Mijn zus was vooral fan van Simon and Garfunkel. Ik had het niet zo op die mierzoete liedjes met als toppunt Sound of Silence.
Een van de eerste CD's die we - het was inmiddels eind jaren 80 - kochten was GRACELAND van Paul Simon. Lekkere swingende liedjes als You can call me Al en GRACELAND.
Het duurde even voordat ik ontdekte dat Paul Simon dè andere helft van Garfunkel was.
Solo was, vond ik, Simon stukken beter, kwam zeker door de Zuid Afrikaanse 'vibes'
Niet dat ik iets met Zuid Afrika had, nou ja wel met Nelson Mandela natuurlijk!
En toen, een jaar geleden, vertrok ons kind naar Zuid Afrika en gingen wij haar opzoeken.
Sinds die tijd is Zuid Afrika niet meer uit mijn gedachten geweest.
Mijn oog viel dan ook op een voorstelling van The African Mama's in een theater bij ons in de buurt .
Wij er heen samen met ons Zuid Afrikaans-kind dat even over was.
Zij was sceptisch, ging vooral mee om ons te pleasen.
Maar al bij de eerste klanken en het zien van die in Swehsweh-jurken gestoken mama's waren zij en wij verkocht.
Johannesburg (nee, niet in Memphis Tennessee, het land van Elvis!) waar Paul Simon GRACELAND opnam en waar ons kind woont kwam ineens weer heel dichtbij.
De overbekende liedjes afgewisseld met historische beelden en verhalen over het ontstaan van GRACELAND.... alles riep emoties op. Zelfs van het mierzoete Sound of Silence - gezongen met Zuid Afrikaanse vibe dat wel - en tot slot het Zuid Afrikaanse volkslied kreeg ik tranen in mijn ogen.
