Appelboompje

Eindelijk is het zover.....het APPELBOOMPJE bij de achterdeur bloeit. Weken later dan vorig jaar. Dagenlang stonden de knoppen op springen. De hommels zoemden er steeds ongeduldig omheen op zoek naar honing.
Toen we hier lang geleden kwamen wonen was het APPELBOOMPJE één van de eerste bomen die we plantten.
In de loop der tijd is het APPELBOOMPJE me dierbaar geworden.
Elk seizoen anders, elk seizoen vol belofte:
In de lente de uitbundige bloesem met na de bloei een grasveld bezaaid met bloemblaadjes.
De kleine groene appeltjes in de zomer die in de herfst felrood kleuren en in winter als de vorst er over heen is geweest een ware lekkernij zijn voor vogels.
En dan begint het weer van voren af aan: een nieuwe lente een nieuw begin.
Wat er ook gebeurt... strenge winter, natte zomer.... het APPELBOOMPJE gaat zijn eigen gang en stelt nooit teleur.

En dat vond Luther ook, getuige het gedicht op zijn graf:
Und wenn ich wüsste dass morgen
die Welt unterginge
so würde ich doch heute
ein Apfelbäumchen pflanzen