Wit

De zonsopkomst is als op een impressionistisch schilderij van een beroemde Franse meester of van mijn schoonzus: vage, aarzelende lichtgele strepen in de nevelige lucht. De zon lijkt zich af te vragen of ze deze dag wel de moeite waard gaat vinden om volop te stralen.

De zon aarzelt terwijl het vandaag een bijzondere dag is. Het is WITTE Donderdag. Niet de WITTE Donderdag die vooraf gaat aan Goede Vrijdag, maar de dag dat mijn schoonzus gecremeerd wordt. Straks zal de dominee een WITTE toga dragen, de kleur van de dood. Aan het einde van de dag is het lichaam van mijn schoonzus tot stof vergaan, zoals Couperus zo mooi zegt in Psyche (alles is, alles wordt, alles geschiedt, alles vergaat tot stof)

In onze tuin staat het pruimenboompje - ongekend vroeg voor de tijd van het jaar - uitbundig WIT te bloeien.

WIT… niet alleen de kleur van de dood, maar ook de kleur van een nieuw begin.

WITTE Donderdag.. wat een mooie dag voor de dood ( Blöf)