Abdicatie

Ineens was het woord er, zo'n woord dat uit een vorig tijdperk lijkt te stammen, zo'n woord dat je nog hooguit in het Groot Dictee tegenkomt, maar sinds de ingelaste 'troon'rede van de Koningin weer alom gebruikt wordt in de media:
ABDICATIE.
Ik kende het woord niet terwijl ik toch al een keer eerder in mijn leven een ABDICATIE meegemaakt heb, n.l. die van Juliana in 1980, maar die deed gewoon afstand van de troon!
Het woord ABDICATIE klinkt sjieker en pas meer bij Beatrix.
Deze ABDICATIE is ook ingrijpender dan de troonsafstand van Juliana.
Zo krijgen we nu een Koning (Unox is er al klaar voor: laat de vorst maar komen ), dus voortaan geen Koninginnedag (gelukkig nog wel koninginnensoep heeft Cup a Soup beloofd), maar Koningsdag.
Bovendien wordt Koningsdag voortaan niet meer gevierd op 30 maar op 27 april.
Jammer, want ik was er altijd een beetje trots op dat mijn kinderen op 30 april geboren zijn.
Met deze ABDICATIE zijn zij met ingang van volgend jaar 30 april in één klap van een vorige generatie, van vòòr Koning Willem Alexander (èn Koningin Maxima).
En daarmee zijn ze vroeg-oud en ik stokoud!

Rust

Lange nachten, weinig daglicht, mens en dier in winterslaap. RUST!
Dat stelde ik me voor bij winters Lapland.
Niet dus.
Geen moment RUST gehad!
's Morgensvroeg voor dag en dauw stonden de busjes al klaar om ons naar de 'werk'plek te brengen waar elke dag een andere activiteit op het program stond, zoals sneeuwschoenwandelen, sneeuwscooteren, langlaufen en husky-tocht.
Als we halverwege de middag weer thuis kwamen moest er sleetje gereden worden en was de sauna heet gestookt. En normaal gesproken kom je in de sauna tot RUST, maar het vooruitzicht dat afkoelen op zijn Fins in een ijswak is of rollen in de sneeuw is erg dapper maar niet echt RUSTgevend.
Aan het einde van de middag als het inmiddels weer pikdonker was, gingen we in rupsvoertuigen de berg op voor het diner of werden we met rendier-sleeën naar de Middle of Nowhere gebracht voor een Lapse kookworkshop.
En als je dan eindelijk na al die winterse inspanning van je welverdiende RUST bij de open haard wilde gaan genieten, dan moest je weer in de ijzige kou urenlang naar het Noorderlicht gaan kijken, of liever gezegd.....het ontbreken van het Noorderlicht.
Nee, geen moment RUST gehad in Lapland, maar wel een onvergetelijke ervaring.
Valt niet mee om weer terug in ons (groene) Nederland te zijn, maar we  kunnen wel eindelijk tot RUST komen.

Winterjas

Nog een paar dagen en dan gaan we op vakantie naar het ijskoude Lapland, dus besluit ik nog een nieuwe WINTERJAS te kopen.
Op de valreep, zoals ik zoveel dingen in mijn leven op de valreep doe.
Tja.
In het winkelcentrum zijn minstens 10 kleren-winkels, dus dat gaat vast lukken met die nieuwe WINTERJAS die niet persé mooi hoeft te zijn, maar wel praktisch (capuchon) en vooral warm.
Dit keer dus niet.....wie mooi wil zijn moet pijn (kou) lijden.
Maar zo simpel blijkt dat nog niet te zijn.
In de één na de andere winkel zijn de WINTERJASSEN uitverkocht.
Ik kom in winkels waar ik normaal gesproken (te chic of te ordi) met een boog omheen loop.
"Einde van het seizoen, mevrouw!"
Volgens mij begint het (winter)seizoen pas.
Maar de nood is hoog (nou ja!), dus kijk ik zelfs op de jassenafdeling van de V&D die ik normaal gesproken mijd als de......... want, sorry hoor meneer Vroom en meneer Dreesman, jullie WINTERJASSEN zijn op zijn zachtst gezegd niet helemaal mijn smaak. En, wat een onverwacht geluk, mijn maat hangt er (godzijdank) niet bij.
Op naar Miss Etam.
En daar hangt waarempel tussen alle uitverkoop-kleren een flink afgeprijsde WINTERJAS in mijn maat die praktisch en warm is (tenminste dat hoop ik) èn ....... ook nog mooi.
Voldaan ga ik naar huis met mijn nieuwe, mooie WINTERJAS. Morgen gelijk uitproberen of hij ook warm is, want anders moet ik voor de zoveelste keer pijn oftewel kou lijden!

Hoge Noorden

In het HOGE NOORDEN van Nederland is het koud, de thermometer bij het centraal station in Groningen staat op -7. Een stuk kouder dan bij ons aan de kust, maar niks vergeleken bij de temperatuur in het HOGE NOORDEN van Europa waar wij eind van deze week heen gaan.
Daar is het -30! Brrr.
De 2 dagen dat ik in Groningen ben staat heel toevallig het HOGE NOORDEN steeds centraal. De treinreis door het verlaten, bevroren, lege landschap, de Deense film Jagten in het filmhuis en de tentoonstelling Nordic Art in het museum.
Wat ontbreekt is sneeuw.
Waar in de rest van het land het leven ontwricht is door hevige sneeuwval (langste file ooit), valt er in het HOGE NOORDEN geen vlok.
Pas tijdens mijn terugreis wordt het landschap steeds witter en als ik tot slot door de polder het laatste stuk naar huis loop lijkt het net of ik een figuurtje ben in een schilderij op de tentoonstelling in het museum. Zo'n schilderij dat aan de muur op het randje van kitscherig is: te veel sneeuw en te felle maansikkel. Maar in het echt sprookjesachtig mooi.
Kan het HOGE NOORDEN van Europa hier aan tippen?

Toekan

Vogels kijken. Altijd leuk. Zelfs voor mensen zoals ik, die nauwelijks een roodborstje van een koolmees weten te onderscheiden en een zwaan van een eend.
Graag zou ik een vogelaar zijn en ik neem me dan ook bij tijd en wijle voor een vogelcursus (of desnoods een Voorlopertje) te gaan volgen, maar om een of andere duistere reden komt dat er nooit van.
Dat mijn kinderen me qua vogelkennis (en dat niet alleen...) voorbijgestreefd zijn, daar heb ik me jaren geleden al bij neer gelegd, maar nu ook zelfs mijn kleinzoon van nog geen 2 al bijna over meer vogelkennis beschikt (de TOEKAN en het verschil tussen eend en meerkoet) wordt het hoog tijd actie te nemen.
Dus........ organiseer ik een familie-uitje naar vogelpark Avifauna! Al doende leert men, toch? En die cursus doe ik later (volgend jaar?!) wel een keer.
Zelfs ik, de vogelleek herken nog aardig wat vogels: de uil, een pauw, de papegaai en natuurlijk (met dank aan mijn kleinzoon!) de TOEKAN.

Wekker

Ruim 40 jaar geleden kreeg ik verkering. Hij had een eigen flatje (tegenwoordig heet dat appartementje, maar dit terzijde) waar ik mijn lange zomervakantie (ik was kleuterjuf) doorbracht. Hij moest gewoon werken, dus als 's morgens de WEKKER afging draaide ik me nog eens lekker om in de twijfelaar.
Later trouwden we, kochten een eengezinswoning en een grote-mensenbed.
Wat bleef was de WEKKER.
Nog weer later gingen we vrij wonen, maar de WEKKER overleefde alle rages. Voor ons geen WEKKER-radio, geen digitale WEKKER en geen wake-up-WEKKER.
Elke morgen, al meer dan 40 jaar, het vertrouwde WEK-geluid.
Tot 2 dagen geleden.
Tijdens een schoonmaak-aanval kwam de WEKKER ongelukkig ten val.
Ogenschijnlijk niks aan de hand, de wijzers liepen nog.
Tot de volgende ochtend.
Geen WEK-geluid met als gevolg.........verslapen.
Ik had nog een stille hoop dat hij gerepareerd kon worden.
Helaas.
Vandaag dus maar bij de HEMA een nieuwe WEKKER gekocht.
Zou deze ook 40 jaar mee gaan?

80 woorden

Het promotie-stukje dat ik moet schrijven mag maximaal uit 80 WOORDEN bestaan en de deadline is al bijna verstreken.
In 80 WOORDEN al het moois beschrijven dat ons eiland te bieden heeft.
Dat valt niet mee.
De historische dorpjes, de duinen, de kronkeldijken, de zee.........teveel om op te noemen en alles is uniek en bijzonder.
Zelden kost een stukje schrijven me zo'n moeite en over het resultaat ben ik helemaal niet tevreden al ben ik wel binnen de 80 WOORDEN gebleven. Met tegenzin verstuur ik het om er direct een mail achteraan te sturen met de vraag of ik het stukje nog kan aanpassen.
Dat kan, maar dan wel vòòr 12 uur.
Gelukkig....... een paar uur uitstel.
Even afstand nemen, even wat anders doen en zowaar op de cross-trainer in de sportschool komen de juiste WOORDEN. Maar zijn het er 80?
Thuis achter de PC heb ik binnen een mum van tijd het perfecte stukje geschreven en voldaan stuur ik nog ruim binnen de deadline (kwart vòòr 12!) dit stukje van 80 WOORDEN  op:

Voorne Putten, op steenworp afstand van wereldhaven Rotterdam, is één van de meest dynamische gebieden van Nederland.
Nergens liggen verleden, heden en toekomst zo dicht bij elkaar.
Wandelen of fietsen door de duinen, over kronkelige dijken en door eeuwenoude stadjes waar het verleden van boeren, zeehelden en watergeuzen herleeft.
Door het alom aanwezige water zijn de watersportmogelijkheden onuitputtelijk: zwemmen in zee (en natuurlijk een terrasje pikken), zeilen, surfen en zelfs duiken.
En wilt u een kijkje nemen in de toekomst? Bezoek dan het nieuwe land èn het nieuwe strand op Maasvlakte2.

Maar....... zijn het wel 80 WOORDEN? Tel maar na!

 

Lotje contra Dikkie Dik

Sinds een paar dagen mag poes LOTJE af en toe even buiten spelen. Dat is leuk voor haar (en vooral voor mij!). Zo ook vandaag.
Ze is nog maar goed en wel buiten (en ik binnen met koffie en de krant) of ik hoor een hoop kabaal, oftewel kattegejank.
Als ik ga kijken wat er aan de hand is, zie ik in eerste instantie alleen DIKKIE DIK van de buren.
Maar waar is LOTJE?
LOTJE zit onder de bosjes bij de keukendeur, geschrokken van dat grote oranje monster.
Even overweeg ik DIKKIE DIK weg te jagen en LOTJE op te pakken en mee naar binnen te nemen, maar besluit dan (nog) niet in te grijpen en vanaf de zijlijn toe te kijken.
Loslaten is een onderdeel van de opvoeding, nietwaar?
Kleine katjes zijn nieuwsgierig, dus even later komt LOTJE onder de bosjes vandaan en loopt een paar voorzichtige stapjes richting DIKKIE DIK, die op zijn beurt tot mijn verbazing een paar stapjes achteruit gaat.
Een tijdlang zitten de 2 katten op veilige afstand naar elkaar te kijken. Dat duurt zo lang dat ik even naar binnen loop om mijn inmiddels bijna koud geworden koffie te pakken.
Jammer, want nu zie ik niet wat er tussen de 2 katten gebeurt, ik hoor alleen een enorm gegrom en gekrijs en als ik weer buiten kom is DIKKIE DIK verdwenen en staat poes LOTJE op het pad naast de keuken, fier rechtop, staart in de lucht.
De houding van een overwinnaar, wat zeg ik....overwinnares!
"Kom LOTJE" zeg ik zo nonchalant mogelijk, maar inwendig zo trots als een 'moeder' op haar kind kan zijn.