' misvatting geweest en door de gemeente in 1928 gebruikt om geld in te zamelen voor renovatie van de MOLEN die daar toen stond. Wat er met de MOLEN van van Ruisdael gebeurd is weet niemand. Vast van ellende in elkaar gstort.
En och, wat maakt het ook uit welke MOLEN van Ruisdael schilderde, hij stond in ieder geval in WIJK BIJ DUURSTEDE.

Wolf

Laat nou uitgerekend in het minst beboste deel van Nederland een WOLF gesignaleerd zijn.
Weliswaar dood, maar toch.
Bovendien is het nog maar voor 98% zeker dat het dode dier aan de kant van de weg in Luttelgeest (of all places) een WOLF is.
Het kan ook nog een WOLFSHOND zijn. Daar zijn de deskundigen nog niet uit en wachten op de
DNA-uitslag.
Nu heb ik niet veel verstand van WOLVEN, maar ben wel sprookjes-deskundige en heb geen DNA-test nodig, want ik weet precies hoe een WOLF er uit ziet, hij heeft n.l. grote oren (daar kan ik je goed mee horen), grote ogen (daar kan ik je goed mee zien) en een grote mond (daar kan ik je goed mee opeten!) en houdt bij voorkeur van grootmoeders, meisjes met rode kapjes en geitjes.
Niet dat hiervan in de maaginhoud van de FLEVO-WOLF iets terug te vinden was, maar ook een WOLF wil weleens iets nieuws uit proberen, bever in dit geval.

Gemiddeld

Wat doet de GEMIDDELDE Nederlander op zijn vrije zaterdag?
Hij/zij wast de auto!
Vandaag ben ik dus een GEMIDDELDE Nederlander.
De andere 51 zaterdagen niet, want onze auto wordt maar één keer in het jaar gewassen en dat is niet GEMIDDELD.
Eigenlijk vind ik mezelf sowieso niet GEMIDDELD, want......
... ik vind Avond van Boudewijn de Groot niet het beste Nederlandstalig nummer en Bohemian Rhapsody niet het beste poplied ooit...
... ik ben niet 1.68 meter lang...
... mijn achternaam is niet de Jong...
... ik vind niet dat het de verkeerde kant opgaat met Nederland...
... ik kijk per dag niet 3 uur en een kwartier naar de TV (maar zit wel minstens zoveel tijd achter de PC of tablet, maar dit terzijde!)...

Maar al vind ik mezelf niet GEMIDDELD, ik ben eigenlijk best wel GEWOON en ik vind net als de GEMIDDELDE Nederlander dat je maar GEWOON (of NORMAAL zoals Wilders en Rutte) moet doen, want dan doe je al gek genoeg!

Biblebelt

Het is zondag en we lopen door de BIBLEBELT op Goeree: Havenhoofd, Goedereede en later Stellendam.
Het is warm.
De straten zijn uitgestorven op een paar spelende kinderen na.
Zij hebben (nog) niet de mazelen.
Bij veel huizen zijn de overgordijnen of luiken gesloten.
Komt dit door de zondagsrust en het buitensluiten van wereldse zaken?
Of gewoon omdat het warm is en men het binnenshuis koel wil houden?
Als we later Stellendam naderen krijgt aan de rand van het dorp een zwarte vrouw (dikke kleren, zwaar gesluierd) fietsles van haar man (oudmodisch wollen colbertjasje) en zus/vriendin. Dit gaat gepaard met kleine opgewonden gilletjes.
Weten zij wel dat in de BIBLEBELT  fietsen op zondag des duivels is en fietsen ze daarom om nog niet meer aanstoot te geven dan ze al doen met hun huidskleur zo ver buiten het dorp?
Of gewoon omdat het wandel/fietspad hier een goed oefenpad is?
Allemaal vragen die in je opkomen als je uren achterheen door de BIBLEBELT loopt.