Kleurrijk

Alweer een jaar voorbij staat er op onze eigengemaakte kerstkaart: een familiefoto die vanwege de privacy onherkenbaar gemaakt is en daardoor o, zo KLEURRIJK is.
En KLEURRIJK was het jaar 2014: 40 jaar getrouwd, onze oudste dochter ook 40, het fietsdebuut van onze kleinzoon, één van de drie wereld-muren bedwongen door onze jongste dochter, de eerste wankele stapjes van kleindochter, het theaterdebuut van mijn man als ongelovige Thomas, onze schoonzoon die zich voortaan Bachelor of Arts mag noemen, onze zoon die op verkenningsmissie ging naar een ver land in het oosten, onze andere schoonzoon die in een Arnhems èn een Chinees winkelcentrum en in een Belgische kas zijn kunstsporen achterliet, onze schoondochter die op hoge hakken naar New York en Parijs reisde.
En ikzelf?
Ik 'verhuisde' naar de supermarkt en kreeg een accordeon-vriend. Ik schreef verhalen op het strand in Scheveningen, ging naar Leipzig, Berlijn, Brugge, Dinant.
Ik fietste naar Middelburg, de Brabantse Wal en langs het langste gedicht ter wereld.
Ja, KLEURRIJK was 2014 beslist.
En wat 2015 gaat brengen... in ieder geval een reis naar Zuid Afrika!

Sneeuwfoto

Op de teletekst van RTV Rijnmond lees ik een berichtje over een SNEEUWFOTO. Nu heb ik de afgelopen dagen heel wat SNEEUWFOTO'S voorbij zien komen op facebook, want wie heeft er geen FOTO gemaakt van winters Nederland?
Maar een SNEEUWFOTO als bericht op teletekst, dat moet wel een heel bijzondere zijn. Nieuwsgierig geworden googel ik SNEEUWFOTO teletekst en zie ik een SNEEUWFOTO gemaakt vanuit de ruimte waarop het eiland Voorne duidelijk te zien is met ter hoogte van ons tuinpad een piepklein stipje. Dat ben ik, of liever gezegd, daar lig ik, met fiets en al gevallen op die sprookjesachtige, maar spiegelgladde SNEEUW!!

Vallende ster

Het is nog stikdonker als de wekker afgaat. Logisch, want het is pas zes uur. Volgens de STERREN-APP van niemand minder dan Govert Schilling is dit dè tijd om naar de STERRENHEMEL te kijken, want in deze nacht zal de lucht vergeven zijn van VALLENDE STERREN, in vaktermen Geminiden genoemd.
Gisteravond heb ik in gedachte al een wensen-lijstje gemaakt, want bij elke STER die je ziet vallen, mag je een wens doen. En die kans laat ik me niet ontnemen.
Even later sta ik dik ingepakt naar de lucht te staren en voel me een Wijze uit het Oosten. Ja, dat heb je in deze tijd van het jaar.
O.K. ik zie de maan en STERREN, maar om nou te zeggen veel... en vallen...ho maar.
Ik blijf een poosje kijken en hou het dan voor gezien.
Ik voel me geen Wijze uit het Oosten meer, maar een verwend kind van deze tijd, gewend dat al je wensen à-la-minute vervuld worden.
Poes Lotje, die heel de nacht al buiten is, neemt haar kans waar en glipt mee naar binnen.
Ook de katten van tegenwoordig zijn watjes, die liever hapklare brokjes eten dan een eigen gevangen verse prooi.
Alhoewel.
Als ik weer in mijn warme bedje lig, ben ik tevreden over mezelf, want mooi dat ik toch maar de kou ontbeerd heb en eigenlijk heb ik niet zoveel te wensen, want als verwend kind van deze tijd heb ik bijna alles wat mijn hartje begeert.
Bijna!

Dijk

DIJKEN van Nederland  heet het boek dat onlangs verschenen is.
We hebben in Nederland 22000 kilometer aan DIJKEN, waarvan zo'n 400 meter 'onze' DIJK, tenminste... toen we hier 30 jaar geleden kwamen wonen. Ons huis stond (en staat nog steeds) boven op de DIJK.
Een zwager die op bezoek kwam maakte tegen mijn man de inmiddels onsterfelijke opmerking: "Jij hebt een DIJK, maar ik heb een DIJK van een vrouw!"
Mocht er een nieuwe zondvloed komen dan zitten wij hoog en droog op onze DIJK (en komt de hele buurt schuilen!).
Een groot deel van onze DIJK hebben we een aantal jaren geleden verkocht aan Natuurmonumenten. We hebben nu wel de lusten, maar niet de lasten en dat is een riante positie.
Onze DIJK is volgens de overlevering in de dertiende eeuw aangelegd door monniken en staat in de plaatselijke toeristische brochure omschreven als landschappelijk fraai. En dat is ie ook. Er hebben schapen en pony's op gelopen en nu zie ik er vanuit mijn werkkamertje regelmatig reeën.
Vorige week las ik een klein berichtje in het plaatselijke suffertje dat de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed onze regio, waaronder onze DIJK en straat (ja, NOORDDIJK!) wil aanwijzen als beschermd dorpsgezicht vanwege een zeer waardevol duincultuurlandschap.
Dorpsgezicht? Laat ik nou altijd tegen iedereen gezegd hebben dat we buiten het dorp wonen. Blijken we zo'n 2,5 kilometer vanaf het centrum van ons dorp te wonen. Maar wel op een DIJK!

Lopen

De verrassing is groot als we de tuin inlopen van onze zoon. Binnen achter het glas LOOPT een piepklein meisje.
LOOPT!!!!
Wij zien hoe ze met haar korte, stijve beentjes door de keuken LOOPT. Zij ziet ons niet en ook haar vader en broertje hebben ons nog niet 'gespot'. We blijven nog even op afstand van het LOOP-WONDERTJE genieten.
Als we uiteindelijk naar binnen gaan, schrikt het kleine meisje en valt pardoes op de grond om gelijk weer op te staan. Dat ze even later door haar 'grote' broer, die enthousiast komt aanrennen onder de voet GELOPEN wordt, deert haar niet. Vallen en LOPEN wisselen elkaar voortdurend af. Ze maakt er ook niet veel woorden aan vuil, nou ja niet dat ze al kan praten maar toch... ze LOOPT alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en dat is het ook.
Tja, en nu ze kan LOPEN, wil ze ook alleen nog maar LOPEN. Dat merken we als we 's middags gaan wandelen. Ze wil niet bij haar papa op de schouders, nee ze wil LOPEN.
En wat maakt het uit dat het langzaam gaat.
Wij, de trotse grootouders (èn papa!) genieten van haar parmantige stapjes.
En haar broer vindt het allemaal best, die rent heen en weer.