30 april

39 jaar geleden werden ze op 30 APRIL geboren. 37 jaar lang waren ze jarig op Koninginnedag! Altijd een vrije dag, altijd hingen de vlaggen uit, altijd een verjaardag met een extra (oranje) tintje die ze altijd samen vierden. Zo gaat dat met tweelingen.
Vandaag zijn ze dus jarig, maar sinds vorig jaar is 30 APRIL een doodordinaire dag. Gewoon een werkdag. Geen feest. Ze slaan zelfs voor de verandering hun verjaardag een keer over.
Nee, vandaag 30 APRIL is geen bijzondere dag, alhoewel...
Ons andere kind verlaat vandaag huis en haard en gaat een jaar (of 2) naar Zuid Afrika.
Als dat niet bijzonder is!
Aan het einde van de middag zijn zij en haar man naar Londen gevlogen en op de valreep van 30 APRIL vliegen ze naar Johannesburg. 11 vlieguren.
Volgend jaar op 30 APRIL komen ze weer naar huis, dan is 30 APRIL weer een bijzondere dag en hangen we de vlag uit!

Moordenaartje

Een jaar geleden begonnen we aan ons project  ‘Lopen in het spoor van het MOORDENAARTJE'.
Dat er vroeger een trammetje reed vanuit de stad naar en over de eilanden, dat wist ik uit de verhalen van de eilanders.
Het trammetje werd niet voor niks MOORDENAARTJE genoemd, want wie je er ook over hoort, altijd zit er wel een sensatieverhaal bij over mensen die na een ‘aanvaring’ met het trammetje blijvend letsel opliepen of erger…het niet meer na konden vertellen!
In het begin van mijn huwelijk (èn eilandtijd) fietste ik regelmatig met mijn dochter voorop over het fietspad dat op het trambaantraject aangelegd was dwars door de polder. De dochter die toen 1 was en nu bijna 41, de dochter waarmee ik nu in het spoor van het MOORDENAARTJE loop.
Die fietstochtjes kan zij zich niet herinneren, maar wel de kinderfeestjes in het trammetje dat als toeristische attractie reed over het laatste stukje trambaan. Ook dat stuk trambaan is allang uit het landschap verdwenen.
Dankzij internet en de verhalen van mensen die het trammetje kenden (en wie niet op het eiland) uit hun jeugd maakten we onze eigen LAW en begonnen natuurlijk in de Rosestraat in Rotterdam.
50 jaar na de opheffing van het tramtraject worden MOORDENAARTJE en de Rosestraat nog steeds in een adem genoemd.
Wij begonnen dus vorig jaar op de dag van dè Marathon aan ons project.
En vandaag na 2 dagtrajecten lopen we de laatste afstand. Ruim 20 kilometer met halverwege een lunchstop bij de andere dochter.
Het is niet de vraag òf we vandaag de eindstreep op het strand (ja echt, het MOORDENAARTJE liep tot op het strand!) halen, maar hoe laat.
Want hoe dan ook, vandaag ronden we het af, want over minder dan twee weken gaat deze dochter voor een jaar naar Zuid Afrika.
Zouden daar ook oude spoorlijnen lopen?
Waar we vorige keer eindigden bij de brug over de Maas pakken we de route weer op. Vrijwel moeiteloos vinden we langs de drukke verkeersweg en knooppunt van wegen onze weg tot aan het kruising waar in de herfst van 1943 een van de ernstigste ongelukken uit de geschiedenis van het  trammetje plaatsvond: 2 trams botste in het donker op elkaar. De trieste balans: 7 doden !
Inderdaad…MOORDENAARTJE, wat zeg ik… MOORDENAAR!
Hebben we vandaag meer oog voor de natuur door het naderende vertrek en onze gesprekken over hoe het leven daar zal zijn met zijn subtropische klimaat of is de lente-explosie door de mooie dagen van de afgelopen week gewoon niet te missen?  De bermen vol daslook. Overal witte, gele en rode bloesems, in de sloot zwemmen piepkleine eendjes in een rijtje achter hun moeder. Bij de roekenkolonie is het een drukte van jewelste van af en aan vliegende roeken. Het prille groen aan de bomen. Hollandse luchten. Wij voelen ons als in een schilderij van een Hollandse meester.
Zijn de Afrikaanse luchten ook zo mooi?
De andere dochter heeft een overheerlijke lunch gemaakt met verse brandnetelsoep. We praten over smartphones, whasapp, skypen (en koffie!), want dat zijn het komende jaar de communicatiemiddelen.
Verzadigd en verkwikt lopen we verder. Nog 10 kilometer te gaan naar het strand.
We lopen langs een huis met de naam Verwoeste Hoeve. Op een plaquette lezen we dat hier in het laatste oorlogsjaar een andere MOORDENAAR te keer is gegaan.
We komen langs de middelbare school van de kinderen en herinneringen komen boven, leuke en minder leuke.
Zoals bijna altijd halverwege een tocht, komen we in een dip.
Vorige keer was dat het moment om het voor die dag gezien te houden. Het moet wel leuk blijven.
Maar dat ligt vandaag anders. Daarom pakken we een stukje bus.
Die rijdt over het voormalige  trambaanspoor.  Dat dan weer wel.
We eindigen in het dorp dat vroeger aan zee lag en op het strand pikken we een terrasje.
Genieten van het uitzicht op het Nieuwe Land en we denken aan het voor haar Nieuwe Land waar ze over minder dan 2 weken voor een jaar naar toe gaat.

 

12

 

De Big Five

Over 3 weken vertrekken ze voor een jaar naar Zuid Afrika. Zuid Afrika, het land van de BIG FIVE die je gezien moet hebben: Olifant, Leeuw, Buffel, Luipaard en Neushoorn.
Op het afscheidsfeestje deden wij met het gezin een act waarin de BIG FIVE centraal staan, tenminste... voor de gelegenheid hebben we de Neushoorn vervangen door de Giraf.
Niet dat we de Neushoorn niet leuk (en vooral BIG) vinden, maar tijdens de voorbespreking viel per abuis de naam van de Giraf en dat leek onze kleinzoon nou juist het dier wat hij graag samen met zijn vader wilde uitbeelden.
Voor ons Europeanen zijn alle dieren in Afrika BIG en zeker de Giraf, dus viel de Neushoorn af.
Er werden maskers gemaakt en een nek voor de Giraf.
Elk dier staat voor een eigenschap die ook voor mensen nuttig kan zijn en vooral als je huis en haard verlaat en naar een ver land vertrekt.
Zo staat de Leeuw voor moed en voor de Nederlandse Leeuw die naar Zuid Afrika gaat. We zongen toepasselijk Hup Holland Hup!
De Olifant en zijn jong, uitgebeeld door onze kleindochter en haar moeder, staat bekend om zijn geheugen. Niks vergeten komt je goed van pas als je in den vreemde bent.
Onze dochter hield een minicollege over de onvoorspelbaarheid van de Kafferbuffel, wat haar zus de uitspraak ontlokte " Je kunt wel horen dat jij vaak vanuit je werk op cursus gestuurd wordt!" Voor veel aanwezigen zeer herkenbaar, dus algeheel gelach.
Ik was in de huid van De Luipaard gekropen, had zelfs een toepasselijk bloesje in Luipaard-print aangetrokken.

Ik legde de nadruk op de kunst van het solitair kunnen zijn. Stug doorweken aan een kunstwerk, eindeloos perfectioneren van een proefschrift. De Zuid Afrika-gangers hebben bewezen dat ze solitair kunnen zijn en dat gaat ze goed van pas komen.
En toen kwam de Giraf. Was onze kleinzoon thuis nog heel enthousiast, op het moment suprême werd de spanning te groot en barstte hij spontaan in huilen uit en wilde niet meer!
De boodschap kwam desondanks wel over, n.l. je nek uit durven steken.
Met onze kleinzoon kwam het later toch nog goed tijdens een spelletje UNO, waarin hij won dankzij.....de Giraf!

Geluk

Na een prachtige voorjaarsdag die wij niet buiten, maar binnen - op fornuizen-en stoelenjacht- doorgebracht hebben ga ik na het avondeten op de fiets naar de Zen-meditatie om nog even het voorjaarsgevoel te proeven.
Ik heb GELUK. Het is windstil.
De laatste diffuse zonnestralen door de nog kale bomen.
De vogels tjilpen er nog lustig op los, een eend kwaakt en in de lucht een gakkende Canadese gans.
En ik 10 kilometer lang op de fiets.
Een half uur fietsmeditatie.
Op de Zen-meditatie gaat het toevallig ook over GELUK.
GELUK in de Zentraditie is het vermogen om onder verschillende omstandigheden GELUK te kunnen ervaren. Ook dus als het rotweer is en je met tegenwindkracht 10 door de polder fietst.
Tja!
Na twee uur 'Zen' met aan het eind de theeceremonie stap ik weer op de fiets.
Weer heb ik GELUK. De kraakheldere nachtlucht is vol met sterren, in de verte zie ik de contouren van de verlichtte Dom.
Op deze manier is GELUK een makkie!

Pasen

Het is haar eerste PASEN, nou ja eigenlijk haar tweede, maar vorig jaar was ze nog een baby en had geen weet van de PAASHAAS, KIPPEN en EIEREN.
Voor haar broer van 4 is PASEN gesneden koek, hij herinnert zich de verstopte EIEREN van vorig jaar nog.
De link tussen het opstaan van JEZUS uit het graf en de PAASHAAS, of beter gezegd het ontbreken van de link interesseert hem niet, hij schakelt moeiteloos over van het lijdensverhaal naar het EIEREN zoeken.
De PAASHAAS heeft speciaal voor het kleine meisje EIEREN op haar ooghoogte verstopt en ondanks dat ze pas anderhalf is snapt ze dat het mandje dat ze van opa en oma krijgt gevuld moet worden. Waarmee? Och, dat maakt haar niet uit. Nieuwsgierig als ze is vindt ze op de stoep en in de bosjes niet alleen PAASEIEREN, maar ook een mooi takje, een afgevallen blad en een rood sierappeltje dat ze moeiteloos herkent. "Appel" zegt ze.
Het mandje van haar grote broer blijft ondertussen akelig leeg. De PAASHAAS heeft het hem dit jaar niet gemakkelijk gemaakt en moet af en toe aanwijzingen geven als "koud... warm... warmer....gloeiend heet".
Uiteindelijk zijn alle EIEREN gevonden, de PAASMANDJES gevuld en zijn broer en zus tevreden.
Nu het officiële gedeelte van deze PAASDAG voorbij is gaan ze over op de orde van de dag: hij gaat tekenen en een PAASKUIKEN knutselen en zij gaat op onderzoekingstocht, want er valt veel te ontdekken in het huis en tuin van haar opa en oma.