Birds

Elk jaar gebeurt het wel een paar keer!
En elke keer schrikken we er van!
En bijna elke keer loopt het goed af!
Zo ook gisteravond.
We zaten net naar een nieuwsitem te kijken over de aanhoudende bombardementen in Syrië, toen er 'iets' met een enorme klap tegen het raam vloog.
Poes Lotje, die eerst nog ogenschijnlijk in diepe rust was, vloog net als wij op en rende naar de deur. Gelukkig konden we haar nog op tijd binnen houden (ook kleine poesjes ruiken een prooi!) voordat wij buiten poolshoogte gingen nemen. We zagen nog net een jonge merel hinkend de bosjes inschieten onder het luidkeelse alarmgekwetter van moeder merel.
Tja, Anouk waarschuwde er al voor op het songfestival:
BIRDS falling down the rooftops
Out of the sky like raindrops
No air
No pride
That’s why
BIRDS don’t fly

Huisvrouw

Amper een paar dagen ziek en je bent je baan als HUISVROUW al kwijt. Met lede ogen moet je aanzien dat een nieuwe 'HUISVROUW' jouw werk moeiteloos overneemt. Sterker nog... het huis is binnen een mum van tijd spic en span: stofzuigen, keukenvloer dweilen, badkamer en wc soppen. Bijna ga je je overbodig voelen.
Bijna, want dan komt het moment dat er een was gedraaid moet worden.
"Wat doe je bij wat en welk wasprogramma?"
En natuurlijk ben je dan bereid je jarenlange was-ervaring te delen.
De nieuwe 'HUISVROUW' moet de berg informatie zichtbaar verwerken en hij (ja, de nieuwe HUISVOUW is eigenlijk een HUISMAN) verzucht:
"In mijn vrijgezellentijd gooide ik alles bij elkaar"
Tja, als vrijgezel kon en kan dat, maar een beetje HUISVROUW die haar werk serieus neemt schept genoegen in een kraakhelder schone was die bovendien vrolijk buiten aan de waslijn droogt.
Dit laatste heb ik er niet bij verteld, blij dat ik ben dat de honneurs zo goed waargenomen worden.

60 jaar geleden

60 JAAR GELEDEN kregen mijn 5 broers en zussen er een nieuw zusje bij. Wat waren ze blij met het nakomertje. Samen met vader kwamen ze mijn moeder en mij ophalen in het ziekenhuis. Het wiegje stond in de ouders-slaapkamer. Toen mijn moeder opgeknapt was gingen we met zijn allen (ik in de kinderwagen) naar de Boerenleenbank. Van alle 5 de spaarbankboekjes werd een bedrag afgehaald en op het nieuwe spaarbankboekje van de baby gezet.
Zo ging dat 60 JAAR GELEDEN.
Nog steeds wordt dat verhaal op mijn verjaardag verteld en steevast voegt wel één van de broers of zussen er aan toe dat ik stinkend verwend werd.
Elk jaar op mijn verjaardag voel ik me weer even dat verwende nakomertje.
Een dierbare herinnering.

Ziek zijn

ZIEK ZIJN heeft zo zijn voordelen.

Nee, niet de kloppende hoofdpijn, niet de pijnscheuten in je rug, niet je pijnlijke longen na de zoveelste hoestbui.

Ik bedoel het proces daarna, het opknappen.

Eerst ben je nog onrustig, kun je je niet overgeven.

Maar daarna, als alles geregeld is en je niets meer hoeft, komt er een soort serene rust over je.

 

Het is prachtig voorjaarsweer, het bankje aan de rand van het natuurgebiedje staat er uitnodigend bij.

Alleen maar zitten en kijken.

Het geluid van overvliegende nijlganzen.

Twee zwanen die zichzelf aan de waterkant een grote schoomaakbeurt geven.

Het getjilp van vogels.

Welke vogels? Geen idee, maar het klinkt als een symfonie.

In de krant lees ik dat vogelzang veel lijkt op mensentaal.

En inderdaad… in Pluk van de Petteflet ‘praten’ Duif Dolly en de Krullevaar heel wat af met Pluk, Aagje en meneer Pen.

Ja, ZIEK ZIJN heeft zo zijn voordelen.

Kinderboeken van lang geleden worden weer eens herlezen.

Sowieso heel veel lezen, uren achter elkaar.

Ter afwisseling een sudoku.

Poes Lotje springt tevergeefs naar een bij, loert roerloos naar iets in de bosjes, gaat op het mooiste plekje in de tuin liggen.

Nee, een poes hoeft niet ZIEK geweest te zijn om te kunnen genieten van al het moois wat de tuin te bieden heeft.

ZIEK (geweest) ZIJN  heeft zo zijn voordelen.

Medaille

één van de 7 MEDAILLES die Willem Alexander droeg tijdens de inhuldiging was het ELFSTEDENKRUISJE dat sinds kort een officieel ordekruisje is. Verder droeg hij 5 militaire ordekruisjes èn... nu komt het... een MEDAILLE dat hij aanwezig was bij zijn eigen huwelijk(?!).
Waren er op 2-2-2 niet voldoende getuigen aanwezig om dat te bewijzen?
Gewone zielen hebben zo'n bewijs niet nodig, die hebben genoeg aan 2 getuigen en als bewijs kiezen ze meestal voor een ring.
Toch zou dit bewijs van aanwezigheid bij de eed en trouw aan de echtgenoot/echtgenote weleens een trend kunnen worden.
Geen ringen meer en in alternatieve gevallen geen horloges, kettinkjes, manchetknopen, maar een TROUWMEDAILLE.
Als trouwambtenaar ga ik me in ieder geval alvast verdiepen in de symbolische waarde van zo'n huwelijkskruisje. Iets in de trant van........elk huwelijk komt vroeg of laat op een kruispunt ... blah..blah...blah.

Vermist

Omdat het elektriciteitskastje op een kruising van fiets/wandelpad en autoweg staat doet het regelmatig dienst als ‘prikbord’.

De buurt wordt middels A4-tjes op de hoogte gehouden van belangrijke zaken, zoals:

- iemand die Sara wordt (met toepasselijke foto van baby-Sara);

-een felgekleurde gevarendriehoek met de alarmerende tekst dat Anita eindelijk haar rijbewijs gehaald heeft;

- Lieke heeft een broertje gekregen die, hoe kan het ook anders, Daan heet.

Meestal vang ik al fietsende een deel van het bericht op, zelden stap ik af om er uitgebreid kennis van te nemen.

Maar vandaag blijft mijn blik hangen bij de foto van een pronte zwart/witte poes. Eerst fiets ik nog even door, maar keer dan om.

Onder de foto staat alleen “VERMIST, omgeving Kreekpad, telefoon….”

Geen tranentrekkende tekst als “onze lieve Max” of “we missen haar” of “ze heeft een wit puntje op haar rechterachterpoot”. En ook geen beloning voor de gouden tip.

Maar juist het ontbreken daarvan intrigeert me en maakt op een of andere manier de VERMISSING van de zwart/witte poes schrijnender.

Ik stel me het baasje voor als een nuchtere, zwijgzame man die de poes (die natuurlijk gewoon is aan komen lopen) eerst als vanzelfsprekend gezelschap beschouwde en nu de poes niet meer heel de dag voor zijn voeten loopt merkt dan hij ‘m mist.

Van de foto die hij in een sentimentele bui gemaakt heeft maakt hij een flyertje en zwijgzaam als hij is zet hij er alleen de meest noodzakelijke tekst bij.

Ik probeer het telefoonnummer in mijn geheugen op te slaan en als ik even later onze oprit opfiets komt tot mijn opluchting onze eigen lieve Lotje met opgestoken staart op me afgelopen. Ik moet er niet aan denken dat ik de volgende ben die een ‘opsporing verzocht’ op het elektriciteitskastje moet hangen.

Sinds de komst van Lotje is het in onze tuin een komen en gaan van katten van allerlei pluimage die hun opwachting komen maken bij onze schoonheid.

En warempel, wie loopt daar in de avondschemer op ons tuinpad?

De zwart/witte!

He, wat jammer nou, ik ben het telefoonnummer van zijn baasje vergeten.

Met pen en papier loop ik naar het elektriciteitskastje.

Onderweg kom ik de buren tegen en vertel dat de Zwart/witte van het A4-tje in onze tuin zit (of zat).

“Weet je het zeker?” vraagt de buurman, “er lopen wel 5 zwart/witte katten in de buurt!”

Ineens begin ik te twijfelen en kijk lang naar de foto: was die in onze tuin wel zwart/wit of had hij meer wit dan zwart of omgekeerd?

Ik weet het niet meer, maar schrijf toch maar het telefoonnummer op.

Thuis is de zwart/witte in geen velden of wegen te bekennen en met de telefoon al in mijn hand ga ik steeds meer twijfelen.

Als ik bel maak ik het baasje misschien blij met een dode mus.

Maar van de andere kant… misschien is een van die vijf waar de buurman het over had wel de VERMISTE. En meeleven helpt ook al.

Resoluut draai ik het nummer. Tot mijn verbazing wordt er niet opgenomen. Die avond probeer ik het nog een paar keer, maar ook de volgende dag lukt het niet het baasje aan de lijn te krijgen.

De foto heeft nog een paar dagen op het elektriciteitskastje gehangen. Daarna ging het regenen en bladderde het A4-tje af.

De zwart/witte kat heeft zich niet meer in onze tuin laten zien.