Haringvliet

Elke week fiets ik wel een of twee keer over het fietspad langs het HARINGVLIET naar mijn werk. In deze tijd van het jaar kun je als je geluk hebt - en dat heb ik vandaag- nog een staartje van de zonsopgang boven het water zien. Ook de natuur op de gorzen en in de rietkragen komt tot leven. Druk kwetterende watervogeltjes. Honderden, wat zeg ik, misschien wel duizenden (Nijl of Canadese) ganzen die ineens massaal opvliegen en een V-formatie in de lucht vormen. Een enkele afgedwaalde meeuw. Op de dijk aan de andere kant van het fietspad vredig grazende schapen. Een roofvogel op een paaltje.
In de verte op het eiland aan de overkant staat een strakke rij winterkale bomen. Aan deze kant zie ik de kaarsrechte masten van de zeilboten die in de haven voor anker liggen en het rode torentje van de vuurtoren op de kop van het voormalige marinestadje, mijn einddoel.
Een mooier begin van je dag kun je je niet wensen. Elke keer weer geniet ik van dit stukje HARINGVLIET.
Maar de natuur in het HARINGVLIET schijnt 'verloren' te zijn en wordt de komende jaren dankzij een gift van 13,5 miljoen uit het Droomfonds van de postcode loterij 'hersteld'. Er komt 'nieuwe natuur' die zelfs aantrekkelijk moet zijn voor zalm en dolfijnen ( 'Miljoenen voor dolfijnen in het HARINGVLIET' kopte teletekst!). Volgens een krantenartikel 'een geweldige economische en maatschappelijke impuls voor de regio' met struinroutes, uitkijkposten, aqualiners en horeca.
Voor mij hoeft dit allemaal niet. Ik ben tevreden met het HARINGVLIET zoals het nu is, maar ik ben vast het 'type tevredene' waar het beroemde gedicht Domweg gelukkig in de Dapperstraat van J.C. Bloem mee begint: Natuur is voor tevredenen en legen....

Sterretje

Het is nog donker als ik naar het dorp fiets. De maan staat als een grote gele bol in de lucht omringd door STERREN. Aan de horizon is het eerste streepje licht te zien van de zonsopkomst. Het belooft een mooie dag te worden.
Als het waar is dat je een STERRETJE wordt als je dood gaat dan zie ik de buurman als een STERRETJE in de lucht.
In deze mooie nacht is hij overleden.
30 jaar waren we buren. We hebben veel lief en leed gedeeld. Verjaardagen, jubilea, Oud en Nieuw, kinderen die diploma's haalden, dierbaren die overleden, kleinkinderen, kleine en grote ziektes.
Een half jaar geleden kreeg de buurman die verdomde kanker. Wij stonden machteloos aan de zijlijn en het enige wat we konden doen was met kaartjes en bloemetjes ons medeleven tonen.
Hoe kan ik de buurvrouw troosten? Ik voel me machteloos.
Als het waar is dat je een STERRETJE wordt als je dood gaat dan zie ik de buurman als een STERRETJE in de lucht op weg naar misschien wel de hemel.