Wij horen bij 'de besloten kring' en vinden het een eer om afscheid van haar te nemen te midden van haar geliefden.
86 is ze geworden.
Zo'n 25 jaar geleden leerden we haar en haar man kennen. Ze was toen ongeveer zo oud als ik nu ben.
In alle opzichten een kleurrijke vrouw: altijd felgekleurde kleren, ze schilderde en speelde piano. Ze was een beetje excentriek.
Een rondje door de tuin was met haar een ontdekkingstocht: een bloeiend plantje, een merelnestje, ze was natuurmens in hart en nieren.
Vol enthousiasme kon ze vertellen over de tijd dat ze in Artis woonden. Ik herinner me haar verhaal dat ze 's morgens de gordijnen opendeed en er een GIRAF naar binnen keek.
Warrig was ze altijd, dat hoorde bij haar.
Dat er meer aan de hand was wist de omgeving eerder dan haar man. Hij hield van haar zoals ze was.
Toen ze weg ging lopen en de weg naar huis niet meer terug kon vinden drong het ook tot hem door dat ze niet langer thuis kon blijven.
Ze zonk steeds verder weg in haar eigen wereld, niet meer bereikbaar voor de buitenwereld.
Ze had vaak onrustige dromen en alleen hij kon haar kalmeren door haar in zijn armen te nemen en haar te sussen.
Zo af en toe had ze ineens een helder moment.
"We hebben het goed gehad samen" zei ze vlak voor haar dood.
Na een huwelijk van bijna 65 jaar heeft hij afscheid moeten nemen van 'mijn zeer dierbare vrouw'.
