Vermist

Omdat het elektriciteitskastje op een kruising van fiets/wandelpad en autoweg staat doet het regelmatig dienst als ‘prikbord’.

De buurt wordt middels A4-tjes op de hoogte gehouden van belangrijke zaken, zoals:

- iemand die Sara wordt (met toepasselijke foto van baby-Sara);

-een felgekleurde gevarendriehoek met de alarmerende tekst dat Anita eindelijk haar rijbewijs gehaald heeft;

- Lieke heeft een broertje gekregen die, hoe kan het ook anders, Daan heet.

Meestal vang ik al fietsende een deel van het bericht op, zelden stap ik af om er uitgebreid kennis van te nemen.

Maar vandaag blijft mijn blik hangen bij de foto van een pronte zwart/witte poes. Eerst fiets ik nog even door, maar keer dan om.

Onder de foto staat alleen “VERMIST, omgeving Kreekpad, telefoon….”

Geen tranentrekkende tekst als “onze lieve Max” of “we missen haar” of “ze heeft een wit puntje op haar rechterachterpoot”. En ook geen beloning voor de gouden tip.

Maar juist het ontbreken daarvan intrigeert me en maakt op een of andere manier de VERMISSING van de zwart/witte poes schrijnender.

Ik stel me het baasje voor als een nuchtere, zwijgzame man die de poes (die natuurlijk gewoon is aan komen lopen) eerst als vanzelfsprekend gezelschap beschouwde en nu de poes niet meer heel de dag voor zijn voeten loopt merkt dan hij ‘m mist.

Van de foto die hij in een sentimentele bui gemaakt heeft maakt hij een flyertje en zwijgzaam als hij is zet hij er alleen de meest noodzakelijke tekst bij.

Ik probeer het telefoonnummer in mijn geheugen op te slaan en als ik even later onze oprit opfiets komt tot mijn opluchting onze eigen lieve Lotje met opgestoken staart op me afgelopen. Ik moet er niet aan denken dat ik de volgende ben die een ‘opsporing verzocht’ op het elektriciteitskastje moet hangen.

Sinds de komst van Lotje is het in onze tuin een komen en gaan van katten van allerlei pluimage die hun opwachting komen maken bij onze schoonheid.

En warempel, wie loopt daar in de avondschemer op ons tuinpad?

De zwart/witte!

He, wat jammer nou, ik ben het telefoonnummer van zijn baasje vergeten.

Met pen en papier loop ik naar het elektriciteitskastje.

Onderweg kom ik de buren tegen en vertel dat de Zwart/witte van het A4-tje in onze tuin zit (of zat).

“Weet je het zeker?” vraagt de buurman, “er lopen wel 5 zwart/witte katten in de buurt!”

Ineens begin ik te twijfelen en kijk lang naar de foto: was die in onze tuin wel zwart/wit of had hij meer wit dan zwart of omgekeerd?

Ik weet het niet meer, maar schrijf toch maar het telefoonnummer op.

Thuis is de zwart/witte in geen velden of wegen te bekennen en met de telefoon al in mijn hand ga ik steeds meer twijfelen.

Als ik bel maak ik het baasje misschien blij met een dode mus.

Maar van de andere kant… misschien is een van die vijf waar de buurman het over had wel de VERMISTE. En meeleven helpt ook al.

Resoluut draai ik het nummer. Tot mijn verbazing wordt er niet opgenomen. Die avond probeer ik het nog een paar keer, maar ook de volgende dag lukt het niet het baasje aan de lijn te krijgen.

De foto heeft nog een paar dagen op het elektriciteitskastje gehangen. Daarna ging het regenen en bladderde het A4-tje af.

De zwart/witte kat heeft zich niet meer in onze tuin laten zien.